NC #มาร์คแบมแรงรัก ตอนที่30 [NC20+]

"อยู่กับฉันมันฝืนทนมากเลยใช่ไหม"

มือหยาบคว้าเข้าที่ต้นแขนของอีกฝ่าย เขาโมโหและเขารู้สึกไม่พอใจกับท่าทีถอยหนีของร่างบาง แบมแบมดูฝืนทนเหมือนอย่างที่ยูคยอมบอก เหมือนไม่อยากให้เขาเข้าใกล้เลยด้วยซ้ำ ร่างบางเอาแต่ยื้อร่างกายของตัวเองไม่ให้ถลำเข้าใกล้มาร์คไปมากกว่านี้ เขาจะไม่ยอม จะไม่ยอมจริงๆ

“พี่มาร์คปล่อยแบมเถอะครับ..ฮึก..แบมขอร้อง อย่าทำแบบนี้..”

มือเล็กพนมเข้าหากันระหว่างอก มันสั่นเทาตามแรงสะอื้น ร่างบางส่งสายตาอ้อนวอนขอให้มาร์คปล่อยเขาไป แต่ยิ่งมาร์คเห็นน้ำตาเขาก็ยิ่งโมโห ยิ่งแบมแบมร้องไห้มาร์คก็ยิ่งรู้สึกว่ายูคยอมพูดถูก พูดถูกทุกอย่าง และหากมันเป็นเช่นนั้นก็เท่ากับว่าแบมแบมไม่ได้รักเขาแล้ว

ไม่..ไม่มีทาง

แบมแบมต้องรักเขา

“ฉันจะทำ! ยิ่งนายไม่ต้องการฉันยิ่งอยากทำ ฝืนทนมากนักก็อยู่ด้วยกันไปอย่างนี้เนี่ยแหละ ฉันไม่สนใจความรู้สึกของนายอยู่แล้ว นายจะเจ็บปวดหรือไม่ มีความสุขหรือเปล่าฉันไม่เคยสนใจ!”

“พี่มาร์ค..ฮึก..”

ถ้อยคำทำร้ายใจส่งผ่านไปให้อีกฝ่ายรู้สึกเจ็บปวด แบมแบมสะอื้นจนตัวงอ เขาเองก็พึ่งรู้วันนี้ว่าที่ผ่านมามาร์คไม่เคยสนใจความรู้สึกของเขาเลย หลงคิดไปเสียตั้งนานว่าอย่างน้อยความรักของเขา มันก็คงมากพอที่จะเรียกร้องอะไรได้บ้าง แต่วันนี้รู้แล้ว..ต่อให้รักมากแค่ไหน ให้ใจไปเท่าไร มาร์คก็ไม่สนใจอยู่ดี

“ยิ่งนายเจ็บปวดฉันก็ยิ่งสะใจ เพราะอะไรรู้ไหม เพราะฉันไม่ได้รู้สึกอะไรกับนายตั้งแต่แรก ฉันไม่ได้รักนายตั้งแต่แรกแล้ว”

มาร์คกำลังโกหก ประชดแบมแบมด้วยความโมโห เสียงเข้มใช้ถ้อยคำกรีดแทงเหล่านั้นเพื่อปกป้องความรู้สึกของเขาเอง แล้วความรู้สึกของแบมแบมล่ะ ใครกันที่ปกป้อง นายเคยทะนุถนอมความรู้สึกของเขาบ้างไหม

ดีแต่ทำให้เจ็บและเสียใจซ้ำๆ

“ฮึก..ฮือออ พอแล้ว! หยุดพูดสักที! แบม..ฮึก..แบมไม่อยากฟังแล้ว”

ยิ่งฟังเขาก็ยิ่งเจ็บ มาร์คพูดมันออกมาได้อย่างหน้าตาเฉย เหมือนแบมแบมมันไม่เคยมีค่าอะไร มันไม่เคยสำคัญ..แล้วจะมีมันไว้ข้างกายทำไม

