หลังจากนั้นก็มีเพียงแค่น้ำตาระหว่างเรา ทั้งคู่กอดกันด้วยความรู้สึกเจ็บปวดเห็นใจในกันและกัน จินยองมีเหตุผลที่พร้อมจะอธิบาย แจบอมเองก็มีเหตุผลที่เขาทำแบบนั้นลงไปเช่นกัน
ทั้งคู่ชโลมหยาดน้ำตาให้ไหลออกมาพร้อมกับความรู้สึกที่อัดอั้น ร่างทั้งสองผละออกจากกันก่อนที่มือของทั้งคู่จะยกเช็ดน้ำตาให้กันและกัน เช็ดให้อีกคนเพราะตัวเองไม่ต้องการเห็นเขาร้องไห้เสียใจ
เช็ดให้อย่างไม่สนใจ..ว่าตัวเองก็มีน้ำตาเช่นกัน
ความเห็นอกเห็นใจที่เราเคยมีให้กัน มันกลับมาประติดประต่อรอยร้าวระหว่างเราให้สมานเหมือนไม่เคยแตก แม้ว่ามันจะต้องใช้เวลามากหน่อยที่จะฉาบซีเมนต์ปิดทับรอยร้าวนั้น
..แต่เราก็จะช่วยกัน จนกว่ามันจะสมานกลับมาเป็นเหมือนเดิมใช่ไหม
“บอม..ฮึก..บอมรักจินยองนะ”
ตาคมจดจ้องเข้าไปในตาหวานอย่างลึกซึ้งบอกยกทุกความในใจของเขาให้อีกฝ่ายได้รับรู้ พร้อมกันกับหยาดน้ำตาที่พรั่งพรูออกมา มือเรียวเล็กยกขึ้นจับประคองโครงหน้าของอีกฝ่ายบอกตอบกลับไปให้รู้ว่า....
ถึงแจบอมจะพูดมันออกมาช้าไปถึง8ปี..แต่มันก็ไม่ได้สายเกินไป
“มาบอกอะไรเอาป่านนี้..ฮึก..ฉันเกือบจะตัดใจจากนายได้อยู่แล้ว”
“ห้ามนะ!บอมไม่อนุญาตให้จินยองหายไปไหนอีก บอมทนกับวันที่ไม่มีจินยองไม่ไหวแล้ว”
มือหยาบโอบรอบเอวอีกฝ่ายให้เขยิบเข้ามาประชิดตัว กระชับกอดราวกับเด็กขี้อ้อนที่ไม่ยอมให้แฟนไปไหน
เวลาแจบอมเมา..ชอบทำตัวเท่าเด็ก 10 ขวบ
“แล้วนายเห็นว่าฉันไปไหนได้หรือไง ถ้าฉันไม่รัก..ฉันก็คงจะหนีไปแล้ว”
“ขอโทษนะจินยอง! เจ็บมากไหม?”
ตาคมมองรอยรักที่เขาฝากไว้บนตัวของจินยอง มองซอกคอขาวเนียนพรางลูบมือหยาบสัมผัสผ่าน รอยที่เขาทำ..จินยองเจ็บมากไหม
“ไม่เป็นไรนะ..ฉันไม่เป็นไร”
เพียงแค่เสียงเข้มถามถึงเขาอย่างห่วงใย เพียงแค่ถามว่าที่ผ่านมาเขานั้นเจ็บมากแค่ไหน เพียงแค่คำสั้นๆ แต่จินยองกลับคิดว่ามันช่างฟังดูอบอุ่นเหลือเกิน
“บอมรักจินยองนะ..แต่ที่ผ่านมาที่ต้องร้ายใส่แบบนั้นก็เพราะบอมละอายใจ ไม่อยากยอมรับเลยว่าความรู้สึกของบอมไม่เคยเปลี่ยนไป ไม่อยากยอมรับเลยว่าบอมยังรักจินยอง เหมือนบอมมีความสุขบนความทุกข์ของแบมอะจินยอง บอมจะเห็นแก่ตัว ในขณะที่แบมยังเจ็บปวดได้ยังไง”
ใช่ว่าเขาไม่รักจินยอง..ใช่ว่าเขาอยากทำร้ายจินยองให้เจ็บช้ำ แต่คำว่าแก้แค้นให้น้องชายมันค้ำคอ มันผูกรัดหัวใจของเขาให้ร้ายใส่อีกคนอย่างเลือดเย็น
“ฉันขอโทษนะ! ฉันเองก็มีส่วนที่ทำให้แบมต้องมาเจอเรื่องเลวร้ายแบบนี้..”
