NC #มาร์คแบมแรงรัก ตอนที่21 [MarkBam Part NC20+]

เพียงไม่นานรถเบนซ์คันหรูของขวัญวันแต่งงานของพวกเขาก็ขับเข้ามาจอดที่หน้าคฤหาสน์ มาร์คไม่พูดไม่จาเดินไปดึงแบมแบมออกมาจากรถ ก่อนจะกึ่งลากกึ่งดึงแบมแบมเข้าไปในตัวคฤหาสน์

ร่างบางรั้งตัวเองไว้กับเสาเอกกลางห้องโถงใหญ่อย่างเด็กที่ไม่ชอบใจ มันเป็นเสาเอกเสาสุดท้ายที่จะสามารถขวางมาร์คไว้ได้ ก่อนที่ร่างสูงจะพาเขาเดินขึ้นไปด้านบน

"พะ...พี่มาร์ค ฮึก..แบมไม่เอานะครับ"

มือเล็กสั่นเทาราวอากาศรอบกายหนาวเหน็บ แบมแบมขืนข้อมือตัวเองเอาไว้ทั้งที่มาร์คบีบข้อมือของเขาจนฝ่ามือชาด้านแทบไม่รู้สึก แต่ร่างบางก็ยังรั้นที่จะปฏิเสธและขอให้มาร์คหยุดการกระทำ

ต้วน อี้เอิน..ฟังเสียงของแบมแบมบ้าง

"อะไรกัน เอะอะเสียงดัง"

นายหญิงที่กลับมาก่อนร้องทักลูกชายและลูกสะใภ้ เธอนั่งคุยอยู่กับแม่ของแบมแบมรอฤกษ์ที่จะส่งตัวคู่แต่งงานใหม่ ตามประเพณีไทยและจีนที่ทั้งสองครอบครัวถือปฏิบัติ แต่พวกท่านก็ต้องประหลาดใจเมื่องานเลี้ยงสละโสดยังไม่เลิกลา ยังไม่ถึงชั่วยามที่จะเข้าห้องหอ ทำไมลูกชายของเขาทั้งสองคนถึงกลับมาก่อนกำหนด แทนที่จะอยู่ในงานเลี้ยงสังสรรค์

มาร์คอึกอักที่จะตอบ ร่างสูงกำลังลังเลใจ เขามีความเกรงใจอยู่บ้างหากจะทำรุนแรงทะเลาะกับแบมแบมต่อหน้าแม่ของเขา มาร์คกำลังใช้ความคิดว่าเขาจะ..

"ไม่..ไม่มีอะไรครับม๊า เรา..คะ..แค่จะพักผ่อน"

ระหว่างที่มาร์คกำลังใช้ความคิดอยู่นั้น เป็นแบมแบมเสียเองที่เอ่ยตอบผู้เป็นแม่ทั้งสองคนแทนมาร์ค มือเล็กข้างที่หลุดพ้นจากพันธนาการ รีบยกขึ้นลูบใบหน้าตัวเองลกๆอย่างต้องการที่จะเช็ดน้ำตา ก่อนจะพยายามเก็บเสียงสะอื้นของตัวเองเอาไว้

แบมแบมไม่อยากให้แม่รู้..แบมแบมไม่ต้องการทำให้แม่ผิดหวัง

"ม๊าเห็นเสียงดังโวยวาย นึกว่าทะเลาะกันตั้งแต่คืนแรกแล้วเสียอีก"

นายหญิงตระกูลต้วนลองเชิงถามออกไปเพราะเธอคิดว่าเธอได้ยินไม่ผิด เมื่อกี้แบมแบมร้องไห้และมาร์คก็กำลังโวยวาย แต่คำตอบที่ได้กลับเป็นการที่ร่างบางส่ายหน้าปฏิเสธ

"เอาเถอะ! มานั่งรอก่อนสิ อีกตั้ง15นาทีกว่าจะถึงฤกษ์งามยามดี.."

"ม๊า!ไม่ต้องสนฤกษ์บ้าบออะไรนั่นนักได้ไหม?!"

"พี่มาร์ค.."

ร่างบางปรามเสียงเข้มอย่างกล้าๆกลัวๆ แต่แบมแบมเห็นว่ามาร์คไม่สมควรที่จะขึ้นเสียงกับแม่ของตัวเอง มือเล็กคว้าจับข้อมือแกร่งในขณะที่มาร์คทำเป็นไม่สนใจ

"คือนายหญิง..เอ่อ..ม๊าครับ แบมคิดว่าม๊าควรจะพักผ่อนได้แล้วนะครับ เราเหนื่อยกันมาทั้งวันแล้ว แบมกับพี่มาร์คเองก็เหนื่อยมากเหมือนกัน เราไม่ต้องสนฤกษ์ยามหรอกครับแม่ มันไม่ได้มีผลอะไร หากเรา..ระ..รักกัน"

ร่างบางเผลอเรียกนายหญิงอย่างลืมตัวก่อนจะเปลี่ยนสรรพนามเรียกเธอเหมือนแม่คนนึง ร่างบางเอ่ยบอกผู้เป็นแม่ทั้งสองคน การอธิบายด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลน่าฟังกว่าเสียงขวานผ่าซากของมาร์คเป็นไหนๆ

แต่ทำไมกันนะ..ทำไมนัยตาของแบมแบมถึงดูเศร้าสร้อยอย่างคนที่ไม่ต้องการจะพูดหรือหมายความแบบนั้น

"แต่ม๊าว่า.."

