NC #มาร์คแบมแรงรัก ตอนที่7 [NC20+]

“เข้าไป ฉันบอกให้เข้าไปไง!! อย่ามาต่อรองกับฉัน!!”

แจบอมตะโกนใส่ร่างเล็กที่ทำทีขืนตัวเองไว้ เพราะนี่ไม่ใช่รถของเขา มันเป็นรถของแจบอม ร่างเล็กสะดุ้งตกใจปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง แจบอมขึ้นเสียงใส่เขาอย่างที่มันไม่เคยเป็น มือหยาบเปิดประตูรถก่อนจะดันให้จินยองล้มนั่งลงไปที่เบาะข้างคนขับ

แจบอมคงอยากจะคุยกับเขาสินะ

คิดได้เช่นนั้น ร่างเล็กก็ยกขาทั้งสองข้างเข้าไปในรถอย่างไม่ขัดขืน จินยองกำลังเข้าใจผิด มันไม่มีอีกแล้ว อิม แจบอมที่แสนสุภาพสมัยที่เรารู้จักกันใหม่ๆ

ตั้งแต่วันที่จินยองเลือกมาร์ค..แจบอมไม่เคยกลับไปเป็นคนเก่า

เขาทิ้งมันมานานไอ้นิสัยสุขุมแบบนั้น พยายามไม่ทำให้ตัวเองฟุ้งซ่านด้วยการทำงานตลอดเวลา จะได้ไม่คิดเคียดแค้นจินยอง แต่4ปีมาแล้ว...เขาคิดมาโดยตลอดว่า4ปีเขาทนได้..แต่เหมือนความอดทนนั้นจะสิ้นสุดลงแล้ว

สิ่งเดียวที่คิดได้และเห็นชัดในเวลานี้คือจินยองเป็นต้นเหตุที่ทำให้น้องชายของเขาต้องเป็นแบบนั้น และเขาจะไม่ยอมให้จินยองลอยหน้าลอยตามีความสุขอยู่คนเดียว

“คะ..คือแจบอม ฉันอธิบายได้นะ ฉัน..ฉันไม่ได้ตั้งใจ”

ทันทีที่แจบอมเข้ามานั่งในรถ จินยองก็รีบหันไปอธิบาย มือเรียวจับเข้าที่แขนแกร่งอย่างคุ้นเคย แจบอมคนเก่า...เชื่อจินยองเสมอ แม้จะรู้ทั้งรู้แต่ก็จะยอมโง่เพราะรัก ยอมให้คำโกหกของจินยอง กลายเป็นความจริงในใจเขา

แต่วันนี้ไม่ใช่แล้วแจบอมไม่เชื่อ...เขาไม่เชื่อจินยองอีกต่อไปแล้ว

“หึ!จะตอแหลอะไรอีกปาร์ค จินยอง ความจริงก็คือทุกอย่างนายเป็นคนผิด..”

แขนแกร่งสะบัดออกห่างมือเรียวอย่างรังเกียจ ให้จินยองทำเพียงแค่ชักมือกลับเข้าหาตัวเองอย่างช้าๆ ร่างเล็กถอยชิดบานประตูให้ไหล่แนบเข้ากับบานกระจกรถ แจบอมไม่เหมือนเดิม

“เพราะนาย! น้องฉันถึงต้องเป็นแบบนี้..ยังจะบอกว่าไม่ได้ตั้งใจอยู่อีกไหม ห้ะ?!!”

เสียงเข้มตะคอกใส่ให้อีกฝ่ายสะดุ้งสุดตัว

“ฮึก..แจบอมอ่า”

“ไม่ต้องมาบีบน้ำตาใส่ฉัน ฉันเกลียดคนที่เอาดีเข้าตัวเอาชั่วให้คนอื่น..ได้ยินไหมว่าฉันเกลียด!”

