"อยู่กับฉันมันฝืนทนมากเลยใช่ไหม"
มือหยาบคว้าเข้าที่ต้นแขนของอีกฝ่าย
เขาโมโหและเขารู้สึกไม่พอใจกับท่าทีถอยหนีของร่างบาง แบมแบมดูฝืนทนเหมือนอย่างที่ยูคยอมบอก
เหมือนไม่อยากให้เขาเข้าใกล้เลยด้วยซ้ำ
ร่างบางเอาแต่ยื้อร่างกายของตัวเองไม่ให้ถลำเข้าใกล้มาร์คไปมากกว่านี้ เขาจะไม่ยอม
จะไม่ยอมจริงๆ
“พี่มาร์คปล่อยแบมเถอะครับ..ฮึก..แบมขอร้อง
อย่าทำแบบนี้..”
มือเล็กพนมเข้าหากันระหว่างอก
มันสั่นเทาตามแรงสะอื้น ร่างบางส่งสายตาอ้อนวอนขอให้มาร์คปล่อยเขาไป
แต่ยิ่งมาร์คเห็นน้ำตาเขาก็ยิ่งโมโห
ยิ่งแบมแบมร้องไห้มาร์คก็ยิ่งรู้สึกว่ายูคยอมพูดถูก พูดถูกทุกอย่าง และหากมันเป็นเช่นนั้นก็เท่ากับว่าแบมแบมไม่ได้รักเขาแล้ว
ไม่..ไม่มีทาง
แบมแบมต้องรักเขา
“ฉันจะทำ!
ยิ่งนายไม่ต้องการฉันยิ่งอยากทำ ฝืนทนมากนักก็อยู่ด้วยกันไปอย่างนี้เนี่ยแหละ
ฉันไม่สนใจความรู้สึกของนายอยู่แล้ว นายจะเจ็บปวดหรือไม่ มีความสุขหรือเปล่าฉันไม่เคยสนใจ!”
“พี่มาร์ค..ฮึก..”
ถ้อยคำทำร้ายใจส่งผ่านไปให้อีกฝ่ายรู้สึกเจ็บปวด
แบมแบมสะอื้นจนตัวงอ เขาเองก็พึ่งรู้วันนี้ว่าที่ผ่านมามาร์คไม่เคยสนใจความรู้สึกของเขาเลย
หลงคิดไปเสียตั้งนานว่าอย่างน้อยความรักของเขา มันก็คงมากพอที่จะเรียกร้องอะไรได้บ้าง
แต่วันนี้รู้แล้ว..ต่อให้รักมากแค่ไหน ให้ใจไปเท่าไร มาร์คก็ไม่สนใจอยู่ดี
“ยิ่งนายเจ็บปวดฉันก็ยิ่งสะใจ
เพราะอะไรรู้ไหม เพราะฉันไม่ได้รู้สึกอะไรกับนายตั้งแต่แรก
ฉันไม่ได้รักนายตั้งแต่แรกแล้ว”
มาร์คกำลังโกหก ประชดแบมแบมด้วยความโมโห เสียงเข้มใช้ถ้อยคำกรีดแทงเหล่านั้นเพื่อปกป้องความรู้สึกของเขาเอง
แล้วความรู้สึกของแบมแบมล่ะ ใครกันที่ปกป้อง นายเคยทะนุถนอมความรู้สึกของเขาบ้างไหม
ดีแต่ทำให้เจ็บและเสียใจซ้ำๆ
“ฮึก..ฮือออ พอแล้ว!