"แบมขอโทษนะครับ แต่พวกเราขอตัว"

ก่อนที่นายหญิงจะได้อ้างอะไร ร่างบางก็เป็นฝ่ายพูดตัดบทเองเสียดื้อๆ มือเล็กคว้าข้อมือของมาร์คเอาไว้ก่อนจะทำทีพามาร์คเดินขึ้นไปข้างบนอย่างคนที่มีความสุขในชีวิตแต่งงาน

เสียงเล็กเอ่ยเสียงแจ่วทำทีปั่นคำถามไถ่สามีของเขาว่าเหนื่อยไหม ก่อนที่เสียงนั้นจะลับหายเข้าไปในห้องนอนใหญ่ ห้องเก็บเสียงที่ไม่มีใครได้ยิน แบมแบมกำลังโกหกว่าตัวเองมีความสุข..ทั้งที่จริงแล้ว...

ปัง!

"เล่นละครเก่งดีหนิ ทำตัวเป็นสะใภ้ที่ดี ทั้งที่เมื่อกี้ยังยืนอี๋อ๋อกับผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่ผัวตัวเองอยู่เลย"

มาร์คเริ่มบทสนทนาทันทีที่เขาทั้งคู่ก้าวเข้ามาในห้อง ยิ้มเยาะที่เมียตัวเองเล่นละครตบตาแม่ผัวกับแม่ของตัวเองได้สำเร็จ หรือเขาต้องบอกว่าตัวเองนั้นโชคดีที่ได้เมียมีมารยาร้อยเล่มเกวียนแบบนี้

"พะ..พี่มาร์ค"

แบมแบมคิดว่าตัวเองกำลังฝันไป ถ้อยคำเดิมๆที่เคยได้ยินกลับมาตอกย้ำหัวใจดวงเล็ก ร่างบางรู้สึกผิดหวังเหลือเกินที่ไม่ว่าความดีของเขาจะมีมากมายแค่ไหน มาร์คก็ยังมองว่ามันเป็นเพียงการเสแสร้งแกล้งทำ

ในสายตาของมาร์ค..แบมแบมเคยดีเท่าจินยองไหม

กอดแบมแบมแล้ว..อบอุ่นเท่ากอดจินยองหรือเปล่า

"ทำไม..เรียกฉันทำไม? หรือว่าฉันพูดไม่จริง"

"พี่มาร์คจะคิดยังไงก็ช่างเถอะครับ..แบมไม่มีอะไรจะอธิบาย แบมจะไปเตรียมน้ำอุ่นให้อา..บ.."

"เดี๋ยว!เรายังคุยกันไม่จบ"

แบมแบมคิดว่ามาร์คจะลืมไปแล้วในคืนนี้ คิดว่ามาร์คคงแค่หาเรื่องเขาเหมือนทุกครั้ง แต่แบมแบมกลับคิดผิดไปถนัด คนอย่างมาร์ค..ไม่มีวันให้ใครเอาเท้ามาเหยียบหน้า และยูคยอมก็กำลังทำให้มาร์ครู้สึกแบบนั้น

"เรื่องยูค เอาเป็นว่าแบมขอโทษแล้วกันนะครับที่ทำให้พี่มาร์คเข้าใจผิด แต่มันไม่ได้มีอะไรอย่างที่พี่มาร์คคิดหรือเข้าใจ.."

"หึ!ฉันเห็นกับตาว่านายยืนให้มันกอดให้มันหอม.."

"แบมเปล่า.."

"ฉันยังพูดไม่จบ ไอ้ชื่อเรียกแบบเฉพาะเจาะจงนั่นมันยิ่งทำให้ฉันรำคาญ หึ!ตัวเล็ก นอนให้ท่ามันมาแล้วหล่ะสิ มันถึงได้รู้ขนาดตัวผอมบางของนาย"

เหมือนหัวใจแหลกละเอียดเป็นเศษดิน มาร์คที่หน้าแดงฉานด้วยอารมณ์โกรธจ้องมองเข้าไปในตาของแบมแบม น้ำตาคลอเบ้าไหลออกจากตาคู่สวบอกว่าแบมแบมเจ็บปวดแค่ไหน

มาร์คไม่เคยเข้าใจแบมแบม..ไม่เคยไว้ใจและเชื่อใจ

"พะ..พี่มาร์ค ฮึก..พี่มาร์คก็รู้ว่าแบมไม่เคย..ไม่เคยนอนกับใคร"

"แล้วยังไง.."

เสียงเข้มตอกเข้ามาจนร่างบางรู้สึกชาเหน็บไปทั้งตัว น้ำเสียงเย็นชาที่แบมแบมไม่อยากได้ยิน มันกลับมาอีกครั้ง และเหมือนว่าครั้งนี้มาร์คจะกลับกลายเป็นคนไร้หัวใจไปชั่วชีวิต

"อย่าเป็นแบบนี้สิครับ..ฮึก ฟังแบมบ้าง เราจะเริ่มต้นชีวิตครอบครัวด้วยคนอื่นทำไม กับยูค..มันไม่ได้มีอะไร..ฮึก..ไม่มีอะไรจริงๆ"

"ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าเรียกชื่อมันให้ฉันได้ยิน อยากโดนดีจริงๆใช่ไหม ห้ะ!!"

