“อย่ามาปฏิเสธฉัน..นายไม่มีค่าพอที่จะเลือก แค่ทำตามฉันเท่านั้น!”
ร่างเล็กที่ถูกดึงรั้งขึ้นมารับรสบุหรี่ถูกผละออกเมื่อแจบอมพอใจ จินยองหอบไอออกมาจนหน้าแดง น้ำตาไหลจนต้องใช้มือขยี้ เส้นเลือดปูดนูนขึ้นสันคอลามไปตามใบหน้า อาการแพ้ควันบุหรี่บอกว่าร่างเล็กทรมานแค่ไหน
หากแต่นั้นกลับทำให้อีกฝ่ายยิ่งหมั่นไส้ ท่าทีที่จินยองแสดงออกมาคล้ายรังเกียจ หันหนีทุกครั้งที่เขาเข้าใกล้มันยิ่งทำให้แจบอมขาดสติ
“มันจะเป็นจะตายเลยหรือไงกับอิแค่ควันบุหรี่!!”
แค๊กๆๆๆ
เสียงเข้มตะคอกใส่จนร่างเล็กสะดุ้งโหยง มือหยาบจับเข้าที่ต้นแขนทั้งสองข้างให้ร่างเล็กที่เกร็งตัวไอหนักหันกลับมามองหน้าเขา แต่ก็ไม่เป็นผลเมื่อจินยองสนใจแค่ต้องการให้อาการแพ้ของตัวเองเบาลงเท่านั้น
“ปาร์ค จินยอง..ฉันบอกให้หันมา!!”
“…………….”
“จะต่อต้านฉันหรอ?”
“ฮึก..แจบอมพอแล้ว..ฉันขอนะ..ฮึก...พอแล้ว..ไม่เอาแล้ว”
แต่จินยอง...มันไม่เคยสำคัญ
ร่างเล็กถูกผลักให้นอนลงไปกับเตียงกว้าง ออกแรงบีบกดข้อมือเล็กไว้แน่นอย่างไม่ยอมให้จินยองพลิกตัวหนี บทรักมันพึ่งจะผ่านไปให้จินยองได้พักหายใจ แต่ตอนนี้แจบอมกำลังหาเรื่องทำร้ายจิตใจเขาอีกแล้ว
หัวใจดวงนี้มันโชคร้ายเกินไปแล้ว..มันไม่เคยได้รับความยุติธรรมเลย
มันซื่อสัตย์ไม่เปลี่ยนใจไปจากคนที่มันรัก..แต่ทำไมคนที่มันรักกลับไม่เคยทะนุทนอมมัน
แต่จินยองคงลืมไป…
เรียกร้องให้แต่ตัวเอง..จนลืมว่าเขาเคยทำกรรมนี้ไว้กับใคร
หัวใจที่ซื่อสัตย์และใสสะอาดของแบมแบม..ก็ไม่เคยได้รับความยุติธรรมจากมาร์คเหมือนกัน
เสียงเล็กไม่เคยได้เล็ดรอดเข้าไปในห้วงแห่งความรู้สึก แจบอมไม่เคยรับรู้ถึงคำขอร้องอ้อนวอนพวกนั้น จินยองไม่เคยสำคัญขนาดนั้น คำพูดของเขาที่ได้แต่อ้อนวอนขอร้องทุกครั้งหวังเพียงให้แจบอมสงสารเขาบ้าง
“อ๊ะ..แจบอม..อื้มม..ไม่..ไม่เอา”
ร่างเล็กดิ้นรนหาทางหนีแต่ไม่เคยเลยสักครั้งที่เขาจะทำมันได้สำเร็จ ลิ้นร้อนไล่ไปตามสันหูก่อนจะเลื่อนลงมาขบเม้มติ่งหูหยดน้ำอย่างคนหื่นกระหาย
“อ่าาา..แจบอม..อึก..อย่าทำแบบนี้ อ๊ะ..อือออ...แจ..แจบอมมม..”