มือหยาบจับเข้าที่แขนเรียวทั้งสองข้าง ออกแรงเขย่าให้จินยองรู้สึกเสียบ้างว่าตัวเองทำอะไรลงไป ว่าสิ่งที่จินยองคิดตื้นๆนั้นมันทำให้ใครต้องเจ็บปวดบ้าง ให้รู้สึกตัวว่าคำพูดที่แสนซื่อตรงของตัวเอง คำพูดที่นึกถึงแต่ผลประโยชน์ของตัวเอง มันทำร้ายใครบ้าง

“ฉันไม่ได้ตั้งใจ..จริงๆ.. ฉันไม่คิดว่าการที่ฉันหลีกทางให้แบมเป็นสิ่งที่ผิด”

“หึ!เกิดผีเข้าอะไรขึ้นมาหล่ะ? เกิดอยากจะใจดีหวังดีกับน้องชายฉัน..ทิ้งฉันไปคบกับมันตั้ง4ปี ...ความรักมันจืดจางจนต้องยกให้คนอื่นแล้วหรอ?”

แจบอมกำลังพูดคนละเรื่อง ร่างสูงผสมปนเปทั้งความเข้าใจผิดที่จินยองไม่เคยอธิบายมาตลอด4ปีและความเจ็บปวดที่เขาพึ่งเห็นน้องตัวเองถูกกระทำ แจบอมพูดรวมให้มันเป็นเรื่องเดียวกันอย่างคนพาล

เขาจะไม่แยกแยะอะไรทั้งนั้น เพราะไม่ว่า4ปีก่อนหรือตอนนี้

ต้นเหตุก็มาจาก ปาร์ค จินยองทั้งนั้น

“ฉันไม่ได้อยากคบกับมาร์คนะแจบอม มาร์คทำให้ฉันปฏิเสธไม่ได้ นายก็รู้ว่าตอนนั้น...”

“ไม่!ฉันไม่รู้”

“ฉันไม่เคยลืมเรื่องของเราเลยนะ..ฮึก..ฉันนะ..”

“แต่ฉันลืม..ฉันลืมไปหมดแล้ว! ตั้งแต่วันที่นายเลือกมัน ตั้งแต่4ปีที่แล้วจินยอง ฉัน..ลืมไปหมดแล้ว”

ดวงตาฉายแววสับสน แจบอมกัดฟันเข้าหากันจนสันกรามนูนปูดให้เห็นเด่นชัด จินยองเองก็อยากจะอธิบาย..แต่ลืมไปแล้วหรือเปล่า ลืมไปแล้วใช่ไหมว่าแจบอมเองเป็นคนปฏิเสธที่จะเจอเขา เป็นคนปฏิเสธที่จะพูดคุยกับเขา

แล้วเช่นนั้น..วันไหนกันที่จินยองจะได้อธิบาย

แจบอมก็เหมือนกันกับมาร์ค...เขาทั้งคู่กลัวความจริง กลัวคำตอบของจินยอง กลัวจนหลีกหนีคำอธิบาย พวกเขาทั้งคู่กลัวว่าหากได้ยิน..หากเป็นไปอย่างที่พวกเขาเข้าใจ ความจริงนั้น..พวกเขาไม่สามารถรับมันได้

เลยปล่อยให้ความอึดอัดระหว่างเราสามคน..เป็นความเข้าใจผิดต่อไป

แล้ววันนี้มีแบมแบมเข้ามา เข้ามาอยู่ในที่ๆแสนจะเจ็บปวด

“แจบอมอ่า..”

“เท่าที่ฉันจำได้ คือนายเป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด ไม่ว่าจะ4ปีก่อนหรือตอนนี้ เรื่องทุกอย่างมันวุ่นวายไปหมดก็เพราะนาย น้องชายฉันต้องเข้ามาอยู่ในวังวนที่เขาไม่ควรเข้ามา นายจะรับผิดชอบเรื่องนี้ยังไง?”

“ฉันทำไปก็เพราะ...เพราะว่าฉันรักนายนะแจบอม..ฮึก.. ฉันบอกเลิกเขา..ก็เพราะว่าฉันรักนาย ฉัน..ฮึก..ไม่ได้..ตะ..ตั้งใจดึงแบมเข้ามา”

“โกหก! ถ้านายรักฉัน วันนั้นนายจะไม่เลือกมัน ถ้านายรักฉัน นายต้องรู้ว่าฉันรักแบมแค่ไหน นายทำให้น้องชายของฉันแหลกละเอียดคามือมัน นายทำให้ฉันเสียใจทั้งเรื่อง4ปีก่อนและตอนนี้ นี่หรอรักของนายจินยอง?”