มือหยาบคว้าเข้าที่ข้อมือเล็ก บีบกระชับจนฝ่ามือของร่างบางแดงอมม่วงขึ้นสีเลือดฝาดน่ากลัว มาร์คกำลังยั่วยุตัวเองให้เขามีเหตุผลมากพอที่จะทำร้ายแบมแบม

แต่มาร์ค...นายไม่พอใจได้คนเดียวหรือไง

แบมแบมเองก็ขุ่นค้องใจ..เพียงแต่ร่างบางเลือกที่จะไม่พูด เพื่อหลีบเลี่ยงให้เขาทั้งคู่ไม่มีปัญหากัน

เลือกที่จะเก็บกลั้นไว้..ทั้งที่เขาเองก็อยากจะถาม

อยากจะถามให้หายสงสัย...

"ทำตัวต่ำ..ลากเพื่อนรักมาสวมเขาให้ผัวตัวเอง"

"แล้วที่พี่มาร์คแอบกอดกับเขา มันมีอะไรหรือเปล่าหล่ะครับ กับพี่จินยอง..ทำไมต้องกอดกัน.."

".........."

"งานแต่งงานของเรา ทำไมต้องกอดเขาด้วย..ฮึก.."

ในที่สุดก็หมดความอดทนและถามมันออกไป มือเล็กยกขึ้นเช็ดน้ำตาให้ตัวเอง ที่มันพาลไหลไม่ใช่เพราะเสียใจที่มาร์คตะคอกใส่หรือไม่เข้าใจเขา แต่มันเจ็บจนต้องไหลออกมา..เพราะภาพนั้น

ภาพที่มาร์คกอดจินยอง..แสดงออกถึงความไว้เนื้อเชื่อใจและมีความสุข

"ฉันไม่ได้แอบ..เราแค่ปรับความเข้าใจกัน"

เสียงเข้มบอกปัด แต่แบมแบมเองก็คิดเหมือนกันกับมาร์ค เห็นกับตาก็คงยากที่จะเชื่อเพียงลมปาก ถ้าแบมแบมไม่เชื่อใจมาร์คบ้างหล่ะ หากร่างบางตอบด้วยหน้าตาและน้ำเสียงเย้อหยัน..ทำเหมือนมาร์คที่ไม่เชื่อใจเขาในตอนนี้

"หรอครับ? งั้นยูคก็แค่กอดเพราะเป็นห่วงแบมเท่านั้น"

"กันต์พิมุกต์!!"

"ทำไมครับ? เพื่อนแบมก็แค่กลัว..กลัวว่าแบมจะเลือกคนผิด"

"หึ!นายเป็นฝ่ายเลือกหรอ ฉันต่างหากที่เป็นฝ่ายเลือก ที่ได้แต่งงานกับฉันอย่าพองลมชูคออวดใครต่อใครว่าฉันรัก ฉันก็แค่เลือกคนที่ม๊าคิดว่าเหมาะสม ฉันไม่ได้สนใจความรู้สึกและหัวใจทั้งของฉันแล้วก็ของนาย ฉันจะหยุดอยู่กับคนที่ฉันพอใจ แล้วไม่ต้องดีใจว่าเป็นนาย..เพราะมันไม่ใช่"

ร่างสูงตะคอกกระแทกเสียงแข็งใส่หน้าคนที่ได้ชื่อว่าเป็นภรรยา ประชดประชันเพราะเขาเกลียดและไม่ชอบใจที่แบมแบมทำทีคล้ายเกลียดเขา แบมแบมกำลังทำเหมือนว่าการตัดสินใจครั้งนี้เป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาดและคลาดเคลื่อน ไม่มีวันที่แบมแบมจะเลิกรักมาร์ค มาร์คจะไม่ยอมให้ใครดีกว่าตัวเอง

...โดยเฉพาะไอ้หมอนั่น

แต่ถ้ามาร์คคิดสักนิดในทางกลับกัน..เป็นมาร์คเองไม่ใช่หรอที่ต้องการแบบนี้ เป็นมาร์คไม่ใช่หรอที่บีบบังคับแบมแบม..ในวันที่ร่างบางไม่พร้อม เป็นมาร์คที่จัดแจงเองทั้งหมด แล้วมาร์คโทษแบมแบมด้วยเรื่องอะไรกัน

"การแต่งงานมันก็แค่เริ่มต้น ฉันจะมีใครต่อจากนี้มันก็เรื่องของฉัน แค่ทำหน้าที่เมียของนายให้ดีก็พอ คนไร้หัวใจอย่างฉัน..ไม่ได้ต้องการความรัก ฉันถูกใจก็แค่ร่างกาย..อย่าคิดว่าที่ฉันเลือกนายเพราะหัวใจ..ฉั..น..."

"พี่มาร์ค..รักแบมหรือเปล่าครับ?"

เสียงเล็กถามกลับอย่างคาดคั้นที่จะเอาคำตอบ แบมแบมเริ่มไม่มั่นใจว่า3อาทิตย์ที่ผ่านมาคือมาร์คที่ทำให้เขามีความสุข แบมแบมเริ่มคิดว่าไม่เพียงแต่ความเชื่อใจที่มาร์คลืมหยิบยื่นให้เขา..เหมือนจะเป็นความรักด้วยที่มาร์คไม่ได้มอบให้ งั้นแบมแบมกำลังหลอกตัวเองสินะ ว่า3อาทิตย์ที่ผ่านมามันคือความรัก

".........."

