NC #มาร์คแบมแรงรัก ตอนที่22 [BNior Part NC20+]

ร่างเล็กที่แทบไม่ได้สติหันหน้ากลับมามองสามีด้วยความรู้สึกปวดร้าว แม้ตอนนี้ภายในกายจะร้อนลุ่มแต่เขากลับรับรู้ถึงรสคำสอดเสียดนั้นเด่นชัด ทั้งที่แจบอมเองก็รู้ดีว่าเขารักแจบอมคนเดียว เสียงเล็กเอ่ยตอบกลับไปทั้งที่สมองและหัวใจยังคงทำงานไม่สัมพันธ์กัน

สมองมันค้านว่าก่อนหน้านี้เขาไม่ได้อยู่กับใครนอกจากแจบอม..แต่หัวใจมันกลับยอม

ยอมให้มันจบๆไป...

"ตะ..ต่อหน้าใคร จินยองอยู่กับแจบอมตลอด"

"หึ!ทำเป็นไม่รู้เรื่อง ทั้งที่นายเองเป็นคนจูบมัน"

"ใคร..ใครจูบใคร?"

จินยองไม่รู้ตัวและไม่มีสติพอที่จะรับรู้ ร่างเล็กงงงวยไปหมดทั้งยังไม่ได้สติ การตอบคำถามหรืออธิบายอะไรจึงดูจะไม่ค่อยถูกใจแจบอมนัก กิริยาท่าทางของร่างเล็กมันช่างขัดหูขัดตาเสียจนแจบอมอยากจะกระชากหน้ากาก ให้จินยองแสดงตัวต้นที่แท้จริงของตัวเองออกมาเสียที

"เลิกทำเป็นใสซื่อสักที ฉันจะไม่เชื่อนายอีกแล้ว ถ้าอยากจูบกับมันนัก ทำไมไม่แต่งงานกับมันไปสะเลยหล่ะ จะมาเป็นเมียฉันทำไม..ในเมื่อลับหลัง.."

เสียงเข้มขาดหายไปก่อนที่ประโยคจะสมบรูณ์ จินยองไม่แม้แต่จะฟังน้ำเสียงแข็งกระด้างนั้น มือเล็กถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกอย่างเร่งรีบราวกับอุณหภูมิในร่างกายร้อนละอุ จนไม่ต้องการให้อาภรมาบัดบังร่างกายของเขา

แจบอมถึงกับต้องหยุดชะงักถ้อยคำที่ต้องการจะเอื้อนเอ่ย สายตาปรายมองร่างเล็กที่ไม่มีแม้แต่สติรับรู้ จินยองเพียงแค่ทำตามใจตัวเองโดยไม่สนใจสิ่งต่างๆรอบตัว เพียงแค่ต้องการทำให้ตัวเองสบายขึ้นเท่านั้น แต่แจบอมกลับโกรธเป็นฝืนเป็นไฟ เมื่อคิดว่าหากตอนนี้คนที่อยู่กับจินยองไม่ใช่เขา

หากเป็นแจ็คสัน...

"หนิ!จินยอง มีสติหน่อยสิ"

"ฮึก..จินยองไม่รู้ ไม่รู้..แจบอม จินยองร้อน ..ฮึก..มันร้อน"

หน้าขาเสียดสีเข้าหากันพรางพูดอย่างคนไม่รู้ว่าเขากำลังต่อสู้อยู่กับอะไร ร่างเล็กเดินเข้าหาสามีที่พกอารมณ์โกรธ มือไม้ลูบไล้ไปตามต้นแขนแกร่งอย่างขอร้องให้แจบอมสัมผัสเขา

มันทรมานมากจริงๆ..

"คงคุยกันไม่รู้เรื่อง.."

"ฮึก..แจบอม มันไม่หาย จิน..อ๊ะ จินยองร้อน"

"ร้อน ร้อนนักใช่ไหม? มันร้อนจนคิดอะไรไม่ออกจำอะไรไม่ได้เลยอย่างนั้นใช่ไหม? มานี่!!"

ร่างสูงกระชากข้อมือเล็กให้เดินตามเขาเข้าไปในห้องน้ำ ก่อนจะเปิดให้สายหน้าไหลผ่านฝักบัว อณุหภูมิที่ต่างกันคงช่วยให้จินยองมีสติขึ้นมาบ้าง คงช่วยให้นึกอะไรๆออกและจำอะไรๆได้ ว่าจินยองพึ่งจะทำให้แจบอมเสียใจ

หากตอนนี้คนที่อยู่กับจินยองเป็นแจ็คสัน..เขาทั้งคู่คงได้มีเมียคนเดียวกันจริงๆ

"หนิ!จินยอง หุบปาก!!"

