สิ้นเสียงแข็งร่างของแบมแบมก็ถูกอีกฝ่ายกระชากให้ลุกขึ้นยืนแล้วเหวี่ยงขึ้นไปบนเตียงใหญ่ แบมแบมสะอึกสะอื้นจนร่างบางนั้นสั่นเทา มือเรียวปัดป้องเพื่อนของพี่ชายที่แสนดี ปัดป้องรักแรกและรักเดียวของตัวเองอย่างไม่ต้องการให้เรื่องเลวทรามนี้ต้องเกิดขึ้น
หึ!แบมแบมคงลืมไปว่ากำลังเล่นอยู่กับใคร
เขาคนนั้นคือมาร์คที่อยากได้อะไรก็ต้องได้
มาร์คดึงข้อเท้าเล็กเพียงแค่กระตุกเบาๆร่างของแบมแบมที่ทำท่าจะถอยหนีก็ไหลลงมาตามแรง มาร์คใช้ร่างแกร่งคร่อมทับไปทั้งลำตัว ทิ้งให้ขาเรียวดิ้นทุรนทุรายตะเกียดตะกายหาอิสระให้เจ้าของๆมัน
แต่มันก็เป็นได้เพียงแค่ฝัน
เมื่อปากหยักจู่โจมเข้าควบคุมเรียวปากบาง ให้แบมแบมเกร็งตัวสะดุ้งรับอย่างไม่เคยได้ลิ้มรสสัมผัสวาบหวามเช่นนี้ ร่างสูงเบียดต้านให้แผงอกโน้มประชิดติดกัน บังคับให้แบมแบมหยุดดิ้นรนหาอิสระได้ชั่วขณะ
ลิ้นร้อนไล่เล็มควานหาความหอมหวานในโพรงปากเล็กอย่างเอาแต่ใจ กดกัดลิ้นเล็กที่ไม่ยอมเล่นสนุกไปพร้อมกับเขา ให้แบมแบมครางร้องในลำคอทั้งที่ปากหยักของอีกฝ่ายยังประกบ
มาร์คหลับตากดสัมผัสรุนแรง เขากำลังจิตนาการว่าคนใต้ร่างคือจินยอง แต่เมื่อสตินึกถึงใบหน้าหวานก็พลันให้อารมณ์โมโหของมาร์คพุ่งสูงจนคุมไว้ไม่อยู่ แล้วใครละที่ต้องรองรับอารมณ์โกรธของมาร์คในเวลานี้..ใครกันที่บอกว่าหลงรักมาร์ค
มาร์คคลอเคลียอยู่เช่นนั้นจนแบมแบมไม่อาจรับไหว ร่างบางพยายามหันหน้าหนีจนปากของทั้งคู่หลุดออกจากกันได้สำเร็จ คราบน้ำลายที่ถูกอีกฝ่ายรุกล้ำเรียวปาก เลอะเปอะขอบปากเป็นวงกลมก่อนจะหยดย้อยออกมาข้างปากอย่างน่าสมเพช
แบมแบมหอบหายใจถี่รัว เขาทั้งกลัวและตกใจ..พี่มาร์คของเขา พี่มาร์คคนเดิมหายไปไหนแล้ว
ในขณะที่ร่างบางกำลังตัดพ้อมาร์คก็ไม่ยอมให้เวลาที่ล่วงเลยต้องเสียไปมากกว่านี้ มือหยาบถกรั้งชายเสื้อยืดคอวีสีขาว แค่เพียงชั่ววิที่แบมแบมสามารถต้านทานไว้ได้ แต่หลังจากนั้นมันก็ถูกถอดออกมาสมใจอีกคน
มาร์คยกหลังมือปาดเช็ดริมฝีปาก ตาคมมองมือเรียวที่ยกปิดลกๆเพื่อบดบังร่างกายตัวเอง มาร์คอดชื่นชมไม่ได้ที่ร่างกายน้องชายของเพื่อนมีเสน่ห์ดึงดูดเขาเหลือเกิน
แบมแบมออกแรงปัดป้องมาร์คอีกครั้งอย่างไม่ยอมแพ้ เมื่ออีกฝ่ายเริ่มลงแรงกดหนักๆซกไซร้เข้าที่ซอกคอขาวเนียน
“อ๊ะ..ยะ...อย่า..อึก..”