"ถ้าไม่รัก..พี่มาร์คจะแต่งงานกับแบมทำไม เพื่อจองจำแบมไว้หรอครับ งั้นพี่มาร์คก็คงสมใจเพราะแบมมันโง่..ฮึก..โง่ให้พี่มาร์คโยนเล่นอย่างไร้ค่า"

"..........."

"พี่มาร์คไม่สงสารแบมเลย..ฮึก..การอยู่กับคนที่ตัวเองรักแต่เขากลับไม่เคยรักเรา..พี่มาร์คคิดว่าแบมมีความสุขหรอครับ พี่มาร์คคิดว่าแบมอยากชูคอบนตำแหน่งบ้าๆนี่หรือไง..ฮึก..แบมไม่ได้อยากได้ตำแหน่งเพียงเพราะว่าแบมเหมาะสม แบมขอแค่ความรัก พี่มาร์ครักแบมให้เท่ากับครึ่งนึงที่เคยรักเขา..แบมขอแค่นี้เอง"

น้ำตาที่ไหลออกมาเป็นสายเลือด..ฉุดรั้งจิตใจของมาร์คได้บ้างไหม

มาร์ครู้สึกเจ็บปวดบ้างไหม..ที่เห็นแบมแบมเป็นแบบนี้

คงไม่สินะ...

"และถ้าฉันให้นายไม่ได้.."

"ก็ไม่เป็นไรครับ..ฮึก..แบมเข้าใจ ต่อให้แบมไม่ได้อะไรจากพี่มาร์ค แบมก็ไม่มีสิทธิ์คัดค้านหรือออกสิทธิ์ออกเสียงอะไรอยู่แล้ว"

"แล้วก็เลิกติดต่อกับมันซะ ถ้าไม่อยากให้ชีวิตแต่งงานของนายทุกข์ทรมานไปมากกว่านี้"

ยังไงซะ มาร์คก็ยังยืนกรานที่จะขวางยูคยอม เขาเชื่อว่าไอ้หมอนั่นมันไม่ได้มาดี แบมแบมกำลังโง่เชื่อมัน และถ้าเขายอมปล่อยให้แบมแบมทำอะไรตามใจ ปัญหาก็จะเกิดขึ้นเพราะมัน ทั้งเขาและแบมแบมอาจโดนตราหน้าจากใครต่อใคร ว่าปล่อยให้มือที่สามเข้ามาข้องเกี่ยว

แต่มาร์ค..คนที่นายควรจะสนใจและใส่ใจคือแบมแบมไม่ใช่หรอ

หากบอกเหตุผลและคุยกับร่างบางจนเข้าใจ..ทุกอย่างก็จะไม่ต้องตัดสินด้วยอารมณ์

"แบมกับยูค..แบมบริสุทธิ์ใจและยูคก็เป็นเพื่อนแบม แบมคงเลิกติดต่อกับเขาไม่ได้"

"เหรอ..งั้นฉันจะทำให้นายเลิกติดต่อกับมันเอง มานี่!"

เพี๊ยะ!

ร่างบางหันตามแรงมือจนเซล้มลงไปบนเตียงกว้าง ภาพคืนนั้นย้อนกลับมา คืนแรกที่แบมแบมไม่ได้รู้เรื่องอะไร..มันทรมานที่แบมแบมรู้สึกว่าตัวเองโง่และง่ายในเวลาเดียวกัน แบมแบม..กลัวเหลือเกินว่ามันจะซ้ำรอยเดิม ห้องเดิม..กับคนเดิม

"พะ..พี่มาร์คแบมเจ็บ..ฮึก.."

มือเล็กยกขึ้นป้องข้างแก้มตัวเอง ขาเรียวยาวพาลถอยหลังกรูเข้าไปชิดติดหัวเตียง เสียงสะอื้นดังระงมยิ่งกระตุ้นอารมณ์ซาตานให้ไฟรักในใจโหมกระหน่ำ มาร์คกระชากเพียงข้อมือข้างหนึ่งของแบมแบม เพียงแค่นั้นร่างบางเล็กก็ไหลติดมือมาร์คกลับมาทั้งตัว เสียงเข้มพูดขึ้นดังก้องไปทั่วทั้งห้อง เรียกสติแบมแบมที่เอาแต่ก้มหน้าร้องไห้ให้เงยหน้าขึ้นมาเผชิญหน้ากับเขา

"จะพูดถึงมันอีกไหม? จะลองดีกับฉันอีกไหม ตอบ!"

"มะ..ไม่..ฮึก..ไม่ครับ แบมขอโทษ..ฮึก..แบมจะไม่พูด ไม่พูดแล้ว"

อีกครั้งที่มือเล็กยกขึ้นพนมตรงหว่างอก แบมแบมถูฝ่ามือร้อนนั้นเข้าหากันอย่างขอร้องให้มาร์คเชื่อและฟังเขาบ้าง ทั้งที่รู้ว่าปลายทางของตัวเองคืออะไร แต่ร่างบางก็ยังดื้อดึงเพียงหวังว่าตัวเองจะสำคัญมากพอที่มาร์คจะหยุดการกระทำ

แต่เปล่าเลย..