หยุดพูดสักที! แบม..ฮึก..แบมไม่อยากฟังแล้ว”
ยิ่งฟังเขาก็ยิ่งเจ็บ
มาร์คพูดมันออกมาได้อย่างหน้าตาเฉย เหมือนแบมแบมมันไม่เคยมีค่าอะไร
มันไม่เคยสำคัญ..แล้วจะมีมันไว้ข้างกายทำไม
“แล้วพี่มาร์ค..ฮึก..พี่มาร์คจะอย่างแต่งงานกับแบมทำไม
ในเมื่อไม่รักพี่มาร์คก็น่าจะปล่อยแบมไป
แบมเจ็บนะที่พี่มาร์คพูดเหมือนไม่รู้สึกอะไรแบบนี้ แค่ความผูกพัน ระหว่างเรามันก็ไม่มีเลยเหรอครับ
จริงสินะ..แบมมันมาทีหลังพี่จินยองตั้งนาน จะไปมีอะไรให้ผูกพัน”
ความผูกพันที่อยู่ด้วยกันมามันคงซื้อความรักของมาร์คไม่ได้
แบมแบมคิดไปเองทั้งนั้นว่าสักวันมาร์คจะรัก สักวันเราจะมีความสุขเหมือนคู่อื่นๆ
สักวันๆแบมแบมจะรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนที่โชคดีที่สุด
แต่วันนี้รู้แล้วว่ามันจะไม่มี..จะไม่มีวันนั้น
“แม่ให้แต่งฉันก็แต่ง
แล้วก็อย่าคิดเข้าข้างตัวเองว่าที่ฉันอารมณ์เสียอยู่อย่างนี้เพราะฉันหึงมัน
เปล่าเลย..เพราะฉันไม่ต้องการแพ้มันต่างหาก
ยิ่งมันรักนายมากเท่าไหร่ฉันก็จะเหนี่ยวรั้งนายไว้กับฉันนานเท่านั้น
สิ่งที่มันจะไม่เปลี่ยนแปลงก็คือ นายไม่มีสิทธิ์ไปเป็นของคนอื่น
เพราะนายเป็นของๆฉัน ถ้าฉันเบื่อฉันจะเฉดหัวนายออกไปจากที่นี่เอง
เพราะฉะนั้นตอนที่ฉันยังไม่เบื่อนายก็ไม่มีสิทธิ์ผลักไสฉัน!”
มือหยาบดึงรั้งร่างบางเข้าหากายได้ในที่สุด
นั้นเพราะแบมแบมเอาแต่สะอื้น สะอื้นจนไม่มีเรี่ยวแรงจะต้านทาน
ศีรษะมันหนักอึ้งไปหมด น้ำตามันไหลไม่หยุด
ร่างกายบอบช้ำแต่ก็ยังไม่เท่ากับหัวใจที่ตอนนี้เหมือนมันถูกอีกฝ่ายเหยียบขยี้จนแหกละเอียด
มาร์คทำท่าจะจูบ หน้าคมโน้มเข้ามาแต่แบมแบมกลับหันหน้าหนีอย่างไม่ยอมตามใจเหมือนที่ผ่านๆมา
“ทำไม..หวงไว้ให้ใครหรือไง
มีตรงไหนที่ฉันยังไม่ได้ด้วยหรอ?”
ร่างสูงเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม
มุมปากระบายยิ้มเสแสร้งเยาะเย้ยคนที่หันหนีไปทางอื่น
ยิ่งแบมแบมต่อต้านแบมแบมก็จะยิ่งเจ็บ ทั้งจากการกระทำและคำพูด
“เลิกดื้อกับฉันแล้วทำหน้าที่ของนายเหมือนที่นายเคยทำ..เรื่องทำให้ฉันพอใจ
นายเก่งที่สุดในบรรดาคนที่ฉันเคยนอนด้วยเลยนะ เก่งกว่าผู้หญิงข้างทางสะอีก”
น้ำตาเอ่อล้นออกมาในที่สุด
ร่างบางไม่อาจแกล้งทำเป็นเข้มแข็งได้อีกต่อไป
เขาพยายามแล้ว..พยายามที่จะไม่ร้องไห้
แต่คำพูดของมาร์ค..