“รู้ไหมว่าเสียงของคนที่มันปฏิเสธฉัน..มันเชื้อเชิญฉันแค่ไหน รู้ไหมร่างกายของคนที่มันปฏิเสธฉัน..มันตอบสนองฉันแค่ไหน”
“ฮึก..แจบอมอ่า..อย่า..ยะ..อย่าทำแบบนี้เลยนะ..อ๊ะ...อื้มมมม”
จริงอย่างที่แจบอมพูด ร่างกายของเขามันทำตามหัวใจที่เป็นของผู้ชายคนนี้ มันตอบรับทุกท่วงท่าตรงกันข้ามกับเสียงเล็กที่ร้องปฏิเสธทุกคำ
“อ๊ะ...อื้มมมม...แจบอม”
ปากเรียวพยายามเม้มเข้าหากันแน่น เขาจะไม่ตามใจแจบอม เขาจะครางออกมาเมื่อมันไม่สามารถอดกลั้นได้ไหว มือเล็กจิกลงบนผ้าปูที่นอนอย่างระบายความเสียวซ่านให้ตัวเอง เก็บกลั้นเสียงครางจนร่างเล็กเกร็งตามไปทั้งกาย
มือหยาบกอบกุมแกนกายเล็ก บังคับรูดขึ้นลงถี่รัวเรียกสะโพกมนให้แอนรับสัมผัส และเมื่อตาเหยี่ยวละออกจากแกนกาย ตาคู่นั้นก็สบเข้ากับเจ้าของแววตาเศร้า จินยองพยายามแล้วที่จะหันหลบสายตานั้น แต่เมื่อแจบอมแกล้งบีบเข้าที่ส่วนปลายอย่างบังคับ เรียวหน้ามนก็จำต้องหันกลับมามองอย่างขัดไม่ได้
“ทำไม..ฮึก...พอ..จะ..ใจแล้วใช่ไหม?..อ๊ะ...อื้ออออ..”
“ยัง!”
“อ๊ะ..โอ๊ย..แจบอม..ฮึกก..มัน..มะ..มันเจ็บ”
มือเรียวดันหน้าท้องแกร่งออกห่างอย่างขัดขืน เมื่อแกนกายใหญ่โตลุกล้ำเข้ามา ไม่เคยเลยสักครั้งที่แจบอมจะเตรียมความพร้อมให้เขา
แจบอมสนใจแต่ตัวเอง
“อ๊ะ..อือออ..”
มือเรียวที่ปฏิเสธอยู่หยกๆตอนนี้กลับเปลี่ยนมาจับแขนแกร่งเอาไว้ ใช่ว่าเขาจะไม่ใช่คนโง่ หากแจบอมอ่อนโยนกับเขา เพียงแค่โกหกหรือแกล้งทำ เขาจะยอมอย่างคนไม่มียางอาย จะยอมให้แจบอมเล่นสนุกจนกว่าจะพอใจ จะยอมเป็นคนโง่
แต่ไม่เคยเลยที่แจบอมจะเป็นแบบนั้น ไม่มีคำพูดปลอบประโลม ไม่มีความอ่อนโยน แจบอมสาดส่งมาเพียงแต่แรงอารมณ์ของตัวเอง
“อ๊ะ...แจบอม”
เผลอเพียงชั่ววิร่างเล็กกูถูกเปลี่ยนท่า แจบอมพลิกตัวจับจินยองให้นอนคว่ำลงไปกับเตียงก่อนจะจับยกสะโพกมนขึ้นมา นวดคลึงเพียงสองสามครั้งอย่างย้อมใจให้อีกฝ่ายได้เตรียมตัว ก่อนจะรูดรั้งแกนกายตัวเองและกดซ้ำเข้าไป
“อ๊ะ..แจบอม อย่า...ยะ..อย่าเข้ามาสุด..จินยองเจ็บ”
ท่านี้แหละที่ทรมานที่สุด การกดฝั่งแกนกายเข้าไปในแนวนอน ยกสะโพกขนานกันมันยิ่งทำให้ความเป็นชายของแจบอมลุกล้ำเข้าไปได้มากกว่าเดิม