แบมแบมคงสำคัญตัวเองผิดไป...

"จะเลิกยุ่งกับมันไหม?ห้ะ!!"

"ละ..เลิกครับ ..ฮึกแบมเลิก..พี่มาร์คอย่าา..อ๊ะ..แบมเจ็บ... พี่มาร์คแบม..อื้มม..แบมยอมครับ แบมยอมแล้ว"

แม้ว่าแบมแบมจะยอมอ่อนข้อให้ แม้ว่าถ้อยคำจะเอื้อนเอ่ยแล้วว่ายินยอม แต่มาร์คก็ยังคงเห็นตัวเองเป็นสำคัญ ยึดอารมณ์โกรธของตัวเองเป็นที่ตั้งเหนือทุกสิ่ง

ร่างสูงโถมตัวดันให้อีกฝ่ายนอนลงไปบนเตียงกว้าง มันจะดูผ่อนคลายกว่านี้หากมาร์คไม่กระทำด้วยอารมณ์ที่รุนแรง ปากหยักกดจูบลงบนซอกคอขาวที่รอยเก่ายังไม่จางหายไป ดูดดุนเป็นคำตอบให้กับอีกฝ่ายรู้ว่าเขาจะไม่ยอมให้ใครได้ครอบครองร่างกายนี้นอกจากเขา ทุกกลีบกุหลาบที่ลากผ่าน ทุกซอกมุมของเรือนร่างนี้จะต้องมีเพียงแค่รอยของเขา

เพราะร่างกายนี้เป็นของเขา..เป็นของๆเขาตั้งแต่แรก

"พี่มาร์คอย่ารุนแรงกับแบมเลยนะครับ นะ..แบมกลัว..อย่าเป็นแบบนี้ แบม..ฮึก..กลัว.."

ปากเล็กเผยอบอกในขณะที่มือหยาบกำลังจัดแจงถอดเสื้อผ้าออกจากเรือนร่างของเขา และเพียงไม่นานอย่างที่ร่างสูงได้คาดไว้ เสื้อเชิ้ตสีขาวบนตัวของแบมแบมก็หลุดติดมือเขาออกมา ร่างสูงสะบัดเสื้อเชิ้ตตัวบางออกจากมือตัวเองอย่างไม่สนใจ ปล่อยทิ้งให้มันค่อยๆร่วงหล่นลงบนพื้นข้างเตียง

"..ฮึก..อ๊ะ.."

มันเริ่มขึ้นแล้วบทสวาทที่มาร์คต้องการหยิบยื่นให้ แบมแบมเกร็งตัวรับทันทีที่มือหยาบไล่ต่ำลงไปถึงขอบกางเกง ค่อยๆปลดหัวเข็มขัดออกช้าๆก่อนจะปลดตะขอ รูดซิปกางเกงลงจนสุด มือหยาบล้วงกอบกุมแกนกายเล็กและเพียงแค่รูดรั้งกางเกงออกจากกาย แบมแบมก็ร้องไห้จนควบคุมตัวเองไม่ได้

"..ยะ..อย่า..ฮึก..แบมไม่เอา"

ร่างบางร้องทักอย่างห้ามปราม..แต่คำตอบที่ได้กลับเป็น...

"หุบปาก! แล้วครางจนกว่าฉันจะพอใจ หึ!หน้าที่เมียของนายไง ฉันจะทำให้นายลืม..ลืมไปเลยว่าเคยรู้จักกับมันกันต์พิมุกต์!!"

"ฮึก..อื้มมม พี่มะ..มาร์ค.."

ปลายเท้าเล็กจิกเกร็งเข้ากับผ้าปูที่นอนสีสวย เกร็งรับสัมผัสวาบหวามที่มาร์คมอบให้อย่างทารุณ มือหยาบจงใจรูดรั้งแกนร้อนให้แบมแบมยอมโอนอ่อนตามเขา

ปากหยักโน้มขึ้นประกบทั้งที่มือหยาบยังคงบังคับควบคุมร่างข้างใต้ สะโพกมนบิดเร้าทรมานในขณะที่ปากก็ต้องยอมตอบรับมาร์คอย่างขืนใจ

หากมาร์คพอใจ..มาร์คจะปล่อยแบมแบมไปใช่ไหม

"อ๊ะ..พี่มาร์ค..แบม..ฮึกแบม..อื้มมม"

ร่างบางยกสะโพกเข้าหาฝ่ามือหยาบ แต่ทันทีที่เขาจะถึงฝั่งฝันมาร์คกลับไม่ยอมให้เขาได้ปลดปล่อยความต้องการของตัวเองออกมา นิ้วหัวแม่มือของมาร์คจงใจกดส่วนปลายของเขาเอาไว้ เพิ่มความทรมานให้ร่างบางดิ้นพล่านค้างร้องอย่างอัดอั้น

"พี่มาร์คครับ..อะ..อย่า"

คงเพราะเหตุนี้มาร์คถึงไม่ยอมให้แบมแบมได้สุขสม มือหยาบข้างที่เหลือ รีบรุดปลดกางเกงตัวเองก่อนจะล้วงหยิบความเป็นชายของตัวเองออกมา มาร์คบังคับมือเรียวเล็กให้แบมแบมทำให้เขาบ้าง มาร์คคงหมายให้เราถึงปลายทางพร้อมๆกัน

น้ำตาไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่เมื่อแบมแบมเริ่มตัดเพ้อและคิดว่าตัวเขาเองก็เป็นได้เพียงเท่านี้

ก็แค่ที่ระบายความใคร่...