“แล้วพี่มาร์ค..ฮึก..พี่มาร์คจะอย่างแต่งงานกับแบมทำไม ในเมื่อไม่รักพี่มาร์คก็น่าจะปล่อยแบมไป แบมเจ็บนะที่พี่มาร์คพูดเหมือนไม่รู้สึกอะไรแบบนี้ แค่ความผูกพัน ระหว่างเรามันก็ไม่มีเลยเหรอครับ จริงสินะ..แบมมันมาทีหลังพี่จินยองตั้งนาน จะไปมีอะไรให้ผูกพัน”

ความผูกพันที่อยู่ด้วยกันมามันคงซื้อความรักของมาร์คไม่ได้ แบมแบมคิดไปเองทั้งนั้นว่าสักวันมาร์คจะรัก สักวันเราจะมีความสุขเหมือนคู่อื่นๆ สักวันๆแบมแบมจะรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนที่โชคดีที่สุด แต่วันนี้รู้แล้วว่ามันจะไม่มี..จะไม่มีวันนั้น

“แม่ให้แต่งฉันก็แต่ง แล้วก็อย่าคิดเข้าข้างตัวเองว่าที่ฉันอารมณ์เสียอยู่อย่างนี้เพราะฉันหึงมัน เปล่าเลย..เพราะฉันไม่ต้องการแพ้มันต่างหาก ยิ่งมันรักนายมากเท่าไหร่ฉันก็จะเหนี่ยวรั้งนายไว้กับฉันนานเท่านั้น สิ่งที่มันจะไม่เปลี่ยนแปลงก็คือ นายไม่มีสิทธิ์ไปเป็นของคนอื่น เพราะนายเป็นของๆฉัน ถ้าฉันเบื่อฉันจะเฉดหัวนายออกไปจากที่นี่เอง เพราะฉะนั้นตอนที่ฉันยังไม่เบื่อนายก็ไม่มีสิทธิ์ผลักไสฉัน!”

มือหยาบดึงรั้งร่างบางเข้าหากายได้ในที่สุด นั้นเพราะแบมแบมเอาแต่สะอื้น สะอื้นจนไม่มีเรี่ยวแรงจะต้านทาน ศีรษะมันหนักอึ้งไปหมด น้ำตามันไหลไม่หยุด ร่างกายบอบช้ำแต่ก็ยังไม่เท่ากับหัวใจที่ตอนนี้เหมือนมันถูกอีกฝ่ายเหยียบขยี้จนแหกละเอียด

มาร์คทำท่าจะจูบ หน้าคมโน้มเข้ามาแต่แบมแบมกลับหันหน้าหนีอย่างไม่ยอมตามใจเหมือนที่ผ่านๆมา

“ทำไม..หวงไว้ให้ใครหรือไง มีตรงไหนที่ฉันยังไม่ได้ด้วยหรอ?”

ร่างสูงเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม มุมปากระบายยิ้มเสแสร้งเยาะเย้ยคนที่หันหนีไปทางอื่น ยิ่งแบมแบมต่อต้านแบมแบมก็จะยิ่งเจ็บ ทั้งจากการกระทำและคำพูด

“เลิกดื้อกับฉันแล้วทำหน้าที่ของนายเหมือนที่นายเคยทำ..เรื่องทำให้ฉันพอใจ นายเก่งที่สุดในบรรดาคนที่ฉันเคยนอนด้วยเลยนะ เก่งกว่าผู้หญิงข้างทางสะอีก”

น้ำตาเอ่อล้นออกมาในที่สุด ร่างบางไม่อาจแกล้งทำเป็นเข้มแข็งได้อีกต่อไป

เขาพยายามแล้ว..พยายามที่จะไม่ร้องไห้

แต่คำพูดของมาร์ค..

คำดูถูกค่อยๆกัดกินหัวใจร่างบางช้าๆ เขาไม่เคยอยากได้ตำแหน่งบ้าบอนี่เลย ตำแหน่งที่ชูคออยู่ไปวันๆ คอยเอาใจไม่ต่างอะไรกับโสเภณี ต้องทำเป็นไร้ความรู้สึกต้องทำเป็นไม่เสียใจต้องทำเป็นไม่เจ็บปวดเพื่อทำให้มาร์คพอใจ แบมแบมไม่เคยอยากได้ตำแหน่งนี่เลย มันเหมือนว่าเขาได้มาเพียงแค่ตัว ทั้งที่สิ่งที่แบมแบมอยากได้คือหัวใจ แค่หัวใจของมาร์คเท่านั้น