ภายในรถเงียบสงัดหลังจากที่แจบอมพูดจบ หรือมันถูกต้องแล้วอย่างที่แจบอมพูด เขาเป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดจริงๆ หากเขาไม่ลังเลที่จะปฏิเสธมาร์คเพียงเพราะต้องการจะรักษาน้ำใจเพื่อน ตอนนี้..ตอนนี้เราอาจไม่ต้องปฏิบัติต่อกันเช่นนี้

“ฉันไม่คิดว่าการที่ฉันหลีกทางให้แบม จะทำให้มาร์คเข้าใจผิด..ฮึก..ฉันขอโทษ”

“งั้นก็อยู่ต่อไปแบบผิดๆเนี่ยแหละ ให้ความผิดพลาดทั้งหมดทำร้ายเราทุกคน จะได้ไม่ต้องมีใครมีความสุข..”

“ฮึก..แจบอมอ่า”

“ฉันจะทำกับนายเหมือนที่มันทำกับน้องชายฉัน นายจะได้รู้สึกว่าของตายที่ไม่มีวันได้หัวใจของอีกฝ่ายมันเป็นยังไง!!”

ทันทีที่พูดจบ มือหยาบก็จับเข้าที่ท้ายทอยของอีกฝ่าย บังคับให้จินยองโน้มตัวเข้าหา แต่ก็ไม่สำเร็จเมื่ออีกฝ่ายขืนตัวสุดชีวิตอย่างไม่ยอม

“ไม่นะแจบอม..อย่าเป็นแบบนี้ เรา..ฮึก...เราคุยกันดีๆเถอะนะ”

“แล้วมัน..มันพูดดีกับน้องฉันบ้างไหม ในขณะที่มันมองหน้านาย..น้องฉันต้องอดทนแค่ไหนห้ะ!!!”  

“ฮึก..แจบอม..ฉันรักนาย อย่าทำร้ายฉันแบบนี้ อย่าฆ่าฉันให้ตายทั้งเป็นแบบนี้..”

“มันสายไปแล้ว ปาร์ค จินยอง 4ปีที่นายเลือกมัน พิสูจน์แล้วว่านายไม่เคยแคร์ฉันเลย งั้นก็อยู่ต่อไปแบบไม่มีความเห็นใจต่อกัน ให้มันเป็นเหมือนกับฉันที่นายไม่เคยแล ไม่เคยอธิบาย นายทิ้งฉันไว้คนเดียว..ฉันต้องอยู่ตัวคนเดียว ในขณะที่นายมีความสุขกับมัน ในขณะที่น้องฉันต้องฝืนทน..”

“แจบอมอ่า..”

“หึ!งั้นเรามาสลับกัน ลองเป็นคนที่เจ็บปวดดูบ้าง แบบที่น้องฉันต้องเจอ ดูสิว่านายจะรับได้มากแค่ไหนกัน”

พูดจบร่างสูงก็ข้ามมาอีกฝั่ง เอื้อมมือกดปรับเบาะให้จินยองนอนราบลงไป มือหยาบยุ่งอยู่กับการปลดสายเข็มขัดหนังของร่างบาง ให้จินยองจับดึงรั้งมันเอาไว้อย่างขัดขืน

“ฮึก..แจบอม..อย่า...จินยองขอร้องนะ..ฮึก..อย่าทำ..อื้อออ..”

ปากหยักประกบปิดปากอีกฝ่ายไม่ให้เสียงเล็กเล็ดรอดออกมาได้มากกว่านี้ มือหยาบจับรั้งข้อมือเล็กทั้งสองข้างเอาไว้ไม่ให้จินยองถอยหนี ร่างบางเม้มปากตัวเองไว้แน่น หากเขาถูกขืนใจด้วยฝีมือของคนที่ตัวเองรัก..มันเจ็บปวดแค่ไหนกัน

แบมแบมคงเจ็บปวดมากใช่ไหม

ร่างเล็กดิ้นทุรนทุรายไปมาอย่างไม่ยอม หัวใจของเขามันปวดราวกับคนจะขาดใจ

“อื้ออ...อ๊ะ..”