ยิ่งเจ็บ..จินยองก็จะยิ่งสูญเสียความเป็นตัวเอง
และแจบอมก็จะควบคุมเขาได้มากขึ้น
ไม่ใช่แค่หัวใจ..ไม่ใช่แค่ร่างกาย..เพราะแม้แต่คำพูดก็ยังบ่งบอกว่าจินยองยอมแพ้แล้ว หยุดพยศตั้งแต่ตอนนี้ ก่อนที่แจบอมจะทำให้เขาเจ็บเหมือนคืนนั้น เหมือนเช้าที่จินยองลุกขึ้นเดินแทบไม่ไหว ไม่อยากเป็นแบบคืนนั้นแล้ว
“อ๊ะ..แจบอมอ่าาา...เบาเบา..ฮึก..ไม่ๆ..จินยองขอร้อง..อย่า..ฮึก...ฮือออ..อย่าเข้ามา แค่นั้นพอแล้วแจบอม..พอแล้วว..ฮึก..อ๊ากกก”
หน้าผากมนกดลงกับพื้นเตียง ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาพร้อมกับความเจ็บปวดที่แจบอมมอบให้ ร่างเล็กไม่อาจพยุงตัวเองได้เลยด้วยซ้ำ ร่างกายของเขามันบอบช้ำเกินกว่าจะทนไหว
“อ๊ะ..แจบอม..อย่า...ตรงนั้น..ฮึกก..ยะ...อย่าาา..”
ยิ่งได้ยินเสียงเล็กอ้อนวอน แจบอมก็ยิ่งได้ใจ กดความเป็นชายของเขาเข้าไปซ้ำๆ ซ้ำรอยเดิมในจุดเดิมที่เคยเข้าไปถึง จุดกระสันที่จะทำให้จินยองครางครวญร้องออกมาแทบขาดใจ
Rrrrrr rrrrr
โทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนหัวเตียง สั่นจนตกลงมาบนเตียงนุ่ม ให้แจบอมที่ไม่สนใจสิ่งต่างๆรอบตัวสังเกตเห็นแสงไฟหน้าจอที่สว่างจ้าบ่งบอกว่ามีคนโทรเข้ามา เสียงโทรศัพท์สั่นซ้ำไปซ้ำมาดับลงแล้วสั่นขึ้นมาใหม่สลับกับเสียงครางกระเซ้า จนแจบอมต้องตัดใจลุกขึ้นยืนเพื่อเดินไปกดรับ
“อ๊ะ..เฮ้ออ...เฮ้อออ..”
แจบอมถอดถอนแกนกายออกจากช่องทางรักอย่างรวดเร็วจนร่างเล็กร้องสะดุ้ง ก่อนจะรู้สึกขอบคุณคนในสายที่ทำให้เขาได้พักหายใจ
ร่างสูงเดินไปนั่งที่เก้าอี้ก่อนจะถอนหายใจข่มแรงอารมณ์ให้ลดต่ำลง และเมื่อคิดว่าควบคุมได้แล้วนิ้วหนาก็กดรับ
“ฮัลโหลว่าไงแบม!”
“พี่บอมทำอะไรอยู่ครับ? ทำไมรับช้าจัง”
“พี่..”
“ไม่ต้องบอกก็ได้ครับ แบมจะไม่ยุ่งเรื่องส่วนตัว แบมแค่จะโทรมาบอกว่าวันนี้พี่มาร์คออกจากโรงพยาบาลแล้วนะครับ แล้วพี่มาร์คก็ชวนแบมไปที่บ้านพักตากอากาศที่เกาะเชจู แบมก็เลยโทรมาขออนุญาตพี่บอม”
“มีใครไปด้วยหรือเปล่า? มันความจำเสื่อมจริงๆนะหรอ จำอะไรไม่ได้เลยแน่นะ?!”
“โจอี้ขอไปด้วยครับ แต่พี่มาร์คบอกว่ารำคาญ อยากไปกับแบมแค่สองคน โจอี้อารมณ์เสียงอนเข้าห้องไปแล้ว”
“งั้นหรอ? พี่ไว้ใจมันได้ใช่ไหม?”