มือเล็กลงแรงขยับขึ้นลงให้มาร์คส่งเสียงครางต่ำอย่างฝืนใจ พวกเขาอยู่ในท่าที่ปรนเปรอให้กันและกัน ปากเล็กขึ้นสีห่อเลือดบวมเจ่อยังคงตอบรับสัมผัสของอีกคนอย่างจำยอม มือเล็กไม่ประสายังคงรูดรั้งให้มาร์คได้สุขสมจนในที่สุดมาร์คก็ยอมปล่อยให้เขาได้ปลดปล่อย

น้ำรักหยาบเยิ้มสีขาวขุ่นหลั่งเลอะเปรอะเปื้อนหน้าท้องบางเรียบของแบมแบม คราบสวาทที่ตอกย้ำให้น้ำตาเจ้ากรรมไหลออกมาไม่หยุด

เขาคงมีค่าแค่เรื่องอย่างว่าเท่านั้น...

"อ๊ะ...อื้มมม..พะ..พี่มาร์ค..พอครับ..พอแล้ว"

เสียงเล็กเอ่ยขอร้องแต่ดูเหมือนว่ามาร์คจะไม่ได้ยิน เมื่อร่างสูงส่งนิ้วเข้าไปสำรวจช่องทางด้านหลังอย่างไม่สนใจความรู้สึกเจ็บปวดของแบมแบม ร่างบางได้แต่บิดเร้า พยายามหายใจเข้าลึกๆอย่างตามใจมาร์ค ในเมื่อมาร์คต้องการ คนที่รักมาร์คมากอย่างแบมแบมจะกล้าขัดใจมาร์คได้ยังไง

ร่างบางเก็บงำไว้ได้เพียงความรู้สึก..

มาร์คจะรู้ไหมว่าแบมแบมต้องต่อสู้กับหัวใจของตัวเองมากแค่ไหน รู้ไหมว่าเมื่อไหร่ที่หัวใจดวงน้อยค่อยๆเริ่มนับหนึ่งถึงร้อยอย่างช้าๆ มาร์คจะรู้ไหมว่าเมื่อถึงวันที่แบมแบมนับเลขนั้นได้ถึงร้อย เขาจะจากไปอย่างไม่มีวันกลับ

ขออย่าให้เขาต้องเจ็บถึงวันนั้น..เพราะแบมแบมไม่อยากจากมาร์คไป

ไม่แม้แต่วินาทีเดียว..

เสียงครางระงมครอบงำจิตใจของมาร์คให้มืดบอด มาร์คลุ่มหลงไปกับการที่ตัวเองเป็นผู้ชนะ จนลืมว่าหายแบมแบมแพ้..เขาเองก็พ่ายแพ้ไม่ต่างกัน

"อ๊ะ..พี่มาร์คตรงนั้น..ฮึกแบม..บะ..แบมเจ็บ.."

นิ้วหยาบทั้งสามนิ้ว กดลึกลงไปในก้นบึ้งสะกิดจุดกระสันให้แบมแบมเกร็งตัวรับ เสียงเล็กครางร้องจนแหบซ่านเมื่อมาร์คกดย้ำที่เดิมทันทีที่รู้ว่าจุดนั้นมันทำให้แบมแบมทรมาน เหงื่อเม็ดใหญ่ผลุดขึ้นตามเนื้อตัวราวกับคนที่มีพิษไข้สะสม

แบมแบมกัดปากตัวเองกลั้นเสียงน่าสมเพชสุดหัวใจ พยายามเก็บกลืนมันกลับเข้าไปทุกครั้งที่เขาเผลอครางร้องออกมา แต่มันอยากเหลือเกินที่จะปฏิเสธ

หัวใจของเขาเริ่มผลักไสมาร์คออกอย่างช้าๆ..แต่ร่างกายของเขากลับตอบสนอง

มันไม่เคยโกหก..ว่ารังเกียจคนๆนี้

นิ้วทั้งสามถูกชักรูดออกมารวดเดียว จนสะโพกมนยกขึ้นตามแรงรูดรั้ง ทันทีที่หลุดพ้นจากพัธนาการเสียงเล็กก็ได้แต่กอบโกยอากาศเข้าปอดตัวเอง

เพราะมันยังไม่จบหรอก..

"อ๊ะ..อื้มม..ฮึก..แบมเจ็บครับ..พี่มาร์ค..ฮึก..แบมไม่เอา.."

เรียวหน้ามนสวยส่ายหน้าปฏิเสธคนที่ดึงเขาให้ลุกขึ้นนั่งก่อนจะจัดแจงให้เขาอยู่ในท่าขึ้นค่อน หลังแกร่งถอยชิดพิงหัวเตียงอย่างไม่สนใจ ก่อนจะดึงแบมแบมให้ตามลงมาทาบทับ กายร้อนแทรกเข้าช่องทางที่เขาได้เบิกทางเอาไว้

มาร์คกดแทรกเข้าไปจนสุดกาย เสียงครางต่ำเผยว่าเขานั้นสุขสมและพอใจในเรือนร่างของอีกฝ่าย ผิดกับแบมแบมที่ง้อรับด้วยความเจ็บปวด เลือดสีสดไหลออกมาหล่อลื่นให้มาร์คยิ่งสุขสม

มันฉีกขาดอีกแล้วสินะ..