คำดูถูกค่อยๆกัดกินหัวใจร่างบางช้าๆ
เขาไม่เคยอยากได้ตำแหน่งบ้าบอนี่เลย ตำแหน่งที่ชูคออยู่ไปวันๆ
คอยเอาใจไม่ต่างอะไรกับโสเภณี ต้องทำเป็นไร้ความรู้สึกต้องทำเป็นไม่เสียใจต้องทำเป็นไม่เจ็บปวดเพื่อทำให้มาร์คพอใจ
แบมแบมไม่เคยอยากได้ตำแหน่งนี่เลย มันเหมือนว่าเขาได้มาเพียงแค่ตัว
ทั้งที่สิ่งที่แบมแบมอยากได้คือหัวใจ แค่หัวใจของมาร์คเท่านั้น
กับยูคยอมเราไม่เคยมีอะไรเกินเลย ยูคยอมเป็นแค่เพื่อนที่ดีของแบมแบม
ถึงจะชอบกวนประสาทยั่วโมโหแต่แบมแบมรู้ดีว่ายูคยอมทำทุกอย่างด้วยเหตุผล
การที่ยูคยอมมาที่นี่ก็คงมีเหตุผลส่วนตัวด้วยเช่นกัน
ใช่!ยูคยอมมาดูให้เห็นกับตาว่าเพื่อนรักของเขาสบายดี และเพื่อบอกให้มาร์ครู้ใจตัวเองสักที
ปากหยักหยัดเข้าหาริมฝีปากบางในขณะที่แบมแบมกำลังเผลอ
ลิ้นร้อนบังคับเปิดปากบางทันทีแต่มันไม่สำเร็จเพราะแบมแบมไม่ยอม ร่างบางหันหน้าหนี
หันหนีด้วยจังหวะหัวใจที่เต้นรัว เขากลัวว่าถ้าไม่มียา..
“นายท้าทายฉันเหรอกันต์พิมุกต์!”
มาร์คตะคอกใส่แบมแบมอย่างเหลืออด โหโหจนรู้สึกว่าใบหน้าร้อนผ่าวราวกับไฟ
แบมแบมจะเล่นตัวไปเพื่ออะไร ในเมื่อทุกครั้งก็ยอม
หรือเพราะไอ้ยูคยอมนั่นทำให้แบมแบมเกิดอยากจะหวงเนื้อหวงตัวขึ้นมา ร่างสูงบีบเข้าที่ไหล่บาง
ทันทีที่ถูกพันธนาการร่างบางก็สะดุ้งตกใจก่อนจะถูกเหวี่ยงให้ล้มลงไปที่เตียง
“ฮึก..พะ..พี่มาร์ค ไม่..แบม..ฮึก แบมไม่ไหว”
ร่างบางรีบรุดดันตัวเองกระเถิบถอนหนีจนชิดหัวเตียง
ท่าทีตื่นกลัวกำลังบอกว่าแบมแบมตกใจแค่ไหน มือเรียวปัดป้องร่างสูงที่โน้มเข้ามาใกล้
เนื้อตัวสั่นเทาเป็นสัญญาณบอกเจ้าของร่างกายได้ดีว่าแบมแบมกำลังนึกถึงคืนนั้น วันที่มาร์คทำร้ายเขาทั้งที่เขาไม่ได้รู้เรื่องอะไร
“อย่าพูดชื่อมันให้ฉันได้ยิน เพราะชื่อของมันไม่ได้ทำให้ฉันเกลียดมันคนเดียว
แต่มันทำให้ฉันเกลียดนายด้วย”
มือหยาบจับเข้าที่กระพุ้งแก้มทั้งสองข้างด้วยฝ่ามือเพียงข้างเดียว
ออกแรงบีบปลายคางจนร่างบางส่งเสียงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด คืนนั้นมาร์คทำร้ายเขาเพราะมาร์ครักจินยอง
และคืนนี้มาร์คกำลังจะทำร้ายเขาเพื่อเอาชนะยูคยอม
เป็นแบมแบมนี่มันช่างน่าสมเพชจริงๆ
เรียวขาหุบเข้าหากันอย่างต่อต้านทันทีที่มาร์คอย่างจะแทรกตัวเข้ามา
ร่างสูงบัดปลายเท้าเล็กออกไปอย่างส่งๆ จนในที่สุดแบมแบมก็แพ้
เสียงเล็กสะอื้นไห้อย่างไร้ซึ่งเรี่ยวแรงที่จะต่อต้าน ปากบางเอาแต่พร่ำบอกขอให้มาร์คปล่อยเขาไป
“ฮึก..พี่มาร์คอย่าทำนะครับ
แบมขอร้อง..ฮืออออ..แบมขอโทษ”
ขอโทษที่ทำให้มาร์คไม่พอใจเหรอ?
ขอโทษที่ยูคยอมมาหาเขาเหรอ?
