“พี่มาร์ค..ฮึก..อย่า..ยะ..อย่าครับ..แบมกลัว..ฮืออ..กลัวแล้ว”
เรียวหน้าหวานส่ายปฏิเสธคนพี่ที่ค่อยๆก้าวเดินเข้ามาประชิดตัว ตาบวมช้ำสบเข้ากับตาคมอย่างต้องการจะขอร้องอ้อนวอนให้มาร์คปล่อยเขาไป
แค่นี้ก็เพียงพอแล้วไม่ใช่หรอมาร์ค..สำหรับน้องชายของคนที่มันแย่ความรักของนายไป
คนที่มาร์คควรจะลากตัวมากักขัง..คนที่มาร์คควรจะแก้แค้น
ต้องเป็นแจบอมไม่ใช่หรอ..ที่บังอาจทำให้จินยองหลงรัก
ต้องเป็นจินยองไม่ใช่หรอ..ที่บังอาจแทงข้างหลังนายด้วยมีดเล่มเล็ก
หากแต่ความคมของมันนั้นก็พอจะทำให้มาร์คเจ็บเจียนตายไปตลอดชีวิต
เหตุผลของมาร์คที่ต้องการจะแก้แค้นคนที่ทำให้เขาต้องผิดหวังในรัก..ควรเป็นแบมแบมอย่างนั้นหรอ? เด็กหนุ่มบริสุทธิ์เกี่ยวข้องอะไรด้วย เพียงแค่เขาเป็นน้องชายของเพื่อนรักเท่านั้นหรอ..เท่านั้นจริงๆนะหรือมาร์ค
น้ำใสไหลดั่งสายธารที่ไม่มีวันหยุด ปากบางสั่นเทาพยายามเม้มปากตัวเองเอาไว้เพื่อเก็บเสียงสะอื้น เขาจะไม่ทำให้มาร์คโมโหไปมากกว่านี้
มือหยาบฉุดรั้งร่างบางให้ลุกขึ้นยืน แต่เพราะความเจ็บปวดมันพึ่งผ่านไปได้เพียงห้าชั่วโมง ขาเรียวไม่สามารถทรงตัวได้เลย เพราะเพียงแค่ปลายเท้าลงน้ำหนักเพื่อพยุงตัว ความเจ็บปวดที่ช่องทางด้านหลังก็ทวีความรุนแรง
เลือดและคราบน้ำรักตามซอกขาที่แห้งกัง บัดนี้เริ่มผสมปนเปรเข้ากับส่วนที่ยังค้างคา น้ำรักฉ่ำแฉะเอ่อรอที่ปากทาง ก่อนจะค่อยๆไหลออกมาช้าๆเมื่อแบมแบมเกร็งตัวขืนตัวเองพิงไว้กับผนังเพื่อไม่ให้ร่างกายทรุดฮวบลงไปกองที่พื้นพรม
มาร์คเหยียดยิ้มให้ร่างกายที่แสนบอบบางของคนตรงหน้า ก่อนที่แขนทั้งสองข้างจะโยกขึ้นยันผนังในท่าคาเบะด้งให้แบมแบมที่อยู่ตรงกลางระหว่างอ้อมแขนนั่งสะดุ้งตกใจ มือเรียวยกจับต้นแขนแกร่งเอาไว้ทั้งสองข้างอย่างพยายามที่จะบังคับตัวเองไม่ให้ล้มลงไป
มือเรียวนั้นยกจับอย่างไม่เกรงกลัวว่าอีกฝ่ายจะถือโกรธ และเมื่อมาร์คยกยิ้มทุกอย่างก็เหมือนจะเป็นคำตอบได้ดี เหมือนว่ามาร์คจะพอใจที่แบมแบมจับรั้งเขาไว้เพื่อเอาใจ
ริมฝีปากหยักได้รูปโน้มเข้าไปใกล้ เว้นระยะเพียงคืบให้แบมแบมเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่น อย่างไม่ต้องการ แบมแบมรู้ว่ามาร์คกำลังจะทำอะไร
เสียงเข้มคลอเคล้าอยู่ตรงบริเวณใบหู ป้อนความหวังที่จะได้หลุดพ้นให้กับอีกคน
“ลองยอมฉันสักครั้งสิ..ไม่แน่ว่าถูกใจ ฉันอาจจะใจดีปล่อยแกไป”
ตาแดงก่ำสบตามาร์คเพียงชั่ววิ ก่อนที่ร่างสูงจะโน้มริมฝีปากเข้าหาอย่างไม่รอคำตอบ มือหยาบจับแขนเรียวให้โอบกอดรอบคอของเขาเป็นจุดเริ่มต้นบทรักที่โหดร้ายอีกครั้ง
ถ้าเขายอม...มาร์คจะปล่อยให้เขากลับออกไปใช่ไหม?