“บอมนอนไม่หลับแทบทุกคืน ใจบอมที่บอกว่าจะแก้แค้นให้แบม มันเจ็บทุกครั้งที่ต้องทำรุนแรงกับจินยอง มันเจ็บทุกครั้งที่หันไปเห็นว่าจินยองนอนหันหลังให้ มันเจ็บที่ครั้งที่อยากจะกอดแต่ก็ทำไม่ได้ เพราะไอ้คำว่าแก้แค้นบ้าบอนี่ บอมกำลังจะทรยศน้องชายของตัวเองอะจินยอง..”
“ไม่หรอก..นายทำถูกแล้วนะแจบอม ไม่ต้องยกโทษให้ฉันหรอก เราจะมีความสุขในขณะที่แบมต้องเจ็บปวดได้ยังไง ในเมื่อฉันเป็นคนทำให้แบมต้องเป็นแบบนั้น ฉันเองก็ละอายใจ ..ถะ..ถ้าเราจะรักกัน”
เคยรู้สึกไหม?
ทั้งที่รักกัน..แต่กลับไม่สามารถอยู่ด้วยกันได้
มันทรมานมากแค่ไหนกันนะ
ด้วยเหตุผลบางอย่างหรือด้วยอะไรก็ตาม...เราไม่สามารถรักกันได้..
ทั้งที่เรารักกันมาก
“แต่หัวใจของบอมมันทนต่อไปไม่ได้อีกแล้ว หันหลังให้จินยอง..บอมทำไม่ได้อีกแล้ว”
“งั้นก็ปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ ฉันจะไม่เรียกร้องอะไร แค่นายยังดีกับฉัน ฉันจะอยู่ข้างๆนาย”
จินยองพูดพรางเงยหน้ามองแจบอมที่ตอนนี้ตาคมเต็มไปด้วยความต้องการ คิ้วหนาขมวดคิ้วมองร่างเล็กอย่างลังเลก่อนที่มือหยาบจะไล่ลูบไล้ไปตามสะโพกมน พลิกตัวสลับตำแหน่งให้จินยองเป็นฝ่ายนอนลง
จินยองยังใจกว้างเหมือนเดิม..ไม่เคยเปลี่ยน
ร่างสูงโน้มตามไปทาบทับร่างเล็กเอาไว้ ก่อนที่ปากหยักจะครอบครองเรียวปากที่เขาเป็นเจ้าของเพียงคนเดียว
“อ๊ะ...อื้มม..”
จินยองสะดุ้งรับความอ่อนโยนนั้น รู้สึกแปลกอย่างที่ไม่เคยเป็น แจบอมไม่เคยอ่อนโยนกับเขาเลย จินยองไม่เคยได้รับสัมผัสแบบนี้มาก่อนเลย มันช่างหอมหวานเหลือเกิน
ลิ้นร้อนแทรกเข้าไปในโพรงปากเล็กดูดดุนลิ้นเล็กให้จินยองเสียวซ่าน ร่างเล็กแอ่นอกรับสัมผัสครางร้องเสียงใสให้แจบอมยิ่งลุ่มหลง มือหยาบสอดเข้าใต้ร่างเล็กลูบแผ่นหลังบางที่ยังคงร้อนระอุ ก่อนที่แจบอมจะปลดเปลื้องอาภรให้คนตรงหน้าโชว์ผิวเนียนเปลือยเปล่าชวนหลงใหล
“อ๊ะ..แจบอมอ่า..อื้มมม...”
ร่างเล็กร้องออกมาอย่างอดไม่ได้เมื่อมือหยาบกอบกุมแกนกายรูดรั้งให้เขามีอารมณ์ร่วมไปกับร่างสูง หน้าคมกดจูบซุกไซร้ซอกคอลากผ่านยาวมาถึงติ่งไตสีชมพูอ่อน มันชูชันรอรับลิ้นร้อนของอีกคนอย่างเชื้อเชิญ
“อือออ..อ๊ะ..จะ..แจบอม แจบอมม”
มือเรียวจิกทึ้งกลุ่มผมสีดำสนิทของตัวเองอย่างระบายความเสียวซ่านที่ร่างกายได้รับจากคนตรงหน้า แจบอมปรนเปรอให้จินยองอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง สัมผัสอย่างค่อยเป็นค่อยไปเรียกเสียงครางระงมได้หลายต่อหลายครั้ง
เนินนานที่มือหยาบกอบกุมส่วนอ่อนไหวรูดรั้งช้าๆให้จินยองแอ่นสะโพกรับตาม หน้าคมผละออกจากร่างเล็กก่อนที่สายตาของทั้งสองคนจะสบกัน จินยองยิ้มให้เขาเบาบางคล้ายเอ่ยคำขอบคุณที่คืนนี้จะไม่เหมือนคืนที่ผ่านๆมา
แจบอมยิ้มตอบให้หน้าหวานที่เริ่มส่ายหน้าบิดเร้าสะโพกมนของตัวเอง จินยองใกล้ถึงปลายทางแล้วสินะ
“อ๊ะ..แจบอม..ไม่..อย่าทำแบบนั้น..มัน..อื้มมม..จินยองเสียว..”