กับยูคยอมเราไม่เคยมีอะไรเกินเลย ยูคยอมเป็นแค่เพื่อนที่ดีของแบมแบม ถึงจะชอบกวนประสาทยั่วโมโหแต่แบมแบมรู้ดีว่ายูคยอมทำทุกอย่างด้วยเหตุผล การที่ยูคยอมมาที่นี่ก็คงมีเหตุผลส่วนตัวด้วยเช่นกัน

ใช่!ยูคยอมมาดูให้เห็นกับตาว่าเพื่อนรักของเขาสบายดี และเพื่อบอกให้มาร์ครู้ใจตัวเองสักที

ปากหยักหยัดเข้าหาริมฝีปากบางในขณะที่แบมแบมกำลังเผลอ ลิ้นร้อนบังคับเปิดปากบางทันทีแต่มันไม่สำเร็จเพราะแบมแบมไม่ยอม ร่างบางหันหน้าหนี หันหนีด้วยจังหวะหัวใจที่เต้นรัว เขากลัวว่าถ้าไม่มียา..

“นายท้าทายฉันเหรอกันต์พิมุกต์!”

มาร์คตะคอกใส่แบมแบมอย่างเหลืออด โหโหจนรู้สึกว่าใบหน้าร้อนผ่าวราวกับไฟ แบมแบมจะเล่นตัวไปเพื่ออะไร ในเมื่อทุกครั้งก็ยอม หรือเพราะไอ้ยูคยอมนั่นทำให้แบมแบมเกิดอยากจะหวงเนื้อหวงตัวขึ้นมา ร่างสูงบีบเข้าที่ไหล่บาง ทันทีที่ถูกพันธนาการร่างบางก็สะดุ้งตกใจก่อนจะถูกเหวี่ยงให้ล้มลงไปที่เตียง

“ฮึก..พะ..พี่มาร์ค ไม่..แบม..ฮึก แบมไม่ไหว”

ร่างบางรีบรุดดันตัวเองกระเถิบถอนหนีจนชิดหัวเตียง ท่าทีตื่นกลัวกำลังบอกว่าแบมแบมตกใจแค่ไหน มือเรียวปัดป้องร่างสูงที่โน้มเข้ามาใกล้ เนื้อตัวสั่นเทาเป็นสัญญาณบอกเจ้าของร่างกายได้ดีว่าแบมแบมกำลังนึกถึงคืนนั้น วันที่มาร์คทำร้ายเขาทั้งที่เขาไม่ได้รู้เรื่องอะไร

“อย่าพูดชื่อมันให้ฉันได้ยิน เพราะชื่อของมันไม่ได้ทำให้ฉันเกลียดมันคนเดียว แต่มันทำให้ฉันเกลียดนายด้วย”

มือหยาบจับเข้าที่กระพุ้งแก้มทั้งสองข้างด้วยฝ่ามือเพียงข้างเดียว ออกแรงบีบปลายคางจนร่างบางส่งเสียงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด คืนนั้นมาร์คทำร้ายเขาเพราะมาร์ครักจินยอง และคืนนี้มาร์คกำลังจะทำร้ายเขาเพื่อเอาชนะยูคยอม

เป็นแบมแบมนี่มันช่างน่าสมเพชจริงๆ

เรียวขาหุบเข้าหากันอย่างต่อต้านทันทีที่มาร์คอย่างจะแทรกตัวเข้ามา ร่างสูงบัดปลายเท้าเล็กออกไปอย่างส่งๆ จนในที่สุดแบมแบมก็แพ้ เสียงเล็กสะอื้นไห้อย่างไร้ซึ่งเรี่ยวแรงที่จะต่อต้าน ปากบางเอาแต่พร่ำบอกขอให้มาร์คปล่อยเขาไป

“ฮึก..พี่มาร์คอย่าทำนะครับ แบมขอร้อง..ฮืออออ..แบมขอโทษ”

ขอโทษที่ทำให้มาร์คไม่พอใจเหรอ?

ขอโทษที่ยูคยอมมาหาเขาเหรอ?