แบมแบมร้องห้ามเสียงหลง เมื่อมาร์คขบเม้มเนื้อเนียนให้เกิดรอย ออกแรงกัดหนักจนห่อเลือด ก่อนจะดูดดุนแสดงความเป็นเจ้าของทับลงไป ลากผ่านเรียวคางให้ริมฝีปากหยักเปอะเลอะคราบน้ำตาที่ข้างแก้มของคนที่สู้เขาไม่ได้
ปากหยักหยุดขบเม้มที่ใบหู ลงลิ้นไล่เลียตั้งแต่ใบหูลงมาอย่างหื่นกระหาย ก่อนจะดูดดุนติ่งสีเนื้อที่ตอนนี้เห่อแดงเพราะแรงอารมณ์ แบมแบมบิดเร้าร่างกายรับเมื่อมาร์คจงใจใช้มือหยาบหมุนวนที่ยอดอกก่อนจะตามไปใช้ปากประกบครอบครองอีกข้าง
ให้อกบางแอ่นสะท้านปากหยักอย่างเอาใจ แบมกำลังเกลียด..เกลียดร่างกายของตัวเอง ที่มันไม่อาจฟังเสียงห้ามในหัวใจของเขา เกลียดที่มันตอบรับมันที่เจ้าของมันรักอย่างไม่อยากให้เขาต้องอารมณ์เสีย
“อ๊ะ..พะ..อึก..พี่มาร์ค..ยะ..อย่า...อย่าครับ”
เสียงเล็กครางร้องทั้งที่ยังแอ่นรับสัมผัส แบมแบมตกใจที่อยู่ๆมาร์คก็คลำหาไล่วนเรียวนิ้วอยู่ที่ขอบกางเกงของเขา และเมื่อแบมแบมทำท่าว่าจะไม่ยอม มาร์คก็ใช้เรียวฟันขบกัดยอดอกเพื่อเป็นการบีบบังคับ
แล้วมันก็ได้ผลดีทีเดียว เมื่อแบมแบมไม่อาจครองตนเหนือความเจ็บปวดที่เขามอบให้ เพียงไม่นานร่างเล็กก็เปลือยเปล่า เผลอให้เห็นแกนกายเล็กที่ชูชันเชื้อเชิญมือหยาบของเขาให้เอื้อมสัมผัสอย่างอยากรู้
“อ๊ะ...พี่..ฮึก..พี่มาร์ค..บะ..แบมขอ..นะครับ..อย่า..อ๊ะ..อื้อออ...”
เสียงเล็กพูดขึ้นในขณะที่ตัวเองพยายามจะตั้งสติ เรียวหน้าหวานส่ายปฏิเสธสวนทางกับความต้องการ ให้มาร์คแกล้งกอบกุมเปลี่ยนเสียงผลักไสให้กลายเป็นเสียครางรัญจวน
ใช่..มันควรเป็นแบบนั้นแหละ
อะไรที่สวนทางกับความต้องการของแบมแบม เขาจะทำมันให้หมด
มือหยาบรูดรั้งรุนแรงจนร่างบางครางร้องไม่เป็นภาษา ตาหวานที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตา เงยมองเรียวหน้าคม เงยมองเจ้าของแววตาเคียดแค้นนั้นอย่างอ้อนวอน หวังให้มาร์คยอมใจดีและปล่อยเขาไป
แต่ไม่หรอก..อะไรที่แบมแบมคิดมันจะไม่เกิดขึ้นจริง
เพราะมือหยาบทำสวนทางกลับกัน มาร์ครูดรั้งแรงๆ บีบเม้มส่วนปลายจนในที่สุดแบมแบมก็ต้องกระตุกเกร็งปล่อยความต้องการที่น่าอับอายออกมา
“อ๊ะ..ฮึก...อืออ..”
