ร่างบางถูกมาร์คกระชากเข้าหาตัว สีหน้าท้าทายที่ยังไม่ยอมละสายตาสู้ร่างสูง ยิ่งทำให้มาร์คอยากจะขยี้คนอวดดีให้แหลกละเอียด แบมแบมหน่ะหรอจะเล่นสงครามประสาทกับเขา เดี๋ยวก็จะได้รู้ว่าในสนามรบใครจะเป็นผู้ชนะ
ไม่ต้องรอดูว่าใครจะทานทนได้มากกว่ากัน…
ใครจะทนไม่ได้ก่อนกันต่างหาก...
ซึ่งปลายทางมันชัดเจนอยู่แล้ว..ว่าคนแพ้ไม่มีทางเป็นเขา
มาร์คออกแรงเหวี่ยงแบมแบมขึ้นไปบนเตียงก่อนที่ตัวเขาเองจะตามขึ้นไปประกบ ร่างบางทำเพียงแค่ถอยหลังเข้าชิดหัวเตียง น้ำตาที่ไหลออกมาในตอนนี้เป็นน้ำตาของคนที่อยากจะเอาชนะ
แต่จะมีทางไหนบ้าง...ทางไหนที่แบมแบมที่เหนือมาร์ค
ยากเหลือเกินแบมแบม..ยากเหลือเกินที่จะเอาชนะคนที่ตัวเองรัก
ร่างสูงขึ้นคร่อมอีกฝ่ายที่พยายามยันตัวออกห่างเพื่อไม่ให้แบมแบมหนีรอดไปได้ กดจูบลงปราบม้าพยศที่ออกแรงต่อต้านเขา
“อื้ออ....อื..อ...”
มือเรียวทุบเข้าที่หัวไหล่เมื่อมาร์คจงใจลุกล้ำเข้ามา ไร้ฟันที่ฉวยโอกาสกัดลิ้นร้อนได้กลับไม่กล้าแม้แต่จะทำให้อีกฝ่ายต้องเจ็บ ปล่อยให้ลิ้นร้อนไล่เล็มคำพูดสอดเสียดที่เขาเคยท้าทายมาร์คเอาไว้
เก็บเล็มจนลมหายใจลดเหลือน้อยลงทุกที เพียงไม่นานทุกอย่างก็นิ่งไป มาร์คแสยะยิ้มพอใจเมื่อแบมแบมหยุดลงแรงที่ลาดไหล่ของเขา ร่างบางสั่นเทาเมื่อถูกอีกฝ่ายสัมผัส
ความรู้สึกนี้มันกลับมาอีกแล้ว ความเจ็บปวดต่อจากนี้ที่จะมาพร้อมกับความทรมาน แบมแบมกำลังจะได้พานพบกับมันอีกครั้ง
“อ๊ะ...อือออ..”
มือหยาบลูบไล้ไปตามแผนหลังเนียนนุ่ม ออกแรงกระตุกสาบกระดุมเสื้อเชิ้ต เพียงนิดเดียวกระดุมเม็ดเล็กก็แตกออกจากสาบเสื้อกระเด็นหล่นแยกออกจากกันคนละทิศคนละทาง แต่ร่างสูงก็ไม่ได้สนใจ
ริมฝีปากหยักถอนออกมากดจูบลงบนปากบางเพียงแผ่วเบา ก่อนจะผลักให้แบมแบมล้มหล่นลงไปข้างเตียงที่พื้นห้อง ร่างบางที่ไม่ได้เรียกร้องอะไรทำเพียงจับหัวเข่าทั้งสองข้างของตัวเองที่พึ่งกระแทกกับพื้นห้องเมื่อกี้นี้
มันขึ้นสีแดงสดจนเจ้าของต้องใช้มือทั้งสองข้างกุมเอาไว้อย่างต้องการระงับความเจ็บปวดที่ถาโถมเข้ามา
เสียงหัวเข็มขัดที่กระทบเข้ากับสายหนังดังใกล้เข้ามาทุกทีก่อนที่ปลายเท้าของมาร์คจะปรากฎอยู่ตรงหน้าแบมแบม กางเกงขายาวที่ถูกถอดออกไปแล้ว นั่นทำให้แบมแบมรู้ได้ในทันทีว่ามาร์คต้องการจะให้เขาทำอะไร
“ไม่ปากเก่งแล้วหนิ...”
“อะ..โอ๊ยย...”