ปลายเท้าที่ยันกายกระเถิบถอยหนีถูกมือหยาบออกแรงดึงร่างบางให้ถอยร่นกลับมาที่เดิม
สีหน้าที่ไม่บ่งบอกถึงความรู้สึกใดๆทำให้มาร์คดูเหมือนคืนนั้นมากเหลือเกิน
คืนที่เขาไม่ใช่พี่มาร์คของแบมแบม
“ฮึกพะ..พี่มาร์ค..แบมไม่เอา..ฮืออ..ฮึก..ไม่เอาแบบนี้”
มือเรียวเล็กยกขึ้นพนมร้องขออีกครั้ง เมื่อร่างสูงพยายามขืนร่างกายของเขาก่อนโน้มลงมาแนบชิดขบกัดติ่งหูให้แบมแบมรู้สึกวาบหวาม
หากแต่ก่อนที่จะถอดถอนริมฝีปากนั้นไร้ฟันกลับขบกัดติ่งหูอย่างจงใจ
มีแต่มาร์ค..ที่พอใจเพียงฝ่ายเดียว
“อยู่เฉยๆได้ไหม!แค่จะนอนกับผัวตัวเอง
ขัดขืนสุดชีวิต ทีมันมาหา..เสนอหน้าออกมาแทบไม่ทัน”
มือหยาบจับตรึงแขนทั้งสองข้างของภรรยา ร่างสูงโน้มตัวลงประทับริมฝีปากหมายเรียกแรงอารมณ์ให้แบมแบมมีอารมณ์ร่วมไปพร้อมกับเขา
แต่ไม่ แบมแบมกลับพยายามออกแรงมากขึ้นเพื่อดิ้นให้หลุดจากมาร์ค
“ฮึก..ปล่อยย...ปะ..ปล่อยแบมนะ..”
เพี๊ยะ!
เสียงมือเรียวกระทบเข้ากับบางสิ่งโดยที่เขาไม่ได้ตั้งใจ ภายในห้องเงียบสงัด
การกระทำทุกอย่างหยุดลงเพียงเพราะเสียงกระทบที่ดังขึ้น
มือเรียวสั่นเทารีบชักเข้าหาตัวเองด้วยความตกใจ ในขณะที่เขากำลังดิ้นรนหาทางที่จะหลุดพ้น
มาร์คดันเคลื่อนกายเข้ามาใกล้ไม่ยอมให้เขาได้ถอยหนี
หน้าคมเคลื่อนเข้ามาในขณะที่แบมแบมกำลังดิ้นสะบัดแขนสะบัดขา ทำให้มือเรียวตบเข้าไปที่หน้าคมอย่างจัง
สติของมาร์คขาดสะบั้นในทันที แค่มีอะไรกันเหมือนทุกคืนที่ทำ
มันจะต้องมากเรื่องขนาดนั้นเลยหรือไง? ร่างสูงยกมือขึ้นจับหน้าด้านขวาของตัวเองเพียงแผ่วเบา
กับเขาแบมแบมจ้องแต่จะผลักไส ตรงกันข้ามกับภาพที่เขาเห็น แม้คำที่เขาได้ยินแบมแบมจะขอร้องให้ยูคยอมกลับไป
แต่สายตาอาลัยอาวรณ์นั่นกลับปิดไว้ไม่มิดว่าทั้งคู่ห่วงหากัน
คิดได้เช่นนั้นความอดทนของมาร์คก็หมดลง
“นายกล้าตบหน้าฉันหรอกันต์พิมุกต์!”
“ฮึก..แบมไม่ได้ตั้งใจ..”
“งั้นต่อจากนี้ฉันก็ขอโทษแล้วกัน...เพราะฉันไม่ได้ตั้งใจ!”
มือหยาบไม่ปล่อยให้ร่างบางทันตั้งตัว
เขาจับแบมแบมตรึงไว้ด้วยขาทั้งสองข้างของเขาก่อนจะเร่งรีบถอดเสื้อผ้าที่บดบังเนื้อตัวขาวนวลปนรอยรัก
รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่มุมปากก่อนที่ทุกอย่างจะขาวโพลนเฉดเช่นวันนั้น
ร่างบางเกร็งปิดปากตัวเองไว้แน่นเมื่อร่างสูงโน้มเข้าหาเพื่อลิ้มรสริมฝีปากสีแดงหวาน
ร่างบางเม้มปากไว้อย่างนั้นแต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไร เมื่อมาร์คทำกับเขาไม่ต่างอะไรกับพวกผู้หญิงข้างทาง
หน้าคมผละออกก่อนที่มือหยาบจะยกขึ้นตบหน้าร่างบางให้บอบช้ำ
เพี๊ยะ!