แบมแบมหอบหายใจกระตุกเกร็งอย่างเหนื่อยหอบ ก่อนที่ดวงหน้าจะเงยมองมาร์คพาลให้น้ำตาเอ่อล้นอีกครั้ง
“ฮึก..ฮือออ..พี่มาร์ค..ปล่อยแบม..ปะ..ไปเถอะครับ...แบมขอโทษ..ขอโทษ..ฮึก”
เรียวขาที่ไร้เรียวแรงกระเถิบถอยหนีอย่างคนไม่มีทางสู้ ถอยหนีมาร์คที่กำลังจับกุมหัวเข็มขัดเหล็ก ถอยหนีมาร์คที่กำลังถอดร่นกางเกงออกจากกาย ถอยหนีมาร์คที่กำลังจะพรากความบริสุทธิ์ของเขาไป
“จะไสหัวไปไหน..มานี่!!”
มาร์คลดตัวนั่งลงก่อนจิกกลุ่มผมกลางศีรษะให้แบมแบมกุมมือหยาบทับไว้อย่างขอให้มาร์คปล่อยเขาไป ร่างบางยอมคลานตามแรงดึง ก่อนที่มาร์คจะผลักให้ร่างบางล้มตัวลงนอน เพราะตอนนี้ช่วงบนมันไม่น่าสนใจเท่าช่วงล่างแล้ว
ร้องให้ตาย..ก็จะไม่ได้รับแม้แต่ความสงสาร
ในเมื่อเที่ยวร้องบอกใครต่อใคร..ว่าอยากได้เขาเป็นผัวเอง
มือหยาบกอบกุมแกนกายตัวเองรูดรั้งในขณะที่ตาคมยังสบเข้ากับตาบวมช้ำ มาร์คยกยิ้มให้ร่างบางอย่างเลือดเย็น ก่อนจะกดจ่อแกนกายเข้าที่ช่องทางรัก จดจ่อให้ร่างบางสะท้านรับอย่างไม่พร้อม มือหยาบจับขาเรียวแยกออกจากกันบีบเกร็งให้แบมแบมยอมให้เขาแทรกตัวเข้าไป
“อ๊าาาา...พะ..พี่มาร์ค..แบม..บะ..แบมเจ็บครับ..อย่า..ยะ..อย่าเข้ามา..อื้ออ...”
ร่างบางครางรับอย่างทรมาน เมื่อไม่มีการเปิดทางใดๆ นิ้วเท้าจิกเกร็งเข้ากับผ้าปูที่นอนเช่นเดียวกันกับฝ่ามือที่ขยุ้มผ้าปูที่นอนเอาไว้จนเกิดรอยยับเป็นวงกว้าง เรียวปากเม้มเข้าหากันอย่างสะกดกลั้นไม่ยอมปล่อยเสียงน่าสมเพชออกมา
แต่ยากเหลือเกิน...เพราะทุกครั้งที่มาร์คขยับกาย ร่างทั้งร่างก็สะท้านรับอย่างทรมาน เจ็บแสบราวกับไฟมอดไหม้อยู่ในตัว บอบช้ำอย่างคนที่ไม่เหลืออะไรอีกต่อไปแล้ว ผิดกับมาร์คที่หลับตาลงสาดสัมผัสแรงรักอย่างหลงใหล
ความโกรธเกลียดก่อนหน้าถูกแสดงออกมาผ่านความใคร่ ไม่สนใจเสียงที่ครางร้องบอกให้หยุด สนใจแต่เพียงตัวเอง..ก็ใช่เขาไม่ได้รักแบมแบมเลยสักนิด เขารักจินยอง
“อือ..อ๊ะ...อ่าาา..พี่มาร์ค..แบม..อะ..โอ๊ยย..เจ็บครับ..พี่มาร์คพอ...พอออ...”