ถ้าเขาฝืนทนที่จะเป็นของมาร์คอีกครั้ง..มาร์คจะยอมปล่อยแบมแบมไปใช่ไหม?
โธ่!เด็กน้อย...เขาก็แค่โกหกเพื่อให้ได้นายง่ายขึ้น
มาร์คนะหรอ..จะปล่อยแบมแบมไป
เขาพูดว่าอาจจะ..ไม่ได้พูดว่าจะปล่อย
ปากหวานก็แค่พูดให้เด็กที่ไร้เดียงสาหลงดีใจ
แบมแบมนะหรอ..จะได้รับการให้อภัย
ตลกสิ้นดี!
ปากบางยอมเปิดปากให้มาร์คได้ลิ้มรสอย่างไม่รู้ประสีประสา ทั้งที่สภาพของตัวเองในตอนนี้แทบปางตาย แต่ถ้ามาร์คจะใจดีกับเขา..เขาก็คนจะทำไม่ใช่หรอ
แบมแบมหน่ะ..
ไม่ได้มีทางเลือกมากนักหรอก..เขาเลือกได้ด้วยหรอ
ลิ้นร้อนเกี่ยวกวัดหยอกเย้าลิ้นเล็กที่พยายามตอบรับ แบมแบมโอบกอดมาร์คไว้แน่น กลัวว่าเรี่ยวแรงที่มีอยู่จะไม่เพียงพอที่จะทำให้มาร์คถึงฝั่งฝัน
ไม่นานที่มาร์คควบคุมเกมรักเร้าร้อน เสียงโอดครวญก็แปรเปลี่ยนเป็นเสียงหวานกระเซ้า ฉุดดึงสัญชาตญาณดิบในตัวของมาร์คให้ไม่รู้จักพอ
มือหยาบเปลี่ยนมาโอบคล้องรอบเอวบางก่อนจะพาแบมแบมเดินถอยหลัง ให้เรียวขาสะดุ้งล้มนอนลงบนเตียงกว้าง ริมฝีปากผลักออกจากกันให้แบมแบมได้หอบหายใจรับออกซิเจนเหนือลำตัว ให้มาร์คแค่นหัวเราะในลำคอ
“ง่ายจัง!”
คำจำกัดความของแบมแบมที่มาร์คตั้งใจมอบให้ เรียกเสียงสะอื้นได้อีกระรอก แบมแบมหลบสายตามาร์ค หลับตาสะอื้นอย่างสมเพชตัวเอง เขาเข้าใจและรับรู้..เขาไม่ได้โง่ถึงขนาดไม่รู้ความหมายที่มาร์คเอ่ยถึง
แต่จะให้โต้แย้งอะไรหล่ะ?
ในเมื่อสิ่งที่มาร์คพูดเป็นเรื่องจริง
แต่เขา..ก็จะง่ายแค่กับมาร์ค
“แค่ฉันบอกว่าอาจจะปล่อยแกไป ก็อ้าขาให้เอาเชียว”
“ฮึก...ฮืออ..”
“เมื่อกี้นี้..ล้อเล่นหน่ะ! ของราคาแพงอย่างแก..ฉันใช้ยังไม่ทันจะเน่าเลย ปล่อยไปก็เสียดายแย่”
เจ้าของเสียงเข้มพูดพรางยันตัวลุกขึ้นปลดเปลื้องเสื้อคลุมสีขาวของตัวเองอย่างช้าๆ สบตาที่ยังสบมอง..แสดงให้แบมแบมเห็นเพียงสิ่งเดียวคือความเกลียดชัง
“ฮึก..พี่มาร์ค..ทำไม..ฮือออ..บะ..แบม ผิดอะไรครับ? ทำไมพี่มาร์ค..ฮึก..ทะ..ทำกับแบมแบบนี้..ฮือออ”
น่าอายแค่ไหนกัน...ที่ยอมนอนอ้าขาให้เขาเอา..เพียงเพราะเชื่อว่ามาร์คจะพูดความจริง
เจ็บปวดแค่ไหนกัน...ที่ศักดิ์ศรีของแบมแบมถูกมาร์คเหยียบย้ำจนไม่เหลือชิ้นดี
“มาสนุกกันต่อเถอะ..ทำไมไม่อ้าขาให้ฉันแล้วหล่ะ? แต่ไม่เป็นไร..ฉันจัดแจงให้เอง”
“ไม่...ไม่เอา..ฮึก..แบมไม่เอาแล้ว..”