ร่างเล็กเกร็งตัวรับมากกว่าเดิมเสียอีกเมื่อแจบอมครอบครองแกนกายของเขาด้วยปาก ปากหยักขยับรูดรั้งให้อย่างตามใจ เรียกเสียงครางกระเซ้าคนที่ใกล้ถึงฝั่งฝัน เสียงที่ตัวเขาเองก็ยังฟังไม่ออกว่าจินยองพูดว่าอะไร
สะโพกมนบิดเร้าอยู่อย่างนั้นจนในที่สุดก็กระตุกเกร็งปล่อยน้ำรักเข้าไปในโพรงปากของร่างสูง จินยองยกมือขึ้นปิดป้องใบหน้าตัวเองอย่างเขินอาย เขาทำเรื่องที่น่าอายกับแจบอม อยากจะแทรกแผ่นดินหนีไปเสียให้มันรู้แล้วรู้รอด
“จะ..แจบอม..คายออกมา..อ๊ะ”
เสียงเล็กพูดใส่พรางยกมือทำท่าให้แจบอมคายมันออกมา แต่ร่างสูงกลับกลืนมันเข้าไปหน้าตาเฉย พร้อมกันกับตอนนี้ที่นิ้วชี้แทรกผ่านเข้ามาในทางรักอย่างไม่ยอมให้จินยองหยุดพัก จินยองเกร็งตัวตอดรัดนิ้วหนา พยายามเหลือเกินที่จะบังคับตัวเองให้ผ่อนอารมณ์
มือขวาของร่างเล็กที่วางทิ้งอยู่ข้างตัวประสานเข้ากับมือซ้ายของแจบอมที่ทาบทับลงมาบีบเรียวมือข้างนั้นเบาๆ
“อ๊ะ..แจบอม..ตะ..ตรงนั้น..อย่า..อ๊ะ...อย่าโดน..อื้มมม..”
เสียงเล็กบอกตะกุกตะกักเว้นช่วงหายใจตามแรงสอดใส่เข้าออก แจบอมกดย้ำตรงจุดกระสันซ้ำๆอย่างแกล้งจินยองให้หลุดเสียงครางออกมาอีก
“อ๊ะ..อื้ออ..ยะ..อย่าแกล้ง..”
มือข้างที่จับกันไว้ถูกจินยองส่งแรงผ่านไปบีบเข้าให้แจบอมรู้สึกตัว ก่อนที่ร่างสูงจะยอมตามใจเบะปากใส่อย่างออดอ้อนพรางถอนนิ้วออกมา
ร่างเล็กหอบหายใจไขว่คว้าหาอากาศที่เหมือนจะเหลือเพียงน้อยนิด ห้องนอนที่เปิดเครื่องปรับอากาศจนเย็นเฉียบ ตอนนี้กลับร้อนระอุราวกับนอนอยู่บนกองไฟ แรงอารมณ์ของเราทั้งคู่ตอบสนองให้กันและกัน ชดเชยการกระทำที่แสนเจ็บปวดก่อนหน้านี้
ร่างสูงโน้มทาบทับนอนลงบนตัวจินยอง เสียดสีกายร้อนของเขาที่ยังอยู่ภายในกางเกงเข้ากับแกนกายที่ได้รับการปลดปล่อยแล้วของอีกคน จินยองหอบหายใจพรางยกแขนเรียวโอบรัดต้นคอหนา ร่างบางเลิกคิ้วเป็นเชิงถามเมื่อแจบอมเอาแต่มองหน้าเขาแล้วยิ้มโดยไม่พูดอะไร
“จินยองมีความสุขไหม?”
เสียงเข้มถามก่อนกดจูบลงบนปากบางเบาๆ
“มีความสุขสิ”
“ไม่อยากเชื่อเลยว่าบอมจะทำให้จินยองมีความสุขได้”
“ก่อนหน้านี้ฉันก็มีความสุขนะ..อย่าคิดมาก!”
มือเรียวยกจับข้างแก้มให้แจบอมกดหน้าซบตอบรับอย่างลูกหมาขี้อ้อนประจบเจ้านาย เสียงแหบซ่านพูดพรางถอนตัวออกห่าง แต่แขนเรียวที่โอบรั้งรอบคอของอีกฝ่ายเอาไว้กลับไม่ยอมปล่อยให้แจบอมได้ลุกเดินหนีไป
“งั้นก็นอนนะ..เดี๋ยวบอมมา”
“ทำไมอะ..”
“ไปจัดการกับตัวเองไง..แปปเดียวเองนะ จินยองนอนเถอะ ยังหอบหายใจอยู่เลย..”
“หรือนายไม่อยากมีอะไรกับฉันแล้ว?”