แบมแบมส่ายหน้ารัวหวังให้มาร์คเห็นแต่ยิ่งปฏิเสธมาร์คก็ยิ้มถาโถมเข้ามาในตัว หนักขึ้นรุนแรงขึ้นจนในที่สุดก็มิดกายแกร่ง มันถูกเลือดสีแดงสดหล่อเลี้ยงให้เคลื่อนไหวได้สะดวก และเมื่อมาร์คกดเข้าไปจนสุดก็เหมือนว่าเขาจะพอใจ เรียวปากที่เม้มเข้าหากันครางต่ำออกมาอย่างสุขสม
แบมแบมจิกจับต้นแขนแกร่งเอาไว้ ปล่อยร่างไปตามแรงส่งของอีกคนจนหัวสั่นหัวคลอน เสียงครางระงมเปล่งออกมาทุกห้วงเวลาที่เก็บกลั้นเอาไว้ไม่อยู่ มาร์คสาดใส่แรงอารมณ์อย่างพอใจ ไม่สนว่าร่างบางในตอนนี้ใบหน้าขึ้นสีซีดเซียวจนน่ากลัว
ในที่สุดแบมแบมก็ต้องยอม ยอมปล่อยร่างกายให้ตัวเองเจ็บน้อยลงกว่านี้สักนิดก็ยังดี
“อ๊ะ..พี่มาร์ค..ฮึกก..แบม...อึก..พี่มาร์คฮึก..พี่มาร์คเบา...เบา..แบมเจ็บ..อ๊ะ..”
ร่างบางหอบหายใจรวยระริน ในขณะที่มาร์คไม่สนใจ นี่หรือคนที่เขาหลงรัก แท้ที่จริงแล้วเป็นเช่นนี้เองหรือ
“อ๊ะ..ฮืออ..อือ..อื้มมม..”
มือเรียวยกขึ้นจิกกลุ่มผมตัวเองจนยุ่งเหยิง บิดเร้าเมื่อมาร์คกดโดนจุดกระสัน และอีกเพียงสองสามทีหลังจากนั้นมาร์คก็ปลดปล่อยออกมา น้ำรักหลั่งเข้าไปในช่องทางตอดรัดให้แบมแบมรู้สึกถึงสายธารอุ่นที่ไหลเข้ามาในตัว
มาร์คค้างคาแกนกายไว้อย่างนั้น หอบครางอย่างสมใจ มุมปากกระตุกยิ้มโน้มลงไปกระซิบที่ข้างหู ให้แบมแบมที่เกือบจะหลับไปแล้วเพราะความอ่อนเพลียต้องสะดุ้งตื่นขึ้นมา
“ของมือหนึ่งหนิ..เป็นเด็กดีของพ่อแม่จัง! พี่แกคงดีใจที่น้องชายตัวเองเสียตัวให้เพื่อนรักอย่างฉันเนอะว่าไหม?”
ปากหยักเปล่งถ้อยคำกรีดแทงลงไปในใจของอีกคนที่นอนหอบหายใจพะงาบๆอย่างปลาที่ใกล้จะตายเพราะน้ำขาดออกซิเจน
“อย่าพึ่งหลับสิ..ใครใช้ให้แกนอนบนเตียงของฉัน!”
“พะ...พี่มาร์ค..ฮึก..”
สิ้นเสียงที่ร่างบางคล้ายร้องขอ ร่างของทั้งคู่ก็ถูกมาร์คเคลื่อนย้ายลงมาจากเตียง และทันทีที่ขาเรียวแตะเข้ากับพื้นพรมมันก็สั่นเทาจนยืนแทบไม่อยู่
มาร์คจับแบมแบมหันหน้าเข้ากับผนังห้อง มือหยาบดึงจับมือเรียวให้ยกขึ้นท้าวผนังห้องเอาไว้ ก่อนที่มือหยาบจะยกขาเรียวขึ้นข้างหนึ่ง เพื่อเปิดทางให้เขาเข้าไปได้สะดวก แกนกายร้อนที่พึ่งถอดถอนถูกร่างสูงกดใส่เข้าไปอีกครั้ง
“มันยังไม่จบหรอก!”
“อ๊ะ..อืออ...อื้มมม...”