ปลายเท้าที่ยันกายกระเถิบถอยหนีถูกมือหยาบออกแรงดึงร่างบางให้ถอยร่นกลับมาที่เดิม สีหน้าที่ไม่บ่งบอกถึงความรู้สึกใดๆทำให้มาร์คดูเหมือนคืนนั้นมากเหลือเกิน

คืนที่เขาไม่ใช่พี่มาร์คของแบมแบม

“ฮึกพะ..พี่มาร์ค..แบมไม่เอา..ฮืออ..ฮึก..ไม่เอาแบบนี้”

มือเรียวเล็กยกขึ้นพนมร้องขออีกครั้ง เมื่อร่างสูงพยายามขืนร่างกายของเขาก่อนโน้มลงมาแนบชิดขบกัดติ่งหูให้แบมแบมรู้สึกวาบหวาม หากแต่ก่อนที่จะถอดถอนริมฝีปากนั้นไร้ฟันกลับขบกัดติ่งหูอย่างจงใจ

มีแต่มาร์ค..ที่พอใจเพียงฝ่ายเดียว

“อยู่เฉยๆได้ไหม!แค่จะนอนกับผัวตัวเอง ขัดขืนสุดชีวิต ทีมันมาหา..เสนอหน้าออกมาแทบไม่ทัน”

มือหยาบจับตรึงแขนทั้งสองข้างของภรรยา ร่างสูงโน้มตัวลงประทับริมฝีปากหมายเรียกแรงอารมณ์ให้แบมแบมมีอารมณ์ร่วมไปพร้อมกับเขา แต่ไม่ แบมแบมกลับพยายามออกแรงมากขึ้นเพื่อดิ้นให้หลุดจากมาร์ค

“ฮึก..ปล่อยย...ปะ..ปล่อยแบมนะ..”

เพี๊ยะ!

เสียงมือเรียวกระทบเข้ากับบางสิ่งโดยที่เขาไม่ได้ตั้งใจ ภายในห้องเงียบสงัด การกระทำทุกอย่างหยุดลงเพียงเพราะเสียงกระทบที่ดังขึ้น มือเรียวสั่นเทารีบชักเข้าหาตัวเองด้วยความตกใจ ในขณะที่เขากำลังดิ้นรนหาทางที่จะหลุดพ้น มาร์คดันเคลื่อนกายเข้ามาใกล้ไม่ยอมให้เขาได้ถอยหนี หน้าคมเคลื่อนเข้ามาในขณะที่แบมแบมกำลังดิ้นสะบัดแขนสะบัดขา ทำให้มือเรียวตบเข้าไปที่หน้าคมอย่างจัง

สติของมาร์คขาดสะบั้นในทันที แค่มีอะไรกันเหมือนทุกคืนที่ทำ มันจะต้องมากเรื่องขนาดนั้นเลยหรือไง? ร่างสูงยกมือขึ้นจับหน้าด้านขวาของตัวเองเพียงแผ่วเบา กับเขาแบมแบมจ้องแต่จะผลักไส ตรงกันข้ามกับภาพที่เขาเห็น แม้คำที่เขาได้ยินแบมแบมจะขอร้องให้ยูคยอมกลับไป แต่สายตาอาลัยอาวรณ์นั่นกลับปิดไว้ไม่มิดว่าทั้งคู่ห่วงหากัน

คิดได้เช่นนั้นความอดทนของมาร์คก็หมดลง

“นายกล้าตบหน้าฉันหรอกันต์พิมุกต์!”

“ฮึก..แบมไม่ได้ตั้งใจ..”

“งั้นต่อจากนี้ฉันก็ขอโทษแล้วกัน...เพราะฉันไม่ได้ตั้งใจ!”

มือหยาบไม่ปล่อยให้ร่างบางทันตั้งตัว เขาจับแบมแบมตรึงไว้ด้วยขาทั้งสองข้างของเขาก่อนจะเร่งรีบถอดเสื้อผ้าที่บดบังเนื้อตัวขาวนวลปนรอยรัก รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่มุมปากก่อนที่ทุกอย่างจะขาวโพลนเฉดเช่นวันนั้น

ร่างบางเกร็งปิดปากตัวเองไว้แน่นเมื่อร่างสูงโน้มเข้าหาเพื่อลิ้มรสริมฝีปากสีแดงหวาน ร่างบางเม้มปากไว้อย่างนั้นแต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไร เมื่อมาร์คทำกับเขาไม่ต่างอะไรกับพวกผู้หญิงข้างทาง หน้าคมผละออกก่อนที่มือหยาบจะยกขึ้นตบหน้าร่างบางให้บอบช้ำ

เพี๊ยะ!

