NC #มาร์คแบมแรงรัก ตอนที่28 [NC20+]

“นายจะเอายังไงแจบอม ต้องการให้ฉันวางไอ้ตำแหน่งบ้าๆนี่ลงด้วยใช่ไหม นายจะให้ฉันอนุญาตให้ ชเว ยองแจ เข้ามาแทนที่ฉันด้วยใช่ไหม เอาสิ..ฮึก..เอาเลย ฉันจะหย่าให้! ไปไหนมาไหนด้วยกันจะได้ไม่ต้องเห็นหัวฉันไง จะกินข้าวกลางวันด้วยกันหรือจะไปกินกันต่อที่คอนโด ฉันก็จะได้ไม่ต้องรู้สึกอะไร”

“ฉันไม่หย่า!”

“ก็ในเมื่อนายไม่ใช่พ่อเด็ก ฉันก็ต้องไปบอกเขา ในเมื่อนายไม่รับผิดชอบแต่ลูกฉันต้องมีพ่อ!”

“ไม่ต้องมีหรอก! เพราะถ้าเป็นลูกมัน ฉันจะเอาออกให้นายเอง”

ที่แจบอมพูดหมายความว่ายังไง?

“มะ..ไม่ ไม่นะแจบอม..ฮึก..แจบอมอย่าทำแบบนี้..จินยองไม่เอา”

มือเล็กจับรั้งราวบันไดยื้อตัวเองเอาไว้ไม่ให้ถลาไปตามแรงของอีกฝ่าย แจบอมในตอนนี้น่ากลัวเหลือเกิน นัยน์ตารีเล็กคู่นั้นแสดงออกเพียงความรู้สึกเดียว แจบอมไม่ใยดีจินยองเลยสักนิด ทั้งที่ร่างบางประกาศออกไปปาวๆว่าตัวเองกำลังท้องอยู่

“มานี่!”

“ฮึก..แจบอม จินยองไม่เอา”

ร่างบางส่ายหน้าซ้ำไปซ้ำมา ในขณะที่ปลายเท้าต้องเดินไปตามแรงบังคับเมื่ออีกฝ่ายฉุดดึงเขาขึ้นไปที่ชั้น2ของตัวบ้าน เสียงปิดประตูห้องดังสวนขึ้นมาพร้อมกันกับร่างบางที่ถูกปล่อยให้เป็นอิสระ

จินยองดูไม่ค่อยมีสติ ร่างบางมองซ้ายทีขวาทีอย่างไม่คิดหน้าคิดหลัง ในสมองตอนนี้ค้านเพียงสิ่งเดียวคือการกระทำของสามี จินยองไม่อยากยอม คุณหมอบอกว่าช่วง3เดือนแรกมันอันตราย มันเสี่ยงมากพอที่จะแท้ง แต่แจบอมกำลังจะทำแบบนั้นกับเขา จินยองกลัว

“ไปได้กับมันมาตอนไหนล่ะห้ะ! ตกลงว่าแอบมาหากันจริงๆใช่ไหม”

แจบอมกระแทกเสียงใส่ภรรยาก่อนจะรีบร้อนถอดเสื้อผ้าของจินยองออกไปให้พ้นมือ ร่างบางเอาแต่สะอื้นร้องไห้ออกมาโดยไม่ยอมพูดอะไร แจบอมหรือเปล่าที่ทำให้จินยองต้องประชดโกหกไปแบบนั้น ในเมื่อแจบอมเองก็รู้ว่าเขากับแจ็คสันไม่ได้มีอะไรเกินเลย แต่แจบอมก็ยังเอาแต่พูด เอาแต่พาลโยนความผิดให้เขา

“ตอบ!”