"ฮึก..แจบอมมันหนาว น้ำ..ฮึก..น้ำมันเย็น"

จินยองร้องออกมาเมื่อเขารับรู้ถึงอุณหภูมิที่แตกต่าง ในร่างกายของเขามันร้อนเหมือนไฟเผาแต่สายน้ำที่ต้องกายกลับเย็นยะเยือกจนร่างเล็กต้องสะดุ้งถอยหนี มันทรมานคล้ายคนลงแดงติดยาที่ไม่มียาให้กิน

ร่างเล็กดิ้นรับกระแสน้ำเย็น กระชับกอดแจบอมเอาไว้แน่นอย่างคนที่ต้องการหาที่พึ่งพา ร่างเล็กที่ควบคุมตัวเองไม่ได้ยังคงรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยเมื่อได้อยู่ในอ้อมแขนของคนๆนี้

แต่..

"ทีหลังก็อย่าโง่ เที่ยวไปกินแก้วต่อจากใคร เขาให้กินอะไรก็ไม่ต้องไปดื่ม ไม่ต้องเกรงใจจนได้เรื่อง..เดี๋ยวเขาจะหาว่าง่าย!"

ร่างสูงที่ยอมปล่อยให้จินยองได้โอบกอดพูดจบ ก่อนจะผลักให้จินยองล้มลงไปนั่งในอ่างอาบน้ำอย่างไม่สนใจใยดี และเหมือนจินยองจะเริ่มมีสติรับรู้ขึ้นมาบ้าง เมื่ออุณหภูมิในร่างกายลดลง

"ไหนบอกฉันสิ..ว่ามันจูบนายเร้าใจกว่าฉันไหม?!"

"..ใคร.."

"ก็ไอ้แจ็คสันเพื่อนรักของนายไง..เพื่อนรักที่กล้าสวมเขาให้ฉัน อย่ามาแกล้งโง่ทำเป็นจำไม่ได้ ฉันเห็นกับตาว่านายกำลังจูบดูดดื่มแลกลิ้นกับมัน"

"หรอ..จินยองทำ..ทำแบบนั้นหรอ"

ร่างเล็กดูก็รู้ว่ากำลังพยายามควบคุมสติ จินยองตอบกลับไปทั้งที่มือไม้กำลังลูบไล้ซอกคอตัวเอง เพราะทันทีที่สายน้ำไม่ต้องกาย ร่างเล็กก็รู้สึกร้อนลุ่มขึ้นมาอีก

"หึ!แกล้งโง่สะเหมือนเชียว ไม่ใช่แค่จูบเท่านั้นนะที่มันฝากเอาไว้"

"แจ็คหรอ..แจ็คทำอะไร..ฮึก..ทำอะไรจินยองหรือเปล่า แต่..แจบอมจินยองร้อน..ตรงนี้มันร้อน..ฮึก.."

จินยองดูคล้ายอยากจะเจรจา แต่เขากลับไม่รู้ว่าต้องควบคุมแรงอารมณ์และความรู้สึกของตัวเองยังไง ท่าทีนั้นยิ่งทำให้แจบอมหงุดหงิด ภาพมันซ้อนกันเสียทุกทีที่เขาเห็นว่าจินยองทรมานแค่ไหน หากตรงนี้เป็นแจ็คสัน จินยองจะเป็นยังไง

"ถามตัวนายเองดีกว่าไหมว่าทำอะไรไปบ้าง?"

"จินยองขอโทษ..ฮึก..จินยองคิดว่าเป็นแจบอม"

"หรอ? ฉันอยู่กับนายตอนนั้นหรือไง?"

"..จินยองไม่รู้ ไม่รู้..แจบอมหยุดพูด จินยองไม่รู้!..ฮึก.."