“อะ..โอ๊ย..พะ..พี่มาร์ค”

แบมแบมหันไปตามแรงจนร่างบางพลิกตะแคงไปอีกฝั่ง เขารับรู้ได้ถึงกลิ่นคาวเลือดที่มุมปาก มือหยาบจับร่างบางให้พลิกตัวกลับมาก่อนจะออกแรงบีบกระพุ้งแก้มให้แบมแบมยอมเปิดปากให้เขา ท่าทีที่สุขสมกำลังเล่นสนุกกับความรู้สึกของภรรยา แบมแบมในตอนนี้ทั้งหวาดกลัว ทั้งเจ็บปวด

เขาอยากจะหายไป...หายไปจากโลกนี้ซะ

ลิ้นร้อนส่งผ่านเข้าไปในโพรงปากก่อนจะบังคับให้ร่างบางขยับลิ้นร้อนดูดดุนปรนเปรอให้รสจูบหอมหวาน เนินนานที่มาร์คคอเคลียหยอกล้อลิ้นสีชมพูอ่อน ก่อนที่แบมแบมจะร้องประท้องว่าเขาใกล้หมดลม มาร์คจึงยอมถอนริมฝีปากออกไปในที่สุด

“เฮ้ออออ...เฮ้ออ...ฮึก..พอ..พอแล้ว”

มือเรียวเล็กพยายามดันไหลกว้างให้มาร์คออกห่างจากตัว แบมแบมรู้สึกชาหนึบไปหมดทั้งตัว เขารู้สึกเหมือนจะไม่ไหว แต่ก็ไม่สำเร็จเมื่อมาร์คออกแรงดูดดุนที่ซอกคอเป็นการปรามว่าไม่ให้แบมแบมขัดใจเขา

ร่างบางยอมอ่อนลงในที่สุด คงต้องยอมรับชะตากรรมในเมื่อยังไงซะคืนนี้เขาก็หนีมันไม่พ้น แบมแบมคงจะทนไหว ต้องทนให้ได้ มาร์คลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เร่งรีบปลดเปลืองเสื้อผ้าอาภรของตัวเอง ความต้องการของมาร์คในตอนนี้ไม่สนใจว่าเสียงร้องไห้ของแบมแบมจะดังแค่ไหน ในหัวของมาร์คทีแต่คำว่าอยากเอาชนะ และเขาต้องชนะ

“ฮือออพี่มาร์คครับ แบม บะ..แบมขอ อย่า แบมไม่มียา..ฮึกไม่มี”

ทันทีที่เห็นการกระทำนั้น แบมแบมก็รู้ได้ทันทีว่าตัวเองจะต้องเจอกับอะไร ร่างบางเอาแต่พูดประโยคเดิมซ้ำราวกับคนไร้สติ แต่มันก็ไม่ได้ทำให้มาร์คฉุกคิดอะไรขึ้นมาได้เลย มาร์คไม่สงสัยเลยแม้แต่น้อยว่าแบมแบมกำลังพร่ำเพ้ออะไร และคำว่ายาที่หลุดออกมาซ้ำๆก็ไม่ได้ทำให้มาร์คสนใจ

ขาเรียวถูกแยกออกจากกัน ก่อนที่ขาข้างหนึ่งจะถูกยกขึ้นพาดบ่าร่างสูงไว้ มาร์ครูดรั้งแกนกายของตัวเองเพียงสองสามครั้งก่อนจะสอดใส่เข้าไปในช่องทางด้านหลัง

“อะ..อื้อออ”

แบมแบมงอตัวรับสัมผัสนั้นอย่างเจ็บปวด เมื่อไม่มียาก็ดูเหมือนว่ามันจะลำบากมากสำหรับเขา มือเล็กขยุ้มเนื้อหมอนด้านข้างเพื่อระบายความเจ็บ รู้สึกราวกับว่ารายรอบตัวไม่มีแม้แต่ออกซิเจนให้เขาได้หายใจ เรียวคิ้วขมวดเข้าหากันจำทนยอมรับความเจ็บปวดที่มาร์คมอบให้ มาร์คไม่เปิดช่องทางให้เขาก่อน แม้ว่าจะหลายต่อหลายครั้งที่เขามีอะไรกับมาร์ค แต่ทุกครั้งที่ไม่มีการเตรียมพร้อมความรู้สึกก็เป็นเช่นเดิม