“อะ..โอ๊ย..พะ..พี่มาร์ค”
แบมแบมหันไปตามแรงจนร่างบางพลิกตะแคงไปอีกฝั่ง
เขารับรู้ได้ถึงกลิ่นคาวเลือดที่มุมปาก
มือหยาบจับร่างบางให้พลิกตัวกลับมาก่อนจะออกแรงบีบกระพุ้งแก้มให้แบมแบมยอมเปิดปากให้เขา
ท่าทีที่สุขสมกำลังเล่นสนุกกับความรู้สึกของภรรยา แบมแบมในตอนนี้ทั้งหวาดกลัว
ทั้งเจ็บปวด
เขาอยากจะหายไป...หายไปจากโลกนี้ซะ
ลิ้นร้อนส่งผ่านเข้าไปในโพรงปากก่อนจะบังคับให้ร่างบางขยับลิ้นร้อนดูดดุนปรนเปรอให้รสจูบหอมหวาน
เนินนานที่มาร์คคอเคลียหยอกล้อลิ้นสีชมพูอ่อน ก่อนที่แบมแบมจะร้องประท้องว่าเขาใกล้หมดลม
มาร์คจึงยอมถอนริมฝีปากออกไปในที่สุด
“เฮ้ออออ...เฮ้ออ...ฮึก..พอ..พอแล้ว”
มือเรียวเล็กพยายามดันไหลกว้างให้มาร์คออกห่างจากตัว แบมแบมรู้สึกชาหนึบไปหมดทั้งตัว
เขารู้สึกเหมือนจะไม่ไหว แต่ก็ไม่สำเร็จเมื่อมาร์คออกแรงดูดดุนที่ซอกคอเป็นการปรามว่าไม่ให้แบมแบมขัดใจเขา
ร่างบางยอมอ่อนลงในที่สุด คงต้องยอมรับชะตากรรมในเมื่อยังไงซะคืนนี้เขาก็หนีมันไม่พ้น
แบมแบมคงจะทนไหว ต้องทนให้ได้ มาร์คลุกขึ้นยืนเต็มความสูง
เร่งรีบปลดเปลืองเสื้อผ้าอาภรของตัวเอง
ความต้องการของมาร์คในตอนนี้ไม่สนใจว่าเสียงร้องไห้ของแบมแบมจะดังแค่ไหน ในหัวของมาร์คทีแต่คำว่าอยากเอาชนะ และเขาต้องชนะ
“ฮือออพี่มาร์คครับ แบม บะ..แบมขอ อย่า แบมไม่มียา..ฮึกไม่มี”
ทันทีที่เห็นการกระทำนั้น แบมแบมก็รู้ได้ทันทีว่าตัวเองจะต้องเจอกับอะไร
ร่างบางเอาแต่พูดประโยคเดิมซ้ำราวกับคนไร้สติ แต่มันก็ไม่ได้ทำให้มาร์คฉุกคิดอะไรขึ้นมาได้เลย
มาร์คไม่สงสัยเลยแม้แต่น้อยว่าแบมแบมกำลังพร่ำเพ้ออะไร
และคำว่ายาที่หลุดออกมาซ้ำๆก็ไม่ได้ทำให้มาร์คสนใจ
ขาเรียวถูกแยกออกจากกัน ก่อนที่ขาข้างหนึ่งจะถูกยกขึ้นพาดบ่าร่างสูงไว้
มาร์ครูดรั้งแกนกายของตัวเองเพียงสองสามครั้งก่อนจะสอดใส่เข้าไปในช่องทางด้านหลัง
“อะ..อื้อออ”
แบมแบมงอตัวรับสัมผัสนั้นอย่างเจ็บปวด เมื่อไม่มียาก็ดูเหมือนว่ามันจะลำบากมากสำหรับเขา
มือเล็กขยุ้มเนื้อหมอนด้านข้างเพื่อระบายความเจ็บ รู้สึกราวกับว่ารายรอบตัวไม่มีแม้แต่ออกซิเจนให้เขาได้หายใจ
เรียวคิ้วขมวดเข้าหากันจำทนยอมรับความเจ็บปวดที่มาร์คมอบให้ มาร์คไม่เปิดช่องทางให้เขาก่อน
แม้ว่าจะหลายต่อหลายครั้งที่เขามีอะไรกับมาร์ค แต่ทุกครั้งที่ไม่มีการเตรียมพร้อมความรู้สึกก็เป็นเช่นเดิม
..เหมือนร่างทั้งร่างมันแตกออกเป็นเสี่ยงๆ
แบมแบมทำได้เพียงหายใจเข้าไปลึกๆเพื่อรอให้มาร์คขยับ จะมีเมียสักกี่คนที่ไม่ได้ทำอะไรผิด..แต่ก็ยอมให้ตัวเองผิด
ยอมให้เขาทำร้ายเราซ้ำๆ จะให้เขาทำยังไง...ในเมื่อแบมแบมรักมาร์คไปแล้ว
“อ๊ะ ฮึก..”