และคนโง่ก็ย่อมตกเป็นเหยื่อของคนฉลาด แจบอมกัดเข้าที่ริมฝีปากล่างให้จินยองรู้สึกเจ็บและมันได้ผลเมื่อจินยองเปิดปากร้องเสียงหลงออกมาให้เขาได้เข้าไปช่วงชิงลิ้นร้อน

ระหว่างเราให้มันเป็นแบบนี้เถอะ..ลองอยู่กันด้วยความเจ็บปวด..ให้เราทั้งคู่ได้ซึมซับว่ามันทรมานแค่ไหน ไม่สิ!ให้จินยองได้ซึมซับว่าการที่แจบอมไม่ได้ทำไปเพราะความรักมันเจ็บปวดแค่ไหน

“อือออ..อื้มม..”

เสียงเล็กครางประท้วงก้องอยู่ในลำคอ พยายามปฏิเสธลิ้นร้อนโทสะที่มีแต่แรงแค้น โพรงปากที่แม้แต่มาร์คก็ไม่เคยได้ลุกล้ำ ตอนนี้มันกลับถูกแจบอมบดขยี้อย่างไม่มีชิ้นดี

นี่สินะ..ความรู้สึกของแบมแบม

“อ๊ะ..อึก......แจบอมมม....”

แม้ปากยังถูกประกบด้วยปากหยักของอีกฝ่าย แต่เสียงเล็กก็สามารถเล็ดรอดออกมาได้ เมื่ออีกฝ่ายปลดตะขอกางเกงของเขาได้สำเร็จ มือหยาบสอดเข้าไปสัมผัสส่วนอ่อนไหวควบคุมความต้องการของจินยอง ให้ร่างเล็กแผดเสียงอื้ออึงในลำคอออกมาอย่างน่าสมเพช

หากหัวใจไม่อาจหนีความจริง

หากหัวใจไม่อาจบังคับให้ตัวเองรักคนที่ไม่ได้รักได้

ร่างกายก็เช่นกัน..มันปฏิบัติอย่างเชื้อเชิญ

เพียงเพราะคนที่แตะสัมผัสร่างกายของเขาคือคนที่เขารัก  

“อ๊ะ...แจบอมอ่าาา..ไม่นะ..ฮึก...ฮือออ..แจบอมอย่าทำแบบนี้”  

จินยองครางร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ไม่มีการปลุกเร้าไปมากกว่านี้ แจบอมต้องการแค่ทำลายคนตรงหน้าเท่านั้น ไม่จำเป็นต้องเล้าโลมให้มีอารมณ์ร่วมไปพร้อมกัน อยู่ๆมือหยาบก็ปล่อยออกจากการกอบกุม ทั้งที่จินยองใกล้จะสุดทางแต่แจบอมกลับจงใจไม่ให้อีกฝ่ายได้ปลดปล่อย

ร่างเล็กบิดเร้าไปมาอย่างทรมาน ตาบวมเหลือบมองปุ่มกดล็อกที่แจบอมไม่ลืมกดล็อกรถทั้งคัน   มองย้อนกลับมาอย่างนึกสมเพชตัวเอง ครั้งแรกที่น่าจดจำของเขา..ใช่!เขาได้มีอะไรกันคนที่ตัวเองรัก แต่มันกลับไม่มีความสุข มันเหมือนว่าเขาเป็นแค่ของข้างทางที่มีไว้เพื่อระบายความใคร่เท่านั้น

ร่างเล็กสะอื้นร้องไห้มองหน้าอีกฝ่ายที่หันหนีเขาอย่างไม่สนใจ แจบอมกำลังจัดการกับตัวเอง ซิปกางเกงสีทองถูกมือหยาบรูดลง ก่อนจะหยิบล้วงความเป็นชายของตัวเองออกมา มันแข็งขืนจนรอที่จะทำลายร่างตรงหน้าแทบไม่ไหว

“ฮึก...ฮืออออ..แจบอม...แจบอมอย่านะ...อย่าทำกับจินยองแบบนี้ ไม่เอา...ฮึก...ไม่เอา...อ๊ะ”