ร่างเล็กตะคอกเสียงแข็งพลางส่ายหน้าเข้าหากัน แจบอมจะมาคาดคั้นเอาอะไรกับเขา ในเมื่อเขาบอกไปแล้วว่าเขาไม่รู้ แกนกายแข็งขืนเริ่มชูชันสู้สายตาคมปฏิเสธว่าเขาไม่อาจตอบคำถามข้อใดได้อีกแล้ว มันมากเกินที่จะทน ร่างเล็กบิดเร้าอยู่ในอ่างอาบน้ำ วอนให้อาการเหล่านี้ทุเลาลง แต่เหมือนว่ายิ่งขยับกาย ความต้องการของเขาก็ยิ่งทวีเพิ่มมากขึ้น

"งั้นฉันเตือนสติให้หน่อยเป็นไง นายจะได้จำได้ว่าเมื่อกี้นายจูบกับใคร ฉันกับมันจูบไม่เหมือนกันหรอก รับรองว่าฉันเร้าใจกว่ามันเยอะ"

ก่อนที่มือเล็กจะปัดป้อง ร่างสูงก็เข้าถึงตัวได้ก่อน แขนแกร่งกระชากให้ร่างเล็กล้มลุกคลุกคลานตะเกียดตะกายออกมาจากอ่างอาบน้ำ ก่อนจะบีบข้างแก้มบังคับให้จินยองเปิดปากรับรสจูบของเขา แม้รู้ว่าร่างกายไม่อาจต้าน แต่หัวใจกับรู้สึกปวดหนึบที่แจบอมประชดประชันและเลือกที่จะแก้ปัญหาด้วยวิธนี้

..ในคืนวันแต่งงานของเรา

วันที่รอคอยมาตลอด8ปี..

"แจบอมอย่า..ไม่..ไม่เอาแบบนี้"

จินยองทำทีปฏิเสธ ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าเขาเองนั้นแหละที่จะเป็นคนขอร้องให้แจบอมทำ แต่เขาไม่อยาก..ไม่อยากให้เราคุยกันด้วยอารมณ์ ยิ่งมีเรื่องของคนอื่นเข้ามาเกี่ยวข้อง จินยองยิ่งไม่อยากให้ทุกอย่างแย่ลงไปมากกว่านี้

 แต่จินยองจะไปทำอะไรได้..จินยองนะหรือจะทนไหว

มันยากมากนะ..ที่จะทำตามใจ...ทั้งที่ร่างกายมันยอม

"ใช้มือป้องฉันแบบนี้ แน่ใจนะว่าจะไม่ให้ฉันช่วย แน่ใจนะว่านายจะทนไหวไปจนถึงวันพรุ่งนี้.."

ปากหยักยกยิ้มราวกับเขาคือคนที่ถือไพ่เหนือกว่า มือหยาบเริ่มซุกซนยั่วยุให้จินยองยอมรับ ว่าร่างเล็กเองนั้นแหละที่ต้องการเขามากที่สุดในเวลานี้ ร่างสูงไล่ปลายนิ้วลงต่ำกอบกุมแกนกายร้อนจัดที่ซุกซ่อนอยู่ภายใต้กางเกง และเพียงแค่สัมผัสผ่าน เสียงเล็กก็ไม่อาจโกหกได้อีกต่อไป

"อ๊ะ..แจบอม..อื้อออ..ฮึก"

"ยังจะโกหกอีกไหม..ว่านายไม่อยาก?"

"ฮึก..ฮือออ.."

จินยองยอมปล่อยให้ทุกอย่างเลยตามเลย เมื่อร่างกายของเขามันโกหกไม่ได้ ก็คงต้องยอมปล่อยให้ตัวเองเคลิบเคลิ้มต่อทุกสัมผัส ลบเลือนเรื่องทะเลาะเบาะแว้งที่ยังคงค้างคา

"อ๊ะ..แจบอม พอ..พอแล้ว.."

เพียงไม่นานที่แจบอมรูดรั้งสนองความต้องการให้ จินยองก็ปลดปล่อย น้ำรักหลั่งออกมาเปรอะขอบกางเกงตัวเองที่อยู่ต่ำลงไปก่อนที่สติจะกลับมาต่อต้านแจบอมอีกครั้ง

"แจบอมพอ..อื้อออ"

 "แน่ใจหรอว่ารอบเดียวแล้วจะหาย.."

มือหยาบกอบกุมแกนกายของคนรักเรียกคำตอบได้อีกครั้ง เมื่อจินยองครางร้องราวกับพอใจ น้ำตาไหลออกมาเป็นสายกับความรู้สึกผิดแปลกภายในจิตใจ ร่างเล็กทำได้เพียงเล่นไปตามเกมอย่าผู้แพ้ ไม่มีแม้หนทางใดที่เขาจะปฏิเสธแจบอมได้