เสียงครางเคล้าปนเสียงสะอื้นหลุดออกมาทันทีเมื่อมาร์คเริ่มขยับแกนกาย
ร่างสูงเหนือเขาร้องครางอย่างสุขสม ผิดกับเขาที่สะอื้นรับแรงรักทุกครั้งไป
เลือดสีสดจากช่องทางที่ฉีกขาดไหลหล่อลื่นให้ร่างสูงขยับแกนกายได้สะดวก
แบมแบมเกร็งรับตอบรัดแท่นเนื้อร้อนเสียทุกครั้ง ร่างบางสั่นสะท้านไปทั่วทั้งร่างเมื่อมาร์คกระแทกกระทันแกนกายเข้ามา
ร่างสูงขยับเปลี่ยนทางให้แกนกายของเขาควานหาความสุขได้มากกว่าที่เคย
เขาจะเข้าไปให้ลึกที่สุด...เพื่อให้แบมแบมเจ็บที่สุด
“อ๊ะ..ฮึก..อื้อออ..เฮ้อออ”
แบมแบมสะดุ้งสุดตัวเมื่อส่วนปลายของแกนกายสะกิดโดยจุดกระสันภายใน
เสียงสะอื้นปนเสียงหอบหายใจดังตามมาทีหลัง ร่างบางบิดเร้าอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้
มาร์คก้มมองแบมแบมก่อนจะกระแทกกดย้ำเข้าไปที่จุดเดิมให้ร่างบางครางร้องออกมาอย่างห้ามไม่ได้
เสียงครางที่น่าอายทำให้มาร์คกระตุกยิ้มอย่างพอใจ ร่างสูงโน้มลงไปทาบทับ
จัดมือเรียวให้จับคล้องรอบคอของเขาเอาไว้ ก่อนจะกดกระแทกกายย้ำซ้ำๆจนในที่สุดก็ถึงจปลายทาง
“อือออ..อื้มมม..”
ร่างสูงกระตุกเกร็งหลั่งน้ำรักสีขาวขุ่นเข้าไปในช่องทางด้านหลัง มันปนเปื้อนกับเลือดสีแดงสดให้น้ำรักไหลย้อนกลับออกมาเป็นสีชมพูเจือจาง
เขาฟังเสียงหอบหายใจของภรรยาเพียงชั่วครู่ ก่อนจะล้มตัวลงนอนราบลงไปกับพื้นเตียง
แขนแกร่งดึงรั้งให้แบมแบมพลิกตัวลุกขึ้นมานั่งบนตัวเขา แกนกายที่ยังคงฝังอยู่ภายในยิ่งทำให้แบมแบมกระตุกเกร็ง
การนั่งในลักษณะเช่นนี้ยิ่งทำให้แกนกายเข้าไปตักตวงความอุ่นร้อนภายในได้มากกว่าเดิม
มาร์ค..แบมแบมเหมือนจะไม่ไหวแล้ว
ตาบวมช้ำเหม่อลอยไปไกลแม้ร่างกายจะสั่นเทา ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันอย่างฝืนรับความเจ็บปวด
แบมแบมที่ไม่ทันได้ตั้งตัว มาร์คยังคงนอนนิ่งไม่ไหวติ่ง เขาปล่อยให้แบมแบมครางร้องประคองตัวเองไม่ให้ล้มพับลงไป
แขนเรียวทั้งสองข้างยันเข้ากับอกแกร่งอย่างหาที่พึ่งพิง ก่อนที่เสียงเข้มจะเอ่ยบอกให้ร่างบางเจ็บลึกลงไปถึงขั้วหัวใจ
“เมื่อกี้ขอโทษนะ...ไม่ได้ตั้งใจ!”