แบมแบม..นายมันอ่อนแอ

"อ๊ะ..อ่าาา"

มือเรียวเล็กยันรั้งไหล่กว้างเอาไว้อย่างกลัวว่าเขาจะทำให้มาร์คไม่พอใจ สะโพนมนโน้มตัวไปข้างหน้าอย่างรู้หน้าที่ก่อนจะถอยกลับมาด้านหลัง นวดคลึงแกนกายแกร่งในกายให้มาร์คครางต่ำออกมาอย่างถูกใจ

แบมแบมรักมาร์คมากแค่ไหนกัน..

ทำให้อีกฝ่ายสุขสม..แลกกับความเจ็บปวดของตัวเอง

"อื้มมม..พี่มาร์คครับ..แบม..จะ..เจ็บ.."

มือหยาบบีบคลึงสะโพกมนทันทีที่แบมแบมแสดงอาการ หน้าหวานขึ้นสีแดงฉาน บอกว่าแบมแบมกำลังเจ็บปวดกับการสอดใส่ในท่านี้ เหมือนว่าแบมแบมจะบังคับให้ตัวเองผ่อนคลายไม่ได้

คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันพยายามยกตัวขึ้นครอบไว้เพียงส่วนปลายก่อนจะทิ้งตัวกระแทกสะโพกตัวเองลงไปครอบครองความเป็นชายให้มาร์ค ร่างบางครางไม่เป็นภาษาจนกระทั้งมาร์คต้องการที่จะเร่งจังหวะ

"ฮึก..พะ..พี่มาร์ค..แบม อื้มมมม"

ร่างบางครางร้องจนเสียงหลง เมื่อมาร์คจับประคองข้างสะโพกบังคับให้แบมแบมขยับขึ้นลงตามแรงส่งของเขา มือเล็กจับรั้งร่างกายของตัวเองไว้กับโครงไม้สักหัวเตียง กลัวว่าร่างกายของเขาจะสู้แรงมากไม่ได้ก่อนที่ร่างสูงจะถึงจุดหมาย

ร่างบางหัวสั่นหัวคลอนเม้มปากตัวเองเข้าหากันอย่างฝืนทน ก่อนที่มาร์คจะกระแทกกายเข้ามาจนสุด มันเป็นครั้งสุดท้ายที่ร่างสูงแตะถึงฝั่งฝันก่อนที่แบมแบมจะยกสะโพกขยับให้อีกเพียงสองสามครั้ง อย่างตามใจให้มาร์คได้หลั่งแรงอารมณ์ของตัวเองเข้าไปในร่างกายของเขา

"อื้มมม..แบม.."

เสียงเข้มครางออกมาอย่างลืมตัว และเพียงชั่ววิที่เขาจำได้ว่าเขาโกรธแบมแบมแค่ไหน มาร์คในร่างซาตานก็กลับมาส่งผ่านถ้อยคำที่ทำให้เจ็บแสบและการกระทำที่ไร้ซึ่งเยื่อใย

"เลิกยุ่งกับมัน..นี่คือคำสั่ง กฏของสะใภ้ตระกูลต้วนข้อที่สอง..เมียจะต้อง..เชื่..อ.."

"เชื่อฟังคำพูดของสามี..และปฏิบัติตามอย่างไม่มีเงื่อนไข ไม่ว่าจะพอใจหรือไม่พอใจก็ตาม"

เสียงเล็กเอ่ยทับเสียงเข้ม แบมแบมเองก็รู้ดีใช่ไม่รู้ เขาฝึกปฏิบัติและแม่ของมาร์คก็สั่งสอนเขาได้เป็นอย่างดี  แบมแบมจำกฏทุกข้อได้แม่นยำ จำได้ว่าเขาต้องยอมทุกอย่างเพื่อให้มาร์คมีความสุขโดยไม่มีสิทธิ์เรียกร้องอะไร

แต่โปรดเถอะสรวงสวรรค์ หากเราทั้งสองรักกัน หนักนิดเบาหน่อย..จะเป็นมาร์คบ้างไม่ได้เลยอย่างงั้นหรอที่จะเป็นฝ่ายยอมเขาอย่างไม่สนใจกฏใดๆ

หากมาร์ครัก..มาร์คคงเห็นเขาสำคัญกว่ากฏทุกข้อในตระกูล

ไม่ใช่เอาแต่อ้าง..พึ่งกฏเพื่อบีบบังคับเขา

"ก็จำได้หนิ! แล้วทำไมต้องขัดฉันให้ได้เรื่อง.."

"แบมผิดเองครับ..อื้มม..แบมสำคัญตัวเองผิดไป"

"รู้ตัวก็ดีว่าสำคัญตัวเองผิด..นายไม่มีวันได้หัวใจของฉันหรอก"

"ครับ..ฮึก..แบมรู้"

"รู้ก็ดี! แล้วก็ลงไปจากตัวฉันได้ละ ฉันจะนอน"

ร่างสูงยกร่างบางออกจากกายของตัวเอง ก่อนจะผลักแบมแบมทิ้งไปอีกฝั่งอย่างส่งๆให้ร่างบางกระแทกลงกับพื้นเตียงอย่างไม่ใยดี ทำเหมือนว่าแบมแบมเป็นแค่หมาตัวนึงที่ไม่มีค่าอะไร

"อ๊ะ..โอ๊ย.."