ร่างสูงประคองเอวคอดแนบชิดลำตัวก่อนจะพาจินยองเดินออกมาจากห้องน้ำ มุมปากกระตุกยิ้มเยาะอย่างคนมีชัย โถมร่างเล็กให้นอนลงบนเตียง เสียงครางระงมดังขึ้นอีกครั้งเมื่อแผ่นหลังเปียกชุ่มกระทบเข้ากับผ้าปูที่นอน อุณหภูมิของเครื่องปรับอากาศเย็นยะเยือกจนร่างเล็กต้องสะท้านรับไปทั้งตัว

"ฮึก..แจบอม..อ่าาา"

เสียงเล็กคุกกรุ่นไปด้วยแรงรัก แอ่นกายรับสัมผัสของสามีที่กำลังจะมอบให้ หากแต่แจบอมกลับทำเป็นชักช้าอย่างตั้งใจที่จะแกล้งเขา จินยองหอบหายใจมองสามีอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่ร่างกายจะทำตามสติที่เหลือเพียงน้อยนิด แขนเล็กดึงรั้งท้ายทอยของแจบอม ให้ร่างสูงโน้มตัวเข้าหาอย่างเชื้อเชิญ

มันคงไม่มีอะไรจะเสีย...ไม่มีแล้ว

ยางอาย..ตอนนี้คงไม่จำเป็น...

"งั้น..เริ่มเลยแล้วกันนะ"

เสียงเข้มกระซิบข้างใบหูสวย เสียงที่ฟังดูเย้ยและต้องการจะเอาชนะในเวลาเดียวกันกำลังกรอกลงตรงข้างหู ให้น้ำเสียงนั้นจมดิ่งเข้าไปลึกสุดหัวใจของจินยอง มือหยาบลูบไล้ลากผ่านไปตามสะโพกมน ออกแรงนวดคลึงแกนกายให้จินยองเผลอหลุดเสียงครางออกมาอีกครั้ง

"อ๊ะ...แจบอม.."

มือเล็กสั่นเทาไล้ตามลงไปจับมือของสามีเอาไว้ เรียกแจบอมให้หยุดการกระทำลุ่มหลงนั้นได้ชั่วขณะ สายตาของเราต้องกันด้วยความรู้สึกเจ็บปวด เขารู้ว่าแจบอมไม่ได้มีความสุขที่ทำแบบนี้ ไม่ได้มีความสุขที่จะร่วมรักกันด้วยอารมณ์โกรธเคืองแบบนี้

เขาเองก็เช่นกัน..

จินยองก็ไม่ได้อยากโง่เง่าแบบนี้ เพราะเขาเองที่ไว้ใจยองแจมากเกินไป ไว้ใจจนชีวิตคู่ของเขาต้องเริ่มต้นชีวิตหลังแต่งงานด้วยความเจ็บปวดแบบนี้ เพราะเขาเองที่มองว่าเขากับยองแจจะไปด้วยกันได้ดี แต่ดูเหมือนยองแจจะไม่ต้องการเป็นเพื่อนกับเขา เพราะดูจากผลที่เขาได้รับ ยองแจไม่ได้หวังดี

"อ๊ะ..อื้อออ แจบอมอ่าา"

ในขณะที่สายตาสบกระทบกัน มือหยาบของแจบอมก็เริ่มขยับขึ้นลงตามแรงอารมณ์อีกครั้ง มือหยาบคู่นั้นปลดปล่อยให้จินยองครั้งแล้วครั้งเล่าจนเสียงเล็กที่เคยใสแหบซ่านไปหมดเพราะความต้องการที่ลุกโชน

ร่างเล็กหอบหายใจแรงกว่าที่เคยเป็น เอาแต่หลับตาเก็บกดอารมณ์ตัวเองที่เหมือนว่ามันจะยังไม่ยอมลดลงไปง่ายๆ มือบางลูบไล้ร่างกายตัวเองทันทีที่แจบอมเลิกจับต้อง เปลือกตาที่หลับลงเพราะความเคลิบเคลิ้ม ลืมสบมองคนตรงหน้าที่เร่งรีบถอดเสื้อผ้าอาภรของตัวเอง

เพียงเห็นว่าแจบอมกำลังถอดเสื้อผ้า..

มันก็คงไม่พ้นเขา...ที่จะต้องได้รับโทษทัณฑ์

"จะ..แจบอม..อย่า.."