มือหยาบดึงกางเกงขายาวของอีกฝ่ายให้ลงไปกองที่พื้นยางวางเท้าก่อนจะยกขาของอีกฝ่ายขึ้นวางลงบนบ่ากว้าง แจบอมคุกเข่านั่งลงให้แกนกายของเขาจอเข้ากับช่องทางรักสีหวาน

จินยองดิ้นรนสุดชีวิต กรีดร้องออกมาอย่างทรมานและไม่มีความเห็นใจใดๆที่แจบอมจะหยิบยื่นให้ ไม่มีการให้อภัยคนที่ทำลายชีวิตน้องชายเขา

“ฮึกก...ฮือออ..แจบอมอ่า..สงสารจินยองเถอะนะ...จะให้ชดใช้ด้วยอะไรก็ได้ แต่ไม่ใช่แบบนี้...ฮึก..อ๊ะ...จะ...แจบอม...”

แจบอมเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ แม้ขอให้เพียงแค่ความสงสาร จินยองยังไม่ได้รับมันจากแจบอมเลย  ส่วนแข็งขืนถูกแทรกเข้าไปในช่องทางที่ตอดรัดให้จินยองนิ่วหน้าเกร็งตัวรับด้วยความเจ็บปวด  กายแกร่งขยับเข้าออกในทันทีอย่างหาความสุขให้ตัวเองเพียงฝ่ายเดียว แจบอมกระแทกใส่แรงอย่างไม่ยั้งมือ กดบีบปลายคางให้จินยองที่กัดฟันทนครางร้องออกมา

“อ๊ะ..จะ...เจ็บ..แจบอมม..แจบอมมม..อ๊ะ”

เสียงเล็กขาดหายไปทำเพียงขยับปากเรียกอีกฝ่าย หอบหายใจเข้าลึกๆให้เรี่ยวแรงของเขาเพียงพอที่จะเล่นเกมของแจบอมจนจบ

แบมแบมก็คง..ทรมานแบบนี้ใช่ไหม

การที่อีกฝ่ายไม่สนใจอะไรนอกจากระบายความแค้นออกจากใจตัวเอง

แบมแบมก็คง..ฝืนทนแบบนี้ใช่ไหม

เพียงชั่วครู่ที่กายแกร่งฝืนกระแทกเข้าไปในช่องทางร้อนอย่างยากลำบาก แต่เพียงไม่นานต่อจากนั้นเลือดบริสุทธิ์ก็ไหลย้อนออกมาให้เข้าสวนแรงเข้าไปได้ง่ายขึ้น แม้แจบอมจะฉุกคิดเพียงชั่วครู่

เขานั้นได้ล่วงรู้ว่าจินยองไม่เคยเป็นของมาร์คและของใคร

แต่ความบริสุทธิ์นั้นก็ไม่ได้ทำให้ความแค้นลดน้อยลง แจบอบสวนแรงใส่ไม่ยั้งให้จินยองทำได้เพียงปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามที่แจบอมต้องการ ร่างเล็กร้องโอดโอยสั่นคลอนไปตามแรงที่ถูกกระทำ

แอ่นกายรับสัมผัสอย่างพลั้งเผลอก่อนจะรู้ตัวดันอกแกร่งต่อต้านขึ้นอีกหน แต่มันไม่ทันแล้วจินยอง..ของที่เสียไปแล้วจะไม่มีวันเป็นเหมือนเดิมได้อีก

“อ๊ะ..แจบอม”

มือหยาบจงใจสัมผัสผ่านแกนกายเล็กที่ยังไม่ได้รับการปลดปล่อยให้จินยองร้องเสียงหลงเผลอเอื้อมมือจับแกนกายของตัวเอง แม้ว่ามันจะหน้าอายที่จะต้องช่วยตัวเองต่อหน้าคนรัก..แต่เขาก็จะทำเพื่อปลดปล่อยความทรมานที่ยังค้างคา

เพี๊ยะ!

“ปาร์ค จินยอง!”

ทันทีที่มือเรียวจับต้องในสิ่งที่ไม่ควร ฝ่ามือหนักก็ทาบทับเข้าที่ข้างแก้มทันที แจบอมตบจนหน้าของจินยองหันไปตามแรง รอยแดงขึ้นสีทั้งห้านิ้วลามไปยันกกหู

แรงตบนั้น..ไม่เจ็บเลยสักนิด

..มันชินชาไปเสียแล้วร่างกายของจินยอง

“ฮึก..ฮือออ..”

