“พะ..พี่มาร์ค”
“โชว์ให้พี่ชายแกดูหน่อยสิว่าแกรักฉันแค่ไหน?”
“ฮึก..พะ..พี่มาร์ค”
ร่างสูงดึงคอเสื้อบางลงคาดไหล่ข้างหนึ่ง เผยให้เห็นรอยรักที่เขานั้นฝากไว้อย่างจงใจ ยั่วยุให้แจบอมยิ่งโมโห ดี!โมโหให้มากๆ จะได้เกลียดต้นเหตุที่ทำให้แบมแบมเป็นแบบนี้
“เห็นรอยพวกนี้ไหม?..ฝีมือฉันเองแหละ”
“ไอ้มาร์ค!”
แจบอมกัดฟันกรอดจนสันกรามนูนปูด ดิ้นขยับตัวพยายามทำให้ตัวเองหลุดออกจากการจับกุม แต่ก็ไม่สำเร็จ ทั้งเขาและจินยองถูกลูกน้องของมาร์คลากมาที่ห้องนั่งเล่น ก่อนจะแต่ข้อพับขาด้านหลังให้ทั้งคู่คุกเข่าล้มลง
โซฟาเกะสลักทองตัวแพงถูกใช้แทนเตียงกว้าง มาร์คดึงแบมแบมให้เดินตามเขาเข้าไป ไม่สนใจคำขอขอจากใคร ทั้งแม่นมและโจอี้ได้แต่ห้าม เอื้อนเอ่ยออกไปว่ามันไม่ควร แต่มาร์คก็ยังดึงดัน
เพราะหากเขาไม่เล่นฉากนี้...มันก็ไม่สนุกหน่ะสิ
“ทำให้พี่ชายแกดูหน่อยสิ..ว่าตลอดเวลาที่แกอยู่ที่นี่ เราทำอะไรกัน มานี่! มึงดูไว้นะ ว่าน้องมึงมันรักกูแค่ไหน!”
“พี่มาร์ค..ฮึก..อย่าครับแบมขอ”
มาร์คกำลังทำให้เขากลายเป็นคนที่น่าสมเพชต่อหน้าทุกคนไม่เว้นแม้กระทั่งลูกน้องของมาร์ค ในที่โจ่งแจ้งเช่นนี้มาร์คก็ไม่เว้น แม้ว่าแบมแบมจะไม่สบาย..มาร์คก็ไม่เว้นเหมือนกัน
แบมแบมถูกผลักบังคับให้นอนลง ก่อนที่มือหยาบจะดึงรั้งกางเกงวอร์มสีเข้ม วินาทีที่แจบอมกำลังแทบขาดใจ วินาทีจินยองตกใจ วินาทีที่โจอี้และแม่นมทำได้เพียงหันหน้าหนี
กฎของคฤหาสน์นี้ ตำแหน่งที่ต่ำกว่าไม่มีสิทธิ์จ้องมองเมื่อคนเป็นนายกระทำการใดๆเป็นการส่วนตัว
ร่างบางถูกดึงรั้งให้ลุกขึ้นนั่ง ปากหยักเหยียดยิ้มที่มุมปากส่งให้กันแจบอมและจินยองที่ยังคงดื้นรนหาวิธีหลุดพ้น ผู้เป็นพี่ชายส่ายหน้ารัวปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอย่างรับไม่ได้ เขาไม่อยากเห็นแบมแบมทรมาน มาร์คสอดหน้าขาแกร่งแทรกหว่างขาร่างบาง จ่อแกนกายเข้าที่ช่องทางด้านหลังให้แบมแบมส่ายหน้าปฏิเสธก่อนจะกดร่างบางให้นั่งลงบนตักของเขา
“อ๊ะ..อึก..พี่มาร์ค อย่า..อย่าทำกับแบมแบบนี้!”
ร่างบางเสียการทรงตัวในทันที การมีความสัมพันธ์ในท่านั่งเช่นนี้มันยิ่งทำให้ความเป็นชายของมาร์คฝังลึกเข้าไปมากกว่าครั้งไหนๆ แบมแบมคอพับคออ่อนยกมือเรียวขึ้นยันไว้กับไหล่กว้าง
“ไอ้มาร์ค!มึงมันเลว กูจะฆ่ามึง!! ปล่อยกู..กูบอกให้ปล่อยกู!!
“มาร์ค!!”
แจบอมและจินยองต่างร้องเรียกด้วยความรู้สึกที่แตกต่าง แจบอมในตอนนี้อยากจะฉีกมาร์คออกเป็นชิ้นๆ คิดเพียงอย่างเดียวว่าอย่าให้เขาหลุดออกไปจากไอ้ลูกน้องสี่คนนี้ได้ แต่จินยองนั้นกำลังช็อค เขาถอนหายใจออกมาอย่างคนไม่มีสติรับรู้ ให้มาร์คที่เห็นถามกลับอย่างเย้อหยัน
“ทำไม..อิจฉามันละสิ! หรือว่านายคิดจะเปลี่ยนใจ อยากได้ฉันคืน แต่เสียใจด้วยปาร์ค จินยอง ไม่มีโอกาสนั้นสำหรับนาย..ไม่มี!”