ร่างบางที่ไม่ทันระวังสะดุ้งเฮือกเมื่อความเจ็บปวดที่ช่องทางด้านหลังสะท้านเข้ามาตอกย้ำว่าร่างกายของเขาบอบช้ำแค่ไหน  สภาพที่ดูไม่ได้ ได้แต่กลั้นเสียงโอดโอยของตัวเองเอาไว้อย่างเกรงใจที่จะส่งเสียงรบกวน ภาพตรงหน้าที่เห็นเพียงแผนหลังกว้างยิ่งทำให้รู้สึกว่าตัวเขาเองนั้นไร้ค่า

"แบมรักพี่มาร์คนะครับ..รักพี่มาร์ค..ฮึก..คนเดียว"

"............"

"สุขสันต์คืนวันแต่งงานของเรานะครับ..ฮึก..ขอให้เรารักกันไปนานๆ..มีลูกเต็มบ้านมีหลานเต็มเมือง..ฮึก"

"............"

"เรื่องนั้นพี่มาร์คไม่ต้องกังวลนะครับ..ถ้าพี่มาร์คไม่ชอบ แบมจะเลิกยุ่งกับเขา.."

"............"

"ฝันดีนะครับ..สุดที่รัก..ฮึก..ของแบม"

ร่างบางเอ่ยอวยพรให้เขาทั้งคู่อย่างที่ตั้งใจไว้ว่าจะทำ แม้ว่ามันจะผิดเพี้ยนไปเสียหน่อยเพราะเราทะเลาะกันเสียก่อน แต่แบมแบมก็ยังอยากที่จะพูด ให้เราดูเหมือนคู่แต่งงานที่มีความสุข ให้แบมแบมได้หลอกตัวเองว่ามาร์คเองก็รักเขาเช่นกัน

มาร์คไม่สนใจใยดีแบมแบมเลย..ทำเป็นไม่แคร์

ทั้งที่จริงเขาเองก็ยังไม่ได้หลับ..ยังคงรอฟังทุกถ้อยคำที่แบมแบมเอื้อนเอ่ย

มือเล็กปิดปากตัวเอง เก็บเสียงสะอื้นที่บ่งบอกว่าเขานั้นเจ็บปวด แบมแบมกำลังหลอกตัวเองว่าเขานั้นมีความสุข แขนเรียวโอบกอดแผ่นหลังกว้างนั้นไว้ อยากต้องการได้รับคำปลอบโยนสักคำ ร่างบางสะอื้นให้มาร์คได้ยินก่อนจะผลอยหลับไป

หลับไปโดนไม่รู้ว่ามาร์คเองก็กำลังเป็นห่วงเขาอยู่ มาร์คกำลังตอกย้ำว่าแบมแบมเป็นของเขา บอกตัวเองด้วยวิธีผิดๆว่าการทำแบบนี้คือการแสดงความเป็นเจ้าของ เขาเองก็ไม่ได้ชอบใจที่ตัวเองเป็นแบบนี้ หงุดหงิดเสียด้วยซ้ำที่ตัวเองไม่ได้รู้สึกดีขึ้นเลยทั้งที่เขาทำร้ายแบมแบมให้หลาบจำ

เสียงผ่อนลมหายใจที่สม่ำเสมอทำให้มาร์คกล้าหันกลับมามอง ภรรยาของเขาที่นอนจมกองน้ำตาตั้งแต่คืนแรก แบมแบมอดทนเพื่อให้เขาพอใจทำไมเขาจะไม่รู้ แบบนั้นแหละที่เขาต้องการ เพราะเป็นมาร์คเสียเองที่เริ่มไม่แน่ใจ กลัวใครที่ดีกว่าจะมาพรากแบมแบมไปจากเขา

เห็นแบบนี้แล้ว..แบมแบมเลือกเขาสินะ

แต่มาร์ค..นายคงไม่รู้จักคำว่า...ไม่เสมอไป

หากยังปากไม่ตรงกับใจอยู่แบบนี้..แบมแบมคงจะเลือกนายได้อีกไม่นาน

สักวัน..แบมแบมคงเปลี่ยนใจ

มือหยาบกอดกระชับร่างบางที่แน่นิ่ง กระชับอ้อมกอดให้ร่างกายปวดร้าวรู้สึกถึงไออุ่นที่เขามอบให้ ภาวนาให้แบมแบมเลือกเขาตลอดไป

"คืนแรกของเราหลังแต่งงาน ขอโทษที่พี่มันหูเบา..แต่สายตาของมัน พี่กลัว กลัวว่าสักวันแบมจะเลือกมัน ไม่ได้นะ! แบมต้องเลือกพี่ แบมเป็นของพี่ ของพี่คนเดียวเท่านั้น"

*******************************************************************

Writer Talk:

อ่านจบแล้วกลับไปเม้นในเด็กดี ละก็อย่าลืมติดแท็ก #มาร์คแบมแรงรัก ให้เค้าด้วยนะก๊ะ