สิ้นคำมือหยาบก็จับขาเรียวแยกออกจากกันอีกครั้ง ทั้งที่เมื่อกี้แบมแบมหุบมันเข้าหากันอย่างปฏิเสธที่จะเป็นของเขาเมื่อรู้ว่าเขาแค่หลอกเล่น ปลายเท้าดิ้นรนเตะสะบัดให้มือหยาบยอมปล่อยแต่ดิ้นรนมากเท่าไหร่ ก็จะมีแต่เพียงแบมแบมที่เจ็บ...เจ็บเพียงคนเดียว
มาร์คหัวเราะชอบใจเมื่อเห็นว่าร่างบางเริ่มต่อต้านเขาอีกครั้ง รอยยิ้มโรคจิตนั้นเป็นเหมือนตราประทับกลางหน้าผากว่ายังไงแบมแบมก็ไม่มีวันหนีเจ้าของรอยยิ้มชั่วร้ายคนนี้พ้น มาร์คแทรกตัวเข้ากลางหว่างขาที่ดิ้นสู้ ก่อนที่มือหยาบจะบีบจับปลายคางให้ร่างบางสิ้นฤทธิ์
“อะ..โอ๊ยยย แบมเจ็บ..ฮึก..เจ็บบบบบบ”
ปากบางห่อเข้าหากันตามแรงบีบ มาร์คลงแรงบีบจนเรียวฟันกรามบาดข้างกระพุ้งแก้ม รสชาติของคาวเลือดกลบคุ้งทั่วทั้งโพรงปาก ในที่สุดแบมแบมก็ยอม..
ร่างกายหยุดดิ้นรนเพื่อรอการลงทัณฑ์ แต่เสียงหวานกลับกลืนก้อนหนืดหยุดเสียงสะอื้นแล้วเปล่งเสียงเล็กออกมาอย่างไม่ยอมแพ้
“พี่จินยองจะต้องสงสัยว่าทำไมผมยังไม่ถึงบ้าน แล้วอีกไม่นานพี่แจบอมก็จะต้องรู้ว่าผมหายไป”
“แล้ว..?”
“พี่แจบอมจะต้องตามหาผมแน่! แล้วไม่นานพี่แจบอมก็จะรู้ว่าผมอยู่ที่นี่”
“หึ! ฉันมั่นใจว่าแกจะไม่ได้เจอมันหรอก เพราะฉันจะฆ่ามันก่อนที่มันจะได้ออกตามหาแก”
คำพูดของมาร์คแทบจะทำให้แบมแบมช็อค มาร์คไม่เพียงจะจองจำเขาเอาไว้ข้างตัว แต่มาร์คยังคิด...คิดที่จะฆ่าพี่ชายของเขาด้วย
“พี่มาร์คคนดีของแบม..ฮึก..หายไปไหนแล้วหล่ะครับ?..พี่มาร์คคนที่แบมรัก..เขาตายจากไปแล้วหรอ แบม..ฮึกก..เกลียด..เกลียดพี่มาร์ค เกลียด..อ๊ะ..พะ..พี่มาร์..ค..”
แกนกายใหญ่แทรกเข้าไประหว่างที่แบมแบมสนใจแต่จะพูด บังคับให้ถ้อยคำที่แสนเกลียดชังถูกกลืนหายกลับเข้าไปในกล่องเสียง มือเรียวจิกทึ้งผ้าปูที่นอนขยับปากเรียกชื่อคนที่ตัวเองรัก มันเจ็บจนแม้แต่เสียงก็ไม่อาจจะเปล่งออกมาได้
ผิดกับมาร์คที่หลับตาลงกดแกนกายเข้าไปจนสุด ฝั่งลึกความเป็นชายเข้าไปในผนังภายในที่คับแคบตอบรัด จนเขาแทบจะปลดปล่อยทั้งที่ยังไม่ได้ถอดถอนออกมา หน้าคมเชิงขึ้นเคลิบเคลิ้มกับช่องทางรักสีสดคล้ายไม่ได้ยินเสียงเอื้อนเอ่ยใดๆ
หากแต่ก่อนที่แกนกายจะเริ่มขยับแทรกเข้าไป เสียงเข้มก็ดังขึ้น ให้แบมแบมจดจำเสียใหม่ว่ามาร์คไม่ได้ต้องการให้ใครรักเขา..นอกเสียจากจินยองเพียงคนเดียว
“หึ!เกลียดฉันให้มากๆ เพราะฉันไม่เคยต้องการความรักของแก อ่อ..แล้วอีกอย่าง ฉันไม่ใช่พี่แก..อย่าเรียกฉันเหมือนว่าเราสนิทสนมกันถึงเพียงนั้น เพราะมันจะทำให้ฉันโกรธ”
“อ๊ะ...อ่าาาา..”