“เปล่านะ..บอมไม่อยากทำให้จินยองเจ็บ”
เจ้าของเสียงเข้มพูดพรางหันหน้าไปทางอื่น เขายังจำเสียงขอร้องอ้อนวอนของจินยองได้ดี เสียงที่บอกซ้ำแล้วซ้ำเล่าให้เขาหยุดแต่เขาก็ไม่เคยเลยที่จะฟัง
“ไม่เจ็บหรอก”
มือเรียวดึงแขนอีกคนให้นอนลงก่อนจะปลดกางเกงอีกฝ่ายอย่างไม่รอให้แจบอมได้พูดอะไรออกมา ร่างสูงมองการกระทำนั้น จินยองรูดรั้งแกนกายใหญ่โต ให้แจบอมเผลอกัดริมฝีปากล่างของตัวเองด้วยความเสียว
ร่างเล็กคร่อมตัวใส่อีกฝ่ายก่อนกดแกนกายเข้าไปในช่องทางด้านหลังของตัวเอง เรียกเสียงครางต่ำเมื่อก้นมนกดนั่งทับร่างสูง กลืนแกนกายเข้าไปจนหมดในคราวเดียว เสียงหอบหายใจของจินยองกับคิ้วเรียวที่ขมวดเข้าหากัน เดาได้ไม่ยากเลยว่าจินยองกำลังอดทนมากแค่ไหน
..เพราะบาดแผลยังไม่หายดี
“เห็นไหมว่าเจ็บ!”
แจบอมขมวดคิ้วมองอีกคนที่โน้มตัวลงมาใกล้ หน้าหวานซบลงบนอกเขาก่อนจะพูดตอบกลับมา
“ก็เจ็บ..แต่ไม่เป็นไรหรอก..อ๊ะ..อือออ...”
พูดออกไปอย่างคนที่โดนจับได้ว่าโกหก ก่อนจะเริ่มยกสะโพกตัวเองสวนต้านแกนกายที่แข็งขืน หน้าหนาวเห่อแดงตามแรงอารมณ์ที่พุ่งสูงถึงขีดสุด แต่แจบอมกลับมาว่าคนตรงหน้านั้น...
“น่ารักจัง!”
“อ๊ะ..อื้มมม..แจบอมอ่า..อือออ...”
ตาคมมองร่างเล็กขยับตัวพรางหัวเราะในลำคอ จินยองเอาใจเขาขนาดนี้เชียว มือหยาบจับประคองสะโพกมน ในขณะที่จินยองจับยันอกแกร่งของคนรักเอาไว้ ร่างกายที่เคยเป็นของตัวเองบัดนี้กลับถูกครอบงำโดยอีกฝ่าย ตอบสนองความต้องการความรักใคร่ให้แก่กัน
จนร่างกายของตัวเอง..กลายเป็นร่างกายของเรา
กลายเป็นคนๆเดียวกันด้วยความเต็มใจทั้งสองฝ่าย
แจบอมกระแทกสวนสะโพกมนที่กดทับลงมาให้จินยองครางร้องไม่เป็นภาษา ก่อนที่เขาทั้งคู่จะถึงฝั่งฝันไปพร้อมกัน แจบอมกระตุกเกร็งสองสามทีก่อนจะหลั่งน้ำรักสีขาวขุ่นเข้าไปในทางรักสีหวาน
ร่างเล็กหมดแรงซบลงไปกับอกแกร่ง แจบอมถอดถอนแกนกายออกแต่ก็ยังไม่ยอมให้จินยองลงไปจากตัว ร่างสูงกอดเรือนร่างที่หวงแหนเอาไว้แน่น อย่างกลัวว่าจินยองจะหายไปจากอ้อมกอดของเขา
..หายไปอยู่ในอ้อมกอดของคนอื่น
เสียงหอบหายใจรดอกร่างสูง เมื่อไหร่ไม่รู้ที่มันสม่ำเสมอ จนทำให้แจบอมรู้ว่าจินยองหลับไปแล้ว ปากหยักยกยิ้มให้กับตัวเองก่อนที่เปลือกตาจะหลับลงให้เราเข้าสู่ห้วงนิทราไปพร้อมๆกัน
รักที่เฝ้ารอคอยของเขา..8ปีผ่านไป
ในที่สุดมันก็เป็นของเขาแล้ว..เป็นของเขาอย่างที่มันควรจะเป็น
จินยองคือคำตอบของทุกอย่าง..และจินยองก็ยังเป็นทั้งหมดในชีวิตของเขา
“ฝันดีนะ..นางฟ้าของฉัน..”
*******************************************************************
Writer Talk:
อ่านจบแล้วกลับไปเม้นในเด็กดี ละก็อย่าลืมติดแท็ก #มาร์คแบมแรงรัก ให้เค้าด้วยนะก๊ะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น