เสียงเข้มพูดขึ้นอย่างเย้ยหยันพรางจิกดึงผมดำสลวยให้แบมแบมเงยหน้าขึ้นมามองหน้าเขา
“พูดสิ!ว่านายจะชนะฉัน”
“……………...”
มือหยาบกุมมือเรียวเล็กไว้ในมือก่อนจะบังคับให้มือเรียวกอบกุมแกนกายของตัวเอง ขยับมือเรียวเล็กให้รูดรั้งเข้าออกตามจังหวะมือของเขา แบมแบมที่เอาแต่เงียบยิ่งทำให้มาร์ครู้สึกว่าเขาชนะ
“หึ!แล้วมาทำเป็นปากดี”
“อ๊ะ...อือออ..”
พูดจบก็ไม่สนใจใยดี จับประคองใบหน้าหวานบังคับให้แบมแบมดูดกลืนแกนกายให้ตัวเองอย่างเอาแต่ใจ มือเรียวจับยันสะโพกมนของคนพี่เอาไว้เพื่อไม่ให้ขนาดคับปากเข้าไปลึกถึงช่วงคอ
หลายครั้งที่เสียงคล้ายจะอวกออกมาของแบมแบมถูกกลืนหายไปกับเสียงครางต่ำของมาร์ค ร่างสูงขยับสะโพกถี่รัวเข้าออกอย่างไม่สนใจว่าเจ้าของโพรงปากจะรับไหว และเมื่อแบมแบมเอาแต่เกร็งคอไอออกมาโดยไม่ยอมดูดกลืนแกนกายของเขา มาร์คก็เลยต้องจำใจถอดถอนออก
มือหยาบดึงรั้งให้ร่างบางลุกขึ้นยืนก่อนจะโยนคนที่ยังโก่งคอไอไม่หยุดลงไปบนเตียงนอนอีกครั้ง ทริปเที่ยวเกาะเชจูของแบมแบมกลายเป็นฝันร้ายที่จะตามหลอกหลอนร่างบาง
จริงอย่างที่มาร์คพูด...ยังไงเขาก็แพ้
แพ้มาตั้งแต่แรกแล้ว
มาร์คอาศัยจังหวะที่แบมแบมยังหอบหายใจรวยรินปลดถอดเสื้อผ้าของร่างบาง แม้มือเรียวจะจับรั้งไว้ได้ทันแต่ก็ดูเหมือนว่ามันจะช้าไป เมื่อมาร์คปัดป้องเรียวมือเล็กอย่างไม่สนใจจนในที่สุดเขาก็สามารถทำให้ร่างตรงหน้าเปลือยเปล่าได้สำเร็จ
แบมแบมปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา เมื่อขาเรียวของเขาถูกแยกออก หากมาร์คสังเกตสักนิด มาร์คจะรู้ว่ามีบางสิ่งผิดแปลกไป
แบมแบมไม่เรียกชื่อมาร์คเลย มาร์คควรจะรู้สึกว่ามันดูห่างเหินแค่ไหน แบมแบมไม่ขอร้องไม่อ้อนวอนใดๆทั้งนั้น มาร์คควรจะรู้ว่าแบมแบมไม่ได้เต็มใจแต่แค่สู้แรงไม่ได้เท่านั้น
“อ๊ะ..เฮ้ออ.. เฮ้ออ..”
เสียงเล็กคล้ายครางร้องออกมาแต่เพียงนึกขึ้นได้ปากเรียวก็เม้มเข้าหากันอย่างอดทน ผ่อนปล่อยเพียงลมหายใจเมื่อเขาไม่อาจต้านทานไหวเขาจะไม่ครางร้องออกมา เขาจะทำทุกอย่างให้ตรงกันข้ามกับสิ่งที่มาร์คต้องการ
มือหยาบรูดรั้งแกนกายเล็กให้แบมแบมเกร็งตัวรับอย่างทรมาน ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าแบมแบมเก็บกดสะกัดกลั้นอารมณ์เพื่อต่อต้านเขา
แต่ความรู้สึกหน่ะแบมแบม...แม้แต่ตัวเองก็ห้ามมันไม่ได้หรอก
“อ๊ะ..อื้มมมม...”
หน้าเรียวขึ้นสีแดงซ่านส่ายหน้ารับไม่ให้มาร์คแทรกกายเข้ามา แต่เพียงร่างสูงเห็นว่าแบมแบมปฏิเสธแค่ไหนเขาก็กดใส่เข้าไปไม่ยั้ง จนอีกฝ่ายได้แต่ขมวดคิ้วครางร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
“อ๊ะ..อ่าาา...อือออออ...”