เพียงแค่มาร์คเริ่มขยับ ขาเรียวที่ยืนหยัดอยู่เพียงขาเดียวก็แทบจะทรงตัวไม่อยู่ แบมแบมแทบจะล้มลงไปกองที่พื้น แต่มาร์คไม่ปล่อยให้มันเป็นแบบนั้น เมื่อมือหยาบโอบประคองรั้งสะโพกบางไว้ได้ทัน
มาร์คกระแทกแรงอารมณ์ใส่ร่างบางอย่างไม่หยุดยั้ง ให้แบมแบมทำได้เพียงครางรองรับความเจ็บปวดที่อีกฝ่ายหยิบยื่นให้ มาร์คกดจรดปลายมนให้ลึกที่สุดเท่าที่ใจเขาต้องการ
ไม่สนใจว่าการรูดรั้งเข้าออกจะทำให้เลือดสดไล่ลงข้างหว่างขาเรียวเป็นทางยาว แบมแบมกัดฟันอดทนอย่างถึงที่สุด
แต่ไม่นาน...ไม่นานเขาก็ต้องขอร้อง
“พะ...พี่มาร์ค..แบม..แบมยอมแล้วครับ..ฮึก..แบมยอมพี่..พี่มาร์คแล้ว..ฮึก..ฮืออ..พี่มาร์คเบา...เบาแรงให้แบม..นะครับ..แบม..ฮึ..ก..เหมือนจะไม่ไหวแล้ว...”
ในที่สุดถ้อยคำที่น่าสมเพชก็หลุดรอดออกมา แบมแบมยอมกลืนศักดิ์ศรีทั้งหมดเพื่อแลกกับความอ่อนโยน หลอกตัวเองว่ามาร์คจะยอมโอนอ่อน หากมาร์คจะปฏิบัติต่อเขาเช่นการมีความสัมพันธ์แบบปกติ
แบมแบมจะยอม...ยอมโดยไม่ขอร้องอะไร
หากแต่จำเลยไม่ได้มีไว้ให้ลดโทษ มาร์คไม่สนใจถ้อยคำนั้นอยู่ดี กดสาดเข้าไปซ้ำๆจนแบมแบมต้องเอาหน้าแนบไปกับผนังห้องอย่างไร้แรงต้านทาน มาร์คกดย้ำจุดกระสันให้ร่างบางสะท้านรับก่อนที่เขาจะถึงปลายทาง
ร่างสูงหลั่งน้ำรักเข้าไปในช่องทางด้านหลัง กดแช่เอาไว้อย่างสุขสมก่อนจะถอดถอนละออกมาเมื่อเขาพอใจ มือหยาบไร้ซึ่งการเกาะกุมเหมือนก่อนหน้านี้แล้ว ไม่มีการช่วยพยุงเมื่อร่างบางตรงหน้าไร้ความหมาย
แบมแบมล้มตัวลงรูดเรียวหน้าสีเข้ากับผนังห้องอย่างหาที่ยึดเกาะ และเมื่อร่างร่วงหล่นถึงพื้นพรมแบมแบมก็ไม่อาจทรงตัวได้อีกต่อไป ร่างบางปล่อยให้คราบน้ำรักไหลย้อนออกมาพร้อมกับเลือด ผสมเข้ากันจนสีเลือดจางจืดกลายเป็นสีชมพูอ่อน
ร่างบางนอนฟุบพื้นพรมโดยไม่พูดอะไร มาร์คยืนมองผลงานตัวเองอย่างภูมิใจ ก่อนจะคว้าเอาเสื้อคลุมสีขาวผูกพันรอบเอวไว้อย่างที่เคยทำ ริมฝีปากเหยียดยิ้มให้อีกฝ่ายก่อนจะเอ่ยคำกล่าวลาเพื่อจองจำแบมแบมไปชั่วชีวิต
“แล้วก็ไม่ต้องสะเออะออกไปไหน อยากได้ฉันเป็นผัวดีนัก..จะจัดให้ทุกวันไม่ขาดเลยหล่ะ!”
ปัง!
เสียงปิดประตูไล่หลังบอกแบมแบมว่ามาร์คออกไปแล้ว ไม่มีการกอดปลอบ ไม่มีความเป็นห่วง จนถึงตอนนี้แบมแบมก็ยังไม่รู้ว่าเขาทำอะไรให้มาร์คโกรธแค้นมากมายขนาดนั้น
รู้แต่เพียงว่าตราบาปที่มาร์คหยิบยื่นให้..จะถูกมาร์คตีตราไปชั่วชีวิต
******************************************************************
Writer Talk:
Writer Talk:
อ่านจบแล้วกลับไปเม้นในเด็กดี ละก็อย่าลืมติดแท็ก #มาร์คแบมแรงรัก ให้เค้าด้วยนะก๊ะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น