มาร์คพูดว่าแดกเขาเช่นคราแรกที่เขาไม่ได้ตั้งใจตบหน้ามาร์ค
แต่เชื่อเถอะว่าเขาเจ็บกว่ามาร์คหลายเท่านัก เพียงเพราะคำว่าไม่ได้ตั้งใจ สำหรับมาร์คมันคงเป็นแค่ความใคร่
ที่ไม่ได้ตั้งใจทำให้มันเกิดขึ้นเช่นความรัก
ยิ่งเปรียบเทียบ...แบมแบมก็ยิ่งไร้ค่า
เช่นนั้นคืนนี้เขาเป็นอะไรสำหรับมาร์ค...คู่นอนสินะ
“ขยับสิ!”
น้ำเสียงเรียบเฉย
พูดขึ้นให้แบมแบมสะดุ้งรับก่อนที่ร่างบางจะยอมขยับตามอย่างว่าง่าย แต่เพียงเริ่มร่างบางก็ต้องร้องออกมา
สายตาต้องกันอย่างร้องขอการให้อภัย แต่เมื่อสบแล้วมาร์คยังคงนิ่งเฉย
แบมแบมก็ต้องเบนหน้าหันหนีไปทางอื่นอย่างจำยอม
“อืออ....อื้มม ฮึก..”
ร่างบางยกตัวเองขึ้นก่อนจะกดกระแทกลง เลือดที่ยังคงไหลออกมาเลอะเปรอะเปื้อนหน้าท้องแกร่งที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม
เห็นเช่นนั้นก็เหมือนว่ามาร์คจะพอใจ แบมแบมเจ็บสมใจเขา มือแกร่งยกจับสะโพกบางก่อนจะอาสาช่วยประคองเพราะแบมแบมดูท่าว่าจะไม่ไหว
“พี่มะ..มาร์ค..”
ร่างบางสั่นสะท้านทุกครั้งที่ร่างสูงจงใจยกสะโพกของเขาขึ้นสูงและกดกระแทกกลับลงจนสุด
มันทรมานมากเหลือเกิน
“ฮึก.. พะ..พอ..พอแล้ว”
แบมแบมส่ายหน้ารัวเมื่อเสียวจนถึงที่สุด ก่อนที่น้ำรักจะหลั่งเข้าไปอีกเป็นครั้งที่สองของคืนนี้
ทันทีที่มือหยาบปล่อยออกจากการจับกุมช่วงสะโพก แบมแบมก็หมดแรงล้มพับลงแนบอกแกร่ง เสียงหายใจถี่รัวดูแปลกไปเสียจนใจเสีย
แบมแบมรู้ดีว่าถ้าเขาไม่กินยามันจะเป็นยังไง มาร์คปล่อยให้ภรรยานอนบนตัวเองอยู่อย่างนั้น
เสียงสะอื้นทำให้มือหยาบอยากคว้าสวมกอดแต่ร่างสูงก็ต้องชะงักเมื่อเสียงเล็กสะกดให้เขาหยุดนิ่ง
“โจอี้ ยาล่ะ..ฮึก ยา”
อยู่ๆแบมแบมก็พูดขึ้นมาลอยๆ พูดวนซ้ำไปซ้ำมาราวกับว่าร่างบางไม่รู้สึกตัว
ไม่มีสตินึกคิดใดๆหลงเหลืออยู่แล้ว มาร์คขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยความงุนงง
พึ่งจะมาสังเกตเอาตอนนี้เหรอมาร์ค
มันสายไปแล้ว
ร่างสูงค่อยๆถอนกายออกจากภรรยาก่อนจะพลิกตัวให้แบมแบมนอนลงไปกับเตียงกว้าง
ร่างบางกระตุกเกร็งซ้ำไปซ้ำมาหลายครั้ง แต่มาร์คกลับพึ่งจะรู้สึกว่าแบมแบมดูแปลกไป
แบมแบมไม่มองหน้าเขาเลย
ร่างบางตะแคงหันหลังให้เขา เผยให้เห็นตราประทับเด่นชัด ตราประทับที่แบมแบมต้องแลกมาด้วยความเจ็บปวด