..เหมือนร่างทั้งร่างมันแตกออกเป็นเสี่ยงๆ

แบมแบมทำได้เพียงหายใจเข้าไปลึกๆเพื่อรอให้มาร์คขยับ จะมีเมียสักกี่คนที่ไม่ได้ทำอะไรผิด..แต่ก็ยอมให้ตัวเองผิด ยอมให้เขาทำร้ายเราซ้ำๆ จะให้เขาทำยังไง...ในเมื่อแบมแบมรักมาร์คไปแล้ว

“อ๊ะ ฮึก..”

เสียงครางเคล้าปนเสียงสะอื้นหลุดออกมาทันทีเมื่อมาร์คเริ่มขยับแกนกาย ร่างสูงเหนือเขาร้องครางอย่างสุขสม ผิดกับเขาที่สะอื้นรับแรงรักทุกครั้งไป เลือดสีสดจากช่องทางที่ฉีกขาดไหลหล่อลื่นให้ร่างสูงขยับแกนกายได้สะดวก

แบมแบมเกร็งรับตอบรัดแท่นเนื้อร้อนเสียทุกครั้ง ร่างบางสั่นสะท้านไปทั่วทั้งร่างเมื่อมาร์คกระแทกกระทันแกนกายเข้ามา ร่างสูงขยับเปลี่ยนทางให้แกนกายของเขาควานหาความสุขได้มากกว่าที่เคย

เขาจะเข้าไปให้ลึกที่สุด...เพื่อให้แบมแบมเจ็บที่สุด

“อ๊ะ..ฮึก..อื้อออ..เฮ้อออ”

แบมแบมสะดุ้งสุดตัวเมื่อส่วนปลายของแกนกายสะกิดโดยจุดกระสันภายใน เสียงสะอื้นปนเสียงหอบหายใจดังตามมาทีหลัง ร่างบางบิดเร้าอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ มาร์คก้มมองแบมแบมก่อนจะกระแทกกดย้ำเข้าไปที่จุดเดิมให้ร่างบางครางร้องออกมาอย่างห้ามไม่ได้

เสียงครางที่น่าอายทำให้มาร์คกระตุกยิ้มอย่างพอใจ ร่างสูงโน้มลงไปทาบทับ จัดมือเรียวให้จับคล้องรอบคอของเขาเอาไว้ ก่อนจะกดกระแทกกายย้ำซ้ำๆจนในที่สุดก็ถึงจปลายทาง

“อือออ..อื้มมม..”

ร่างสูงกระตุกเกร็งหลั่งน้ำรักสีขาวขุ่นเข้าไปในช่องทางด้านหลัง มันปนเปื้อนกับเลือดสีแดงสดให้น้ำรักไหลย้อนกลับออกมาเป็นสีชมพูเจือจาง

เขาฟังเสียงหอบหายใจของภรรยาเพียงชั่วครู่ ก่อนจะล้มตัวลงนอนราบลงไปกับพื้นเตียง แขนแกร่งดึงรั้งให้แบมแบมพลิกตัวลุกขึ้นมานั่งบนตัวเขา แกนกายที่ยังคงฝังอยู่ภายในยิ่งทำให้แบมแบมกระตุกเกร็ง การนั่งในลักษณะเช่นนี้ยิ่งทำให้แกนกายเข้าไปตักตวงความอุ่นร้อนภายในได้มากกว่าเดิม

มาร์ค..แบมแบมเหมือนจะไม่ไหวแล้ว

ตาบวมช้ำเหม่อลอยไปไกลแม้ร่างกายจะสั่นเทา ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันอย่างฝืนรับความเจ็บปวด แบมแบมที่ไม่ทันได้ตั้งตัว มาร์คยังคงนอนนิ่งไม่ไหวติ่ง เขาปล่อยให้แบมแบมครางร้องประคองตัวเองไม่ให้ล้มพับลงไป แขนเรียวทั้งสองข้างยันเข้ากับอกแกร่งอย่างหาที่พึ่งพิง ก่อนที่เสียงเข้มจะเอ่ยบอกให้ร่างบางเจ็บลึกลงไปถึงขั้วหัวใจ

“เมื่อกี้ขอโทษนะ...ไม่ได้ตั้งใจ!”