หมัดหนักทุบลงบนเตียงกว้างข้างตัวภรรยา ยิ่งจินยองเงียบมันก็ยิ่งทำให้ความอดทนของแจบอมหมดลง ร่างสูงกระชากเข้าที่ต้นแขนดึงจินยองเข้าหาตัว มือหยาบออกแรงบีบจนแขนเรียวขึ้นสีช้ำ ปากเรียวได้รูปเม้มเข้าหากันกลั้นความรู้สึกเจ็บปวดที่แจบอมมอบให้ สายตาเอาจริงเอาจังมองลึกเข้าไปในดวงตาแสนเศร้าอย่างคาดคั้นจะเอาคำตอบ แต่คำตอบที่เขาต้องการกลับกลายเป็นความเงียบ

จินยองไม่พูด..ยอมรับแล้วใช่ไหมว่าสวมเขาให้เขาจริงๆ

“ไม่ตอบใช่ไหม?”

“ฮึก..”

“ดี! หลังจากนี้อย่ามาหาว่าฉันทำเกินไปก็แล้วกัน”

เพราะจินยองไม่อธิบายเหรอแจบอม เพราะจินยองไม่พูดเหรอนายถึงได้โมโห อยากให้จินยองแท้งจริงๆใช่ไหม นี่ลูกของนายนะ

“ฮึก..แจบอม..อย่า อย่าทำกับจินยองแบบนี้”

มือหยาบจับแยกขาเรียวออกจากกันอย่างไม่สนใจคำขอร้อง เพราะมีอยู่วันนึง..วันนั้นไงที่เขากลับมาแล้วเห็นแจ็คสันกำลังกอดจินยองอยู่ จะด่าว่าเขาโง่ก็คงใช่ ที่เผลอนึกคิดจินตนาการไปบ้าบอว่าสองคนนี้อาจทำอะไรกัน จะด่าว่าเขาไม่ไว้แจ็คสันก็คงใช่ เพราะขนาดงานแต่งของเขา แจ็คสันยังกล้าจูบเมียเขาเลย จะเอาอะไรไปมั่นใจ แจบอมรักจินยองมาก...มากเกินจนระแวง

แจบอมไม่เชื่อใจจินยองอย่างงั้นสินะ

จินยองดิ้นหนีสู้แรงสามีสุดชีวิต มันจะต้องไม่เกิดขึ้น แต่ท่าทีผลักไสนั้นยิ่งบันดาลโทสะให้แจบอมคิดว่าจินยองไม่บริสุทธิ์ใจจริงๆ

“จะดิ้นทำไมนักหนา! ฉันเป็นผัวนายนะ มีสิทธิ์ด้วยเหรอที่นายจะไม่ยอม”

แขนแกร่งล็อคขาเรียวขนาบสะโพก รูดรั้งแกนกายของตัวเองเพื่อเตรียมพร้อม ส่วนปลายที่แข็งขืนแตะสัมผัสที่ช่องทางสีช้ำจนจินยองสะดุ้งกระเถิบถอยหนี ใบหน้าที่เปรอะเลอะไปด้วยหยาดน้ำตาเอาแต่ส่ายหน้าเพราะกลัวว่าแจบอมจะทำขึ้นมาจริงๆ

“แต่แจบอม..ฮึก..ตอนนี้..ฮือออ..ตอนนี้ไม่ได้นะ”

มือเรียวเล็กปัดป้องคนที่ขยับตัวเข้ามาใกล้ แจบอมกำลังโมโหเขารู้ รู้ดี แล้วแจบอมก็ไม่ชอบให้จินยองขัดใจ แต่ช่วยมีสติสักนิดนึงได้ไหม ช่วยเรียบเรียงลำดับเหตุการณ์สักนิดว่าจินยองกับแจ็คสันไม่มีทางที่จะมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งร่วมกันได้ แจบอมโกรธจนไม่ลืมหูลืมตา สายตาตอนนี้คงฝ้าฟางไปหมด

“ทำไม!ลูกมันไม่ใช่เหรอ แล้วจะเอาไว้ทำบ้าอะไร ให้มันออกมาใช้นามสกุลฉันหรือไง ไม่ต้องกลัว เดี๋ยวฉันเอาออกให้..เจ็บแค่นิดเดียว”

“มะ..ไม่ ไม่นะแจบอม..ฮึก..ฮืออออ เข้ามาไม่ได้นะ..เข้ามาไม่ได้..อ๊ะ..” 