“ก็ดูมีเหตุผลออกนะครับ แผลยังไม่หายดี การไปเที่ยวเกาะเชจูก็เหมือนได้ไปพักรักษาตัวที่นั่นด้วย”
“แล้วไปเมื่อไหร่?”
“พรุ่งนี้ครับ! เดี๋ยวเย็นนี้พี่มาร์คจะขับรถพาแบมกลับไปเก็บของที่บ้าน”
“โอเคตามใจเราแล้วกัน”
“คะ..คือ..พี่บอม! ทำแบบนี้มีความสุขใช่ไหมครับ”
“หึ!ไม่ต้องห่วงพี่หรอก ห่วงตัวเองเถอะเด็กดื้อ!”
“งั้นเย็นนี้เดี๋ยวแบมโทรหานะครับ ออกมาเปิดประตูบ้านให้ด้วย แบมไม่อยากใช้พี่มาร์ค”
ตู๊ดด ตู๊ดด
พูดจบก็วางสายไปตามสไตล์คุณหนูเอาแต่ใจ แจบอมวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะข้างตัวก่อนจะหันกลับไปมองคนที่นอนหอบหายใจอยู่บนเตียง ขายาวคล้ายจะลุกขึ้นเพื่อเดินกลับไปเล่นบทรักที่ยังค้างคาต่อให้จบ
แต่เพียงชั่ววิร่างสูงก็เปลี่ยนใจลดตัวนั่งลงที่เก้าอี้ตัวเดิม ลองเปลี่ยนบรรยากาศดูบ้างไหม...
สนุกดีนะ!
ร่างเล็กที่นอนคว่ำหันหน้ามองแจบอมอยู่ตลอด ตอนนี้ก็ยังคงมองท่าทีของร่างสูงอย่างชั่งใจ
เมื่อกี้ที่เขาได้ยิน..ใครกันที่ความจำเสื่อม?
แต่ไม่ทันที่จินยองจะได้สืบสาวราวเรื่องมากไปได้มากกว่านั้น เสียงเข้มก็เอ่ยเรียกกระตุกจิตใจเตลิดให้ห้วนกลับมาที่ปัจจุบัน
“จินยองมานี่!”
เสียงที่ดูอ่อนลงจากคราแรกเรียกจินยองให้พยุงตัวลุกขึ้นได้อย่างรวดเร็ว ร่างเล็กอาจจะกำลังโหยหาอ้อมกอดที่อบอุ่น อาจจะกำลังคิดว่าเจ้าของเสียงทุ้มนุ่มลึกที่เอ่ยเรียกชื่อเขานั้นจะมอบอ้อมกอดที่อบอุ่นให้
เรียวขาสั่นไหวขยับก้าวเดินเข้าไปหาอย่างเชื่องช้า ทุกครั้งที่ขยับตัวมันคล้ายร่างกายถูกฉีกแยกออกจากกัน และเมื่อเข้าใกล้อยู่ในระยะประชิดมือหยาบก็กระชากร่างเล็กเข้าหา เรียกหยาดน้ำตาจินยองได้อีกครั้ง
จินยองที่แสนโง่เง่า..ก็จะโดนหลอกอยู่ร่ำไป
ปากหยักเหยียดยิ้มให้คนที่หันหน้ากลับมามอง และเมื่อจินยองจดจ้องสู้ตาคู่นั้นอย่างไม่ยอมละสายตา ร่างเล็กก็ถูกบังคับให้นั่งลงบนตัก และเพียงแจบอมจับแกนกายเว้นช่องว่างจงใจเสียดสีช่องทางด้านหลัง จินยองก็หันหน้าหนีทันที
ไม่มีอ้อมกอดที่เขาฝันถึง..แจบอมเรียกหาเขาเพราะมันยังไม่จบต่างหาก
มือหยาบรูดรั้งแกนกายของตัวเองที่ยังไม่ได้รับการปลดปล่อย ก่อนจะกดซ้ำเข้าไปในช่องทางที่บอบช้ำ ให้จินยองได้แต่เม้มปากรับอย่างไม่เอื้อนเอ่ยถ้อยคำปฏิเสธ
“อ่าาาา..อื้อออ...”