ร่างสูงโถมตัวเข้าหาอีกฝ่ายกดฝังแกนกายเข้าไปจนโดนจุดกระสัน ให้ร่างเล็กที่หลับตาลืมทุกสิ่งต้องลืมตาตื่นขึ้นมามองการกระทำของอีกฝ่าย
มาร์คขยับเข้าออกให้เสียงเล็กกรีดร้องแทบขาดใจ ชายเสื้อของร่างสูงที่สั่นไหวไปตามแรงกระแทกกระทั้นเปิดเลิกขึ้นมาให้เห็นรอยแผลที่ยังไม่แห้งสนิท
เพียงเท่านั้นที่ความใจอ่อนหวนกลับเข้ามาในจิตใจ แบมแบมมองรอยแผลนั้นที่อาจกระทบกระเทือนเมื่อมาร์คหักโหมขยับร่างกายมากจนเกินไป
“เจ็บหรือเปล่าครับ..ฮึก..อื้ออออ...”
มือเรียวลูบจับรอยแผลนั้นอย่างเป็นห่วง จบสิ้นแล้วหัวใจที่พยายามจะด้านชา หมดแล้วร่างกายที่พยายามจะไม่รู้สึกอะไร ความรักของแบมแบมที่มีต่อมาร์ค..มันมากกว่าสิ่งใดทั้งหมด มันมากกว่าความสับสนภายในใจที่เขาพยายามจะต่อต้าน
มันลืมไปหมดทุกอย่าง...
“บะ..แบม..อึก...อื้มมม..ถามว่าพี่มาร์คเจ็บ.. เจ็บหรือเปล่าครับ”
มือเรียวจับกดแผลของมาร์คเอาไว้ ประคองให้อีกฝ่ายขยับเข้าออกอย่างระวัง ทั้งที่ตัวเขาเองต่างหากที่เป็นคนเจ็บที่สุด
ตาบวมช้ำเงยมองร่างสูงที่ยังถาโถมเข้าใส่ สบตามองจนมาร์คต้องส่ายหน้าแทนคำตอบก่อนจะกดกระแทกเข้าไปเมื่อเขาใกล้ถึงปลายทาง
ร่างบางพยักหน้าก่อนจะยิ้มรับคำตอบนั้น..
โล่งอกไปที..ที่เขาไม่ได้ทำให้มาร์คเจ็บ
“งั้นก็..อ๊ะ...ดี...อื้มม..ดีแล้วครับ..ฮึก...ดีแล้ว..”
มือเรียวจิกเข้ากับผ้าปูที่นอน ฝังเล็บระบายความเจ็บให้ตัวเองอย่างไม่ขัดขืน ปล่อยให้ร่างสูงกระแทกกระทั้นเข้ามาจนในที่สุดมาร์คก็กระตุกเกร็งปล่อยน้ำรักเข้าไปในช่องทางที่คุ้นเคย
แบมแบมหอบหายใจในขณะที่มาร์คถอดถอนแกนกายออก ร่างสูงล้มตัวลงนอนข้างๆพรางจับแผลที่เขาโกหกว่าเขาไม่เจ็บ แบมแบมผลิกตัวหันหลังให้อีกฝ่าย มาร์คมองร่างบางที่ยังกระตุกเกร็งอย่างชั่งใจ
ที่เขาทำถูกแล้วหนิ...ในเมื่อแบมแบมท้าทายเขาเอง
แบมแบมกำลังทำให้เขารู้สึกผิดที่ทำแบบนี้ กำลังเล่นสงครามประสาทที่ใช้ความดีฆ่าคนชั่วอย่างเขา เมื่อกี้นี้แหละแบมแบมคนเดิมของเขา แบมแบมที่แคร์ความรู้สึกของคนอื่น แบมแบมที่ใส่ใจคนอื่นก่อนตัวเอง
ร่างบางยกมือขึ้นปิดปากตัวเองอย่างหวังว่ามาร์คจะไม่ได้ยินเสียงสะอื้นของเขา
แค่เขาก็พอ...ให้เจ็บแค่แบมก็พอ
*******************************************************************
Writer Talk:
อ่านจบแล้วกลับไปเม้นในเด็กดี ละก็อย่าลืมติดแท็ก #มาร์คแบมแรงรัก ให้เค้าด้วยนะก๊ะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น