มือเรียวเล็กยกขึ้นปิดปากกลั้นเสียงครางทันทีที่สามีสอดรั้งเข้ามาในตัวเขาจริงๆ แรงขยับสวนเข้ามาทันทีตั้งแต่ครั้งแรกและครั้งต่อไปก็ตามมาอย่างไม่สนใจว่าจินยองจะเจ็บปวดแค่ไหน

“มะ..ไม่ แจบอมเบาๆ..ฮึกก..ลูก..ลูกเรา..แจบอมพอ..ฮึก..ฮือออออ จินยองโกหก..จินยองโกหกเองแจบอม..ฮึก..อย่าาาา ไม่มี..ฮึกกก..ไม่เคยมีอะไรกับแจ็ค..ลูกเราแจบอม..พอ..พอแล้ว”

แต่คนโมโหมันจะไปได้ยินอะไรล่ะจินยอง

จินยองพูดออกมาหมดทุกอย่างด้วยหวังว่าแจบอมจะหยุด แต่ไม่หรอก เมื่อมันเริ่มแล้วก็ต้องรอให้มันจบ แรงถาโถมเข้ามายังไม่มีทีท่าว่าจะช้าลง แจบอมในตอนนี้เหมือนคนแปลกหน้า ดูไม่เหมือนคนรักของเขา

แจบอมไม่สงสารเขาเลย

“ฮึก..ฮือออ..แจบอม”

แขนเรียวโอบคล้องรอบคออีกฝ่ายทั้งที่ตัวเองนั้นฝืนทน แต่เมื่อเขาหยุดแจบอมไม่ได้ เขาก็มีหน้าที่แค่ตามและทำให้ตัวเองเจ็บน้อยที่สุด หวังว่าลูกของเราจะไม่..

ร่างสูงกดกายเข้าออกซ้ำไปซ้ำมาหลายต่อหลายครั้งก่อนจะเปลี่ยนให้ตัวเองล้มตัวนอนลงไปกับเตียงแล้วให้จินยองเป็นฝ่ายคร่อมเขาแทน คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันก่อนที่มือเล็กจะจับยันอกแกร่งเอาไว้ จินยองหอบหายใจชันเข่าค้างท่าไว้อย่างนั้น มันปวดหนึบจนช้าด้านไปหมดทั้งตัว สายตาวิงวอนมองหน้าสามีอย่างขอร้องแต่แจบอมกลับหันหน้าหนีเขา

“ฮึก..”

เสียงสะอื้นดังขึ้นอีกครั้งเมื่อจินยองรู้ซึ้งถึงชะตากรรมของตัวเอง ตาบวมช้ำหันมองไปทางอื่นก่อนที่ร่างกายจะฝืนขยับ เขาไม่ต้องการมองหน้าแจบอม ไม่ต้องการมองให้เจ็บไปมากกว่านี้..แค่นี้ก็มากพอแล้ว

“อื้มมม..ฮึก..”

สะโพกมนขยับขึ้นและกดทับลงอย่างเอาใจสามี แม้จะเชื่องช้าได้เพียงเท่านี้แต่จินยองก็กำลังพยายาม พยายามที่จะทำให้แจบอมพอใจ เสียงเนื้อกระทบกันดังขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่าก่อนที่แจบอมจะถึงปลายทาง ร่างบางกระตุกเกร็งสองสามครั้ง รู้สึกปวดหนึบที่หน้าท้อง เสียงหอบหายใจเหนื่อยอ่อนดังขึ้นพร้อมกันกับร่างกายที่ฟุบลงไปกับอกแกร่ง

“อ๊ะ..ฮึก...”

จินยองไม่ไหวแล้ว 

*******************************************************************

Writer Talk:

อ่านจบแล้วกลับไปเม้นในเด็กดี ละก็อย่าลืมติดแท็ก #มาร์คแบมแรงรัก ให้เค้าด้วยนะก๊ะ