แจบอมยกสะโพกมนจับบังคับให้จินยองตอบรัดแกนกายของเขา เนินนานที่แขนเรียวเผลอจับไหล่กว้างอย่างกลัวว่าเขาจะทำให้แจบอมหงุดหงิด เนินนานที่หน้าเรียวเผลอซบเข้ากับไหล่กว้างอย่างหมดแรงที่ต่อต้าน
“อ๊ะ...อืออ...อ๊ะ...อื้มมมม...”
ภาพของแบมแบมในวันนั้นซ้อนทับจินยองในตอนนี้ เขาเข้าใจแล้วว่าแบมแบมทรมานแค่ไหน เขาผิดเองที่ดึงแบมแบมเข้ามา
เขาเองที่ทำให้ทุกคนไม่มีความสุข...เขาเอง
แจบอมครางต่ำพรางกดทับรอยรักรอยเดิมเติมสีแดงเลือดฝาดให้เด่นชัดที่ซอกคอ ก่อนจะกระตุกเกร็งหลั่งน้ำรักเข้าไปในช่องทางรักที่คุ้นเคย
“อ๊ะ...อ่าาาาา”
เพียงพานพบความสุขสมของตัวเอง ร่างสูงก็ผละร่างเล็กออกจากกายอย่างไม่ใยดี ปล่อยให้ร่างเล็กทรุดตัวลงหมดแรงอย่างคนใจดำ
ร่างเล็กถอยห่างออกจากร่างสูง ลดตัวนั่งลงไปกับพื้นไม้ขัดเงาอย่างหมดแรง ภายในใจตั้งคำถามมากมายในเวลานี้ ย้อนถามทั้งตัวเขาเองและแจบอม
4ปีก่อนในช่วงชีวิตเด็กมหาลัยเราเคยรักกันจริงๆใช่ไหม
แจบอมเองก็รักเขาอย่างนั้นใช่ไหม
แล้วหากรัก..นี่คือสิ่งที่ควรแสดงออกต่อกันหรอ
หากรัก..นี่คือวิธีแสดงความรักหรอ
หรือตลอด8ปีที่ผ่านมา จินยองคิดไปเองฝ่ายเดียว...ว่าแจบอมรักจินยอง
“ฮึก..แจบอม..นาย..นะ..นายเคยรักฉันบ้างไหม? ฉัน..ฮึก..สงสัยว่าเราเคยรักกันจริงๆใช่ไหม?”
ปลายเท้าลงน้ำหนักเหยียบพื้นไม้ทีละก้าว เดินเข้ามาหยุดยืนตรงหน้าจินยองก่อนจะคุกเข่านั่งลงอย่างสุภาพ เสียงลมหายใจผ่อนปรนรดปลายจมูกจนร่างเล็กไม่กล้าแม้แต่จะเงยมอง เจ้าของยิ้มเย้ยหยันเคลื่อนโครงหน้าเข้ามาใกล้ ก่อนจะจรดริมฝีปากข้างใบหูเล็ก กรอกเสียงเข้มลงไปอย่างชัดถ้อยชัดคำ
เสียงที่ทำให้จินยองตื่นจากความฝัน
เสียงที่ทำให้จินยองได้รับรู้ความจริง
ความรู้สึกภายในใจของแจบอม..วันนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว
“เคยรัก..ไม่ได้แปลว่าตอนนี้ยังรัก เลิกอ้อนวอนขอความรักจากฉันสักที จะทำยังไงมันก็ดูไม่น่าสงสารหรอก นายจะไม่มีวันได้หัวใจฉันไป..ไม่มีวัน!”
*******************************************************************
Writer Talk:
อ่านจบแล้วกลับไปเม้นในเด็กดี ละก็อย่าลืมติดแท็ก #มาร์คแบมแรงรัก ให้เค้าด้วยนะก๊ะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น