เสียงเล็กเอ่ยย้อนกลับไปหวังให้แจบอมหยุดการกระทำนั้น แต่เปล่า แจบอมมองมาที่เขาและปลดเปลื้องเสื้อผ้าออกจากกายตัวเองอย่างไม่สนใจเสียงขอร้องนั้น จินยองปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาหลังจากที่มันพึ่งเหือดแห้งหายไปได้เพียงไม่นาน มันต้องเจ็บมากแน่ๆเพราะตอนนี้แจบอมกำลังโกรธ

แจบอมจะใช้อารมณ์...มากกว่าความรู้สึกรัก

"จินยองไม่เอา..ฮึกก..มะ...มันเจ็บ"

"อย่าเอาแต่ได้คนเดียวสิจินยอง..ฉันทำให้นาย ฉันก็ควรได้รางวัลตอบแทนไม่ใช่หรอ?"

"ฮึก...แต่แจบอ..ม..อื้มมม...แจบอมกำลังโกรธ.."

"แล้วยังไง?"

ร่างสูงว่าพลางเดินสาวเท้าก้าวเข้าไปหาจินยอง ร่างกายที่ปลดปล่อยจนจะหมดอารมณ์ค้างคาเริ่มมีสติถอยหนีความเจ็บปวดที่ตัวเองกำลังจะได้รับ

"..อ๊ะ..จินยองเจ็บ แจบอมมันเจ็บ"

นับครั้งไม่ถ้วนที่นิ้วหนาสอดเข้าไปในช่องทางตอบรัด แต่ไม่ว่าจะกี่ครั้งความรู้สึกมันก็ยังเหมือนเดิม หากไม่ได้ร่วมรักกันด้วยความสุข ผมของมันก็คือความทรมานที่จินยองต้องรู้สึกเพียงฝ่ายเดียว

"ทีหลังก็อย่าทำให้ฉันโมโห อย่าร่านให้มันมากนัก!"

น้ำตาไหลออกห่างตาด้วยความรู้สึกเสียใจ แจบอมพูดเหมือนว่าเขาเป็นผู้ชายขายตัวที่ง่ายไปทั่วกับคนอื่น ทั้งที่ร่างสูงก็รู้ดีอยู่แก่ใจ ว่าแม้แต่มาร์ค..ก็ไม่เคยได้แตะต้องเขา

"อ๊ะ..แจบอม..ตรงนั้น..อะ..อย่าา แจบอมจินยองขอ..ฮึก..ขอ.."

ยิ่งว่าก็เหมือนยิ่งยุเมื่อปลายนิ้วสวนเข้ากับจุดกระสัน นิ้วหนากดย้ำให้จินยองครางระงมส่ายหน้าปฏิเสธ ร้องขอไม่ให้แจบอมลุกล้ำไปมากกว่านี้ แต่เสียงนั้นก็ฟังดูคล้ายอากาศที่แจบอมไม่มีทีท่าว่าจะสนใจ นิ้วหนาสอดเข้าออกตามอำเภอใจให้จินยองได้แต่เกร็งตัวรับด้วยความทรมาน

หัวใจนึกคิดถึงถ้อยคำที่เขาเริ่มสงสัย...

เรา...ยังรักกันไหม?

"อ๊ะ..อ่าาา"

ร่างเล็กกระตุกเกร็งเมื่อนิ้วหนาถอนออก เขาไม่กล้าแม้แต่จะเงยมองหน้าแจบอมด้วยซ้ำ ไม่กล้ามองเพราะกลัวว่าจะได้เห็นใครอื่นที่ไม่ใช่สามีของเขา กลัวจะเงยหน้ามองแล้วพบเจอใครที่ไม่รู้จัก ใครที่โหดร้ายเกินกว่าที่อิม แจบอม จะเป็น

จินยองไม่กล้า..แม้แต่จะสบตา

กลัวเหลือเกินความคำถามที่สงสัย..จะไม่สมดั่งใจหวัง

"อ๊ะ.."

ร่างเล็กที่นอนราบอยู่บนที่นอนถูกตรึงขึ้นมาให้พลิกสลับกัน ขาเรียวทั้งสองข้างที่สั่นเทากำลังข้ามหน้าขาคร่อมขาแจบอมอย่างงกๆเงิ้นๆ มือเล็กที่เผลอจับไหล่กว้างเอาไว้กล้าๆกลัวๆที่จะแตะต้องคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามี แจบอมมองหน้าเรียวด้วยความรู้สึกราบเรียบ ก่อนจะใช้แรงทั้งหมดที่มีบังคับกดกายร่างเล็กลง ครอบครองแกนกายของตัวเอง

"อ๊ะ...เฮ้อออ..จะ..แจบอม.."

เล็บคมเผลอจิกลงบนไหล่กว้างอย่างต้องการระงับความเจ็บปวดที่ร่างกายของเขาได้เผชิญ จินยองเม้มปากเข้