มาร์คพูดว่าแดกเขาเช่นคราแรกที่เขาไม่ได้ตั้งใจตบหน้ามาร์ค แต่เชื่อเถอะว่าเขาเจ็บกว่ามาร์คหลายเท่านัก เพียงเพราะคำว่าไม่ได้ตั้งใจ สำหรับมาร์คมันคงเป็นแค่ความใคร่ ที่ไม่ได้ตั้งใจทำให้มันเกิดขึ้นเช่นความรัก

ยิ่งเปรียบเทียบ...แบมแบมก็ยิ่งไร้ค่า

เช่นนั้นคืนนี้เขาเป็นอะไรสำหรับมาร์ค...คู่นอนสินะ

“ขยับสิ!”

น้ำเสียงเรียบเฉย พูดขึ้นให้แบมแบมสะดุ้งรับก่อนที่ร่างบางจะยอมขยับตามอย่างว่าง่าย  แต่เพียงเริ่มร่างบางก็ต้องร้องออกมา สายตาต้องกันอย่างร้องขอการให้อภัย แต่เมื่อสบแล้วมาร์คยังคงนิ่งเฉย แบมแบมก็ต้องเบนหน้าหันหนีไปทางอื่นอย่างจำยอม

“อืออ....อื้มม ฮึก..”

ร่างบางยกตัวเองขึ้นก่อนจะกดกระแทกลง เลือดที่ยังคงไหลออกมาเลอะเปรอะเปื้อนหน้าท้องแกร่งที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม เห็นเช่นนั้นก็เหมือนว่ามาร์คจะพอใจ แบมแบมเจ็บสมใจเขา มือแกร่งยกจับสะโพกบางก่อนจะอาสาช่วยประคองเพราะแบมแบมดูท่าว่าจะไม่ไหว

“พี่มะ..มาร์ค..”

ร่างบางสั่นสะท้านทุกครั้งที่ร่างสูงจงใจยกสะโพกของเขาขึ้นสูงและกดกระแทกกลับลงจนสุด มันทรมานมากเหลือเกิน

“ฮึก.. พะ..พอ..พอแล้ว”

แบมแบมส่ายหน้ารัวเมื่อเสียวจนถึงที่สุด ก่อนที่น้ำรักจะหลั่งเข้าไปอีกเป็นครั้งที่สองของคืนนี้ ทันทีที่มือหยาบปล่อยออกจากการจับกุมช่วงสะโพก แบมแบมก็หมดแรงล้มพับลงแนบอกแกร่ง  เสียงหายใจถี่รัวดูแปลกไปเสียจนใจเสีย แบมแบมรู้ดีว่าถ้าเขาไม่กินยามันจะเป็นยังไง มาร์คปล่อยให้ภรรยานอนบนตัวเองอยู่อย่างนั้น เสียงสะอื้นทำให้มือหยาบอยากคว้าสวมกอดแต่ร่างสูงก็ต้องชะงักเมื่อเสียงเล็กสะกดให้เขาหยุดนิ่ง

“โจอี้ ยาล่ะ..ฮึก ยา”

อยู่ๆแบมแบมก็พูดขึ้นมาลอยๆ พูดวนซ้ำไปซ้ำมาราวกับว่าร่างบางไม่รู้สึกตัว ไม่มีสตินึกคิดใดๆหลงเหลืออยู่แล้ว มาร์คขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยความงุนงง

พึ่งจะมาสังเกตเอาตอนนี้เหรอมาร์ค

มันสายไปแล้ว

ร่างสูงค่อยๆถอนกายออกจากภรรยาก่อนจะพลิกตัวให้แบมแบมนอนลงไปกับเตียงกว้าง ร่างบางกระตุกเกร็งซ้ำไปซ้ำมาหลายครั้ง แต่มาร์คกลับพึ่งจะรู้สึกว่าแบมแบมดูแปลกไป แบมแบมไม่มองหน้าเขาเลย