“อย่าคิดที่จะช่วยตัวเอง ไม่งั้นโดนดีแน่!! แค่ครางอย่างเดียวก็พอ”

ได้ยินเช่นนั้นเรียวปากบางก็เม้มเข้าหากันแน่น หากเข้าต่อต้านเขาจะต้องเจอกับอะไรเขาเองก็อยากจะรู้..อิม แจบอม ใจร้ายกับเขาได้มากแค่ไหนกัน

“บอกให้ครางไง..ร้องออกมาดิหว่ะ!”

เพี๊ยะ!

มือหยาบซ้ำเข้าไปรอยเดิมอีกเป็นครั้งที่สอง บางที่จินยองอาจจะลืมไป..ลืมไปว่าคนตรงหน้าไม่ใช่แจบอมที่รักเขาสุดหัวใจเหมือนเมื่อ4ปีก่อนแล้ว

จินยองมันไม่ได้สำคัญสำหรับแจบอมแล้ว

“อ๊ะ...อึก...แจบอม..ตรงนั้น..อย่า..ฮึก..ยะ...อย่าาาา...”

มือเรียวยกดันหน้าท้องแกร่งที่กดโน้มเข้าหา ยิ่งแจบอมกดเข้ามาในท่านี้มันยิ่งบาดลึกเข้าไปถึงจุดกระสัน แจบอมหลับหูหลับตาไม่ฟังเสียงขอร้องอ้อนวอนใดๆ เขาขยับสะโพกถี่รัวจนในที่สุดก็ถึงฝั่งฝัน

ร่างสูงกระตุกเกร็งก่อนหลั่งน้ำรักสีขาวขุ่นเข้าไปในช่องทางรักที่บวมช้ำ ถอดถอนออกมาอย่างรวดเร็วให้จินยองสะดุ้งรับร้องเสียงหลง

กางเกงขายาวของจินยองถูกแจบอมหยิบขึ้นมาเช็ดแกนกายตัวเองก่อนจะโยนมันลงไปบนอกของอีกฝ่าย มือหยาบจัดการกับตัวเองให้เรียบร้อยก่อนจะรูดซิปสีทองขึ้น ยกยิ้มเหยียดคนที่นอนหันหน้าหนีแล้วข้ามกลับไปนั่งในที่เดิม

สตาร์ทรถมุ่งหน้าออกไปจากคฤหาสน์ตระกูลต้วนอย่างไม่สนใจจะปลอบประโลมคนที่เหนื่อยล้า จินยองหันหน้ามองออกไปนอกกระจกรถ คู่รักที่เดินจูงมือมาด้วยกันที่ริมถนน..พวกเขาดูมีความสุข

จินยองก็แค่อยากรักแจบอมแบบนั้น แบบที่มอบความสุขให้กันวันละน้อยไม่ใช่น้ำตา  มือเรียวยกขึ้นเช็ดน้ำตาตวัเองเชื่องช้า ปล่อยให้ความเจ็บปวดเกาะกินหัวใจดวงน้อยของเขา ปล่อยให้ครางน้ำรักไหลย้อนออกมาพร้อมกันกับเลือกของเขา

แบมแบมก็คงจะรู้สึกเช่นเดียวกันกับเขา การที่คนที่ตัวเองรักปฏิบัติต่อเราด้วยความเกลียดชังมันรู้สึกแบบนี้นี่เอง งั้นเขาก็อยากจะถามแบมแบมเหมือนกัน..อยากจะถามว่าแบมแบมทนได้ยังไงโดยไม่ขอให้ใครช่วยเหลือ

หรือเพราะคำว่ารักมันมีมากกว่าคำว่าต้องการจะหลุดพ้น...ยอมกักขังตัวเองไว้กับหัวใจที่เจ็บปวด...เขารู้สึกทรมานเหมือนจะทนไม่ไหว  

*******************************************************************

Writer Talk:

อ่านจบแล้วกลับไปเม้นในเด็กดี ละก็อย่าลืมติดแท็ก #มาร์คแบมแรงรัก ให้เค้าด้วยนะก๊ะ