ทันทีที่พูดจบมือหยาบจับเข้าที่สะโพกร่างบาง ชายตามองจินยองที่ยกมือขึ้นปิดปากตัวเองอย่างไม่เชื่อสายตา มาร์คเหยียดยิ้มให้คนรักเก่าก่อนจะสวนสะโพกกระแทกเข้าไปไม่ยั้งอย่างไม่สนใจคนที่รองรับ
แบมแบมผิดอะไรหล่ะมาร์ค...นายคับแค้นใจเพราะจินยองรักแจบอม
แล้วแบมแบมผิดอะไรที่ต้องมารองรับอารมณ์ของนาย
“อ๊ะ..โอ๊ยพี่มาร์ค เบา..อื้ออ..เบาเบาครับ แบมเจ็บ..ฮึกก..”
“มองสิ!อิม แจบอม ว่าเวลาที่น้องชายนายเป็นของฉัน ดูสิว่ามันมีความสุขแค่ไหนที่ได้เป็นเมียฉันสมใจ”
มาร์คเหยียดยิ้มให้อีกคนก่อนจะยกสะโพกบางกดกระแทกแกนกายตัวเอง ตาคมแดงก่ำเต็มไปด้วยแรงแค้น เขาไม่ได้ยินใครพูดอะไรเลยด้วยซ้ำ มันคับแค้นใจจนหูอื้อและดวงตาก็พร่ามัว..
แม้แต่เสียงของแบมแบม...มาร์คก็ไม่ยิน
“อ๊ะ...อื้ออ..อะ..อย่า..อึก..พี่บอมอย่ามอง...อย่ามองครับ อ๊ะ..พี่มาร์ค..”
แบมแบมส่ายหน้ารัวจ้องมองพี่ชายที่ตอนนี้ยอมฟังคำของเขา แจบอมลดหน้าต่ำลงตามคำขอ เสียงครางร้องของคนเป็นน้องมันบาดลึกเข้าไปในจิตใจของคนเป็นพี่ มันเจ็บจนชินชา
“อ๊ะ...พี่มาร์ค..เจ็บบ..แบมเจ็บบ โจอี้อย่ามอง...อย่ามองง..ฮึก..แบมขอ..ฮือออ..อื้มม..แบมขอ อย่า...ฮึก..อย่ามอง..อ๊ะ..พี่มาร์ค..พะ..พี่มาร์ค...แบม..แบมยอม..ยอมแล้วครับ..พี่มาร์คเบาเบา...เบาแรงให้แบมหน่อยครับ แบมไม่ไหว..อื้มมมม..ไม่ไหว”
หน้าเรียวซบลงกับไหล่กว้าง อ้อนวอนคร่ำครวญให้มาร์คนุ่มนวลและอบอุ่นเหมือนครั้งก่อน แต่มาร์คก็ยังกระแทกไม่ยั้ง ไม่สนว่าแบมแบมจะเป็นตายร้ายดียังไง
“ครั้งที่3..ไม่สิ!ครั้งที่4 ผ่านไปแค่คืนเดียว ดูสิว่าน้องชายของนายพิศวาสฉันแค่ไหน”
“อ๊ะ...อ๊ะ..อึก..อือออ...”
“ซี๊ดดด...อ่าาาา น้องชายนายนี่มันสุดยอด..ถึงใจฉันจริงๆ”
“ไอ้มาร์ค!!ไอ้เลววว มึงทำกับน้องกูแบบนี้ได้ยังไงห้ะ?!!”
“น้องมึงแส่หาเรื่องเอง เสือกมารักกูเองทำไม กูก็แค่ให้..ในสิ่งที่มันต้องการ อย่างที่จินยองบอก”
“พี่ใหญ่!ทำไมพี่..”
มาร์คเคียดแค้นโง่งมให้ความเลวรุมเร้าจิตใจถึงเพียงนี้เชียวหรือ อย่างน้อยมาร์คก็ควรจะสนใจความรู้สึกของคนๆนึง..คนที่รองรับอารมณ์ของมาร์คโดยไม่ปฏิเสธอะไร
“อ๊ะ..อ๊ะ...พี่...พี่มาร์ค..แบม..แบมไม่ไหวแล้วครับ...พี่มาร์ค...อ๊ะ...อื้มม..เฮ้อออ...เฮ้อออ..”
มาร์คกระตุกเกร็งหลั่งน้ำรักเข้าไปในช่องทางบอบช้ำ แช่คาความเป็นชายไว้อย่างนั้นให้ร่างบางรู้สึกถึงความอุ่นร้อนที่ไหลเข้ามา แบมแบมหอบหายใจอย่างคนขาดออกซิเจน ยิ่งไม่สบายมันก็ยิ่งเหนื่อยยิ่งยากที่จะไม่ฝืนเกร็ง
หน้ามนซบลงกับไหล่กว้างอีกครั้งอย่างหาที่พึ่งพา อย่างน้อยมันก็ยังดีไม่ใช่หรอ..พี่มาร์คยอมให้เขาซบลงโดยไม่ผลักไส อย่าน้อยมาร์คก็...
“ไหนละคำขอบคุณที่ฉันมอบความเป็นเมียให้แกอีกครั้ง”
“ฮึก...ขอบคุณ..ขะ..ขอบคุณครับ!”
*******************************************************************
Writer Talk:
อ่านจบแล้วกลับไปเม้นในเด็กดี ละก็อย่าลืมติดแท็ก #มาร์คแบมแรงรัก ให้เค้าด้วยนะก๊ะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น