หลังจากนั้นแกนกายก็กระแทกใส่เข้าทางรักไม่ยั้ง ให้แบมแบมขมวดคิ้วนิ่วหน้ารับความเจ็บปวดแสนสาหัส ร่างบางกระตุกเกร็งสะท้านตามแรงอารมณ์ของคนพี่ แผลฉีกขาดที่ยังไม่ได้รับการรักษาปริแยกมากกว่าครั้งเก่า เปิดทางให้สีเลือดไหลล้นออกมาทุกครั้งที่กานกายใหญ่แทรกลึก
“โอ๊ยยย..พะ...พี่มาร์คครับ..แบม..แบมเจ็บ..”
เพี๊ยะ!
“ใครอนุญาตให้แกเรียกฉันว่าพี่ ห้ะ?!!”
“อ๊ะ...อื้มม..ผมผิดไปแล้วครับ..ขะ..ขอโทษครับ”
“แก!มันต่ำกว่าพวกลูกน้องของฉันเสียอีก ของต่ำๆอย่างแกควรเรียกฉันว่าอะไรดีละ หื้มมม?”
“นะ...นายหัว...นายหัวครับ ขอ..ขอร้อง...เบา..อึก..ฮือออ..ฮึก..เจ็บบ”
ยอมหมดทุกอย่างแล้วในเวลานี้ แบมแบมที่พยายามจะสอดเสียดให้มาร์คเจ็บแสบตอนนี้ไม่มีแล้ว แม้แต่ชื่อของมาร์ค..ตอนนี้เขายังเรียกไม่ได้เลย
เขาเป็นเหมือนพวกผู้หญิงพวกนั้นเองสินะ...ผู้หญิงที่แค่เข้ามาหามาร์คในตอนกลางคืนแล้วกลับออกไปในตอนเช้า
คำตอบที่มาร์คไม่เคยล่วงเกินจินยอง
คำตอบที่มาร์คอดทนมาตลอดสี่ปีโดยที่เขาไม่ยอมมีอะไรกันแฟนตัวเอง
ก็นี่ไง..ผู้หญิงข้างทางพวกนั้นนั่นแหละที่สนองความใคร่ให้กับมาร์ค
ร่างบางหอบหายใจรวยระรินภาวนาให้มาร์คเข้าใกล้ฝั่งฝัน ตากลมหลับลงอย่างรอคอยให้มันสิ้นสุดลงเสียที อย่าให้มาร์คได้กัดกินหัวใจที่ขาวสะอาดของเขามากจนเกินไป
เพราะแบมแบมกลัวว่าหัวใจของตัวเองจะกลายเป็นสีเทาดำเข้าสักวัน
ถึงตอนนั้นมันคงจะด้านชา..จนไม่อาจรู้สึกอะไร
“อื้มมมม..อ่าา”
มาร์คกระตุกเกร็งหลั่งน้ำรักเข้าไปในช่องทางเดิม ช่องทางของคนที่จะปรนเปรอให้เขาได้ไม่รู้จบ และเพียงแค่หมดประโยชน์ แบมแบมก็ไม่เคยมีค่าในสายตาของมาร์ค
มาร์คพลิกตัวนอนลงบนเตียงกว้างก่อนที่แบมแบมจะดึงสติเรียกบังคับให้ตัวเองลุกขึ้น ร่างบางไม่กล้าแม้แต่จะนอนบนเตียงใหญ่ เขาคงสัมผัสความอุ่นนุ่มนั้นได้เพียงตอนที่ร่วมรักกับมาร์คเท่านั้น
ร่างบางย้ายตัวเองลงมาจากเตียง ล้มตัวลงตรงมุมเดิมที่เขาได้นอนหลับไปก่อนหน้านี้ และเมื่อมาร์คตะแคงหันกลับมาเขาก็พบเพียงคราบน้ำรักที่ปะปนกับสีเลือดของคนที่รู้ตัวเอง
แบมแบมรู้ว่าเขาไม่ควรนอนร่วมเตียงกับมาร์ค ความอ่อนโยนที่จะได้รับหลังบทรักจบลง มาร์คคงเก็บมันไว้เพื่อมอบให้จินยองเพียงคนเดียว
เขารู้ตัวเองดี..ว่าเขาอยู่ที่นี้ในฐานะสัตว์เลี้ยง
สัตว์..ที่ยังไงมันก็จะรักแต่เพียงเจ้านายของมัน
ต่อให้เจ้านายจับลูบหัวมันแค่เพียงครั้งคราว
อย่าย้ำเตือนเขามากจนเกินไป..ว่าเขามันก็เป็นได้เท่านี้
*******************************************************************
Writer Talk:
อ่านจบแล้วกลับไปเม้นในเด็กดี ละก็อย่าลืมติดแท็ก #มาร์คแบมแรงรัก ให้เค้าด้วยนะก๊ะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น