ร่างบางตะแคงหันหลังให้เขา เผยให้เห็นตราประทับเด่นชัด ตราประทับที่แบมแบมต้องแลกมาด้วยความเจ็บปวด ความรักและน้ำตา มือหยาบเผลอลูบลงไปบนลาดไหล่สัมผัสรอยประทับนั้นช้าๆ หัวใจเจ็บจุกขึ้นมาเสียดื้อๆ

เขาไม่เคยถามเลยว่าแผลหายดีหรือยัง แบมแบมยังเจ็บอยู่หรือเปล่า

มาร์คไม่เคยใส่ใจเลยมาร์คสนใจแต่ตัวเอง

มือหยาบลูบไล้ลงไปถึงสะโพกมนแต่ก็ต้องตกใจเมื่ออยู่ๆแบมแบมก็ขยับตัวถอยหนี และมันไม่ใช่การถอยหนีเหมือนทุกครั้งแต่มันเป็นการถอยหนีเขาด้วยความกลัว

“ฮึก..อย่าเข้ามา”

ร่างบางถอยออกห่างจากร่างสูงจนพลัดตกเตียง มาร์คมองภรรยาของตัวเองและเขาคว้าไว้ไม่ทัน ร่างสูงรีบรุดลุกขึ้นยืน เขามองแบมแบมและมือหยาบพยายามจะช่วยแต่..

“บอกว่าอย่า..ฮึก..อย่าเข้ามา”

แบมแบมปัดป้องสามีของตัวเอง มาร์คมองร่างบางค่อยๆถอนห่างออกไปจนติดผนังมุมห้องฝั่งหนึ่ง ตาบวมช้ำมองมาร์คสลับกับอากาศรอบกายอย่างหวาดระแวง แว๊บนึงที่มาร์ครู้สึกว่าแบมแบมมองเหมือนเขาเป็นคนอื่น ร่างสูงพยายามจะเข้าไปพยุง อารมณ์โกรธทั้งหมดที่มีก่อนหน้านี้ดูคล้ายว่าจะเลือนหายไป มาร์คดูเป็นห่วงแบมแบมขึ้นมาแต่..

“ยูคยอม..กลับไปหรือยัง?”

เสียงพร่ำเพ้อเรียกหาชายอีกคนทำให้มาร์คลดละความพยายามที่จะเดินเข้าไปใกล้ เขายืนลังเลอยู่อย่างนั้นจนในที่สุดก็ตัดสินใจเดินออกจากห้องไป เขากลัวว่าเขาจะโมโหจนทำร้ายแบมแบมอีกครั้ง

ปัง!

เสียงปิดประตูเรียกร่างบางให้ได้สติ แบมแบมขมวดคิ้วรู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาทั้งที่เมื่อกี้มันไม่มีความรู้สึกนี้เลย เหมือนแบมแบมจะจำอะไรไม่ค่อยได้ เหมือนอยู่ๆสมองก็ทำงานรางรวน ร่างบางปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา แขนเรียวกอดเข่าเข้าหากัน

ร่างกายที่เคยเรียกหาอ้อมกอดที่อบอุ่น มันกำลังปิดกั้นตัวเองไม่ให้ได้รับสัมผัสนั้นอีกตลอดไป ภาวะกลัวสัมผัสค่อยๆแทรกซึมเข้ามา ร่างกายมันบอบช้ำจนปิดกั้นตัวเองไม่ให้เผชิญกับอะไรแบบนั้นอีก อยู่ๆแบมแบมก็หัวเราะขึ้นมา หัวเราะทั้งน้ำตา นึกสมเพชตัวเองที่มันก็มีค่าแค่นี้ แค่ที่ระบายความใคร่ ถ้ามาร์ครักเขาบ้างก็คงจะดี

แต่ลืมไปว่าแบมแบมมันไม่ใช่จินยอง..แล้วมันก็ไม่มีวันแทนที่จินยองได้

*******************************************************************

Writer Talk:

อ่านจบแล้วกลับไปเม้นในเด็กดี ละก็อย่าลืมติดแท็ก #มาร์คแบมแรงรัก ให้เค้าด้วยนะก๊ะ