ความรักและน้ำตา มือหยาบเผลอลูบลงไปบนลาดไหล่สัมผัสรอยประทับนั้นช้าๆ หัวใจเจ็บจุกขึ้นมาเสียดื้อๆ
เขาไม่เคยถามเลยว่าแผลหายดีหรือยัง
แบมแบมยังเจ็บอยู่หรือเปล่า
มาร์คไม่เคยใส่ใจเลยมาร์คสนใจแต่ตัวเอง
มือหยาบลูบไล้ลงไปถึงสะโพกมนแต่ก็ต้องตกใจเมื่ออยู่ๆแบมแบมก็ขยับตัวถอยหนี
และมันไม่ใช่การถอยหนีเหมือนทุกครั้งแต่มันเป็นการถอยหนีเขาด้วยความกลัว
“ฮึก..อย่าเข้ามา”
ร่างบางถอยออกห่างจากร่างสูงจนพลัดตกเตียง
มาร์คมองภรรยาของตัวเองและเขาคว้าไว้ไม่ทัน ร่างสูงรีบรุดลุกขึ้นยืน
เขามองแบมแบมและมือหยาบพยายามจะช่วยแต่..
“บอกว่าอย่า..ฮึก..อย่าเข้ามา”
แบมแบมปัดป้องสามีของตัวเอง
มาร์คมองร่างบางค่อยๆถอนห่างออกไปจนติดผนังมุมห้องฝั่งหนึ่ง ตาบวมช้ำมองมาร์คสลับกับอากาศรอบกายอย่างหวาดระแวง
แว๊บนึงที่มาร์ครู้สึกว่าแบมแบมมองเหมือนเขาเป็นคนอื่น ร่างสูงพยายามจะเข้าไปพยุง อารมณ์โกรธทั้งหมดที่มีก่อนหน้านี้ดูคล้ายว่าจะเลือนหายไป
มาร์คดูเป็นห่วงแบมแบมขึ้นมาแต่..
“ยูคยอม..กลับไปหรือยัง?”
เสียงพร่ำเพ้อเรียกหาชายอีกคนทำให้มาร์คลดละความพยายามที่จะเดินเข้าไปใกล้
เขายืนลังเลอยู่อย่างนั้นจนในที่สุดก็ตัดสินใจเดินออกจากห้องไป เขากลัวว่าเขาจะโมโหจนทำร้ายแบมแบมอีกครั้ง
ปัง!
เสียงปิดประตูเรียกร่างบางให้ได้สติ แบมแบมขมวดคิ้วรู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาทั้งที่เมื่อกี้มันไม่มีความรู้สึกนี้เลย
เหมือนแบมแบมจะจำอะไรไม่ค่อยได้ เหมือนอยู่ๆสมองก็ทำงานรางรวน
ร่างบางปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา แขนเรียวกอดเข่าเข้าหากัน
ร่างกายที่เคยเรียกหาอ้อมกอดที่อบอุ่น มันกำลังปิดกั้นตัวเองไม่ให้ได้รับสัมผัสนั้นอีกตลอดไป
ภาวะกลัวสัมผัสค่อยๆแทรกซึมเข้ามา ร่างกายมันบอบช้ำจนปิดกั้นตัวเองไม่ให้เผชิญกับอะไรแบบนั้นอีก
อยู่ๆแบมแบมก็หัวเราะขึ้นมา หัวเราะทั้งน้ำตา นึกสมเพชตัวเองที่มันก็มีค่าแค่นี้ แค่ที่ระบายความใคร่
ถ้ามาร์ครักเขาบ้างก็คงจะดี
แต่ลืมไปว่าแบมแบมมันไม่ใช่จินยอง..แล้วมันก็ไม่มีวันแทนที่จินยองได้
*******************************************************************
Writer Talk:
อ่านจบแล้วกลับไปเม้นในเด็กดี ละก็อย่าลืมติดแท็ก #มาร์คแบมแรงรัก ให้เค้าด้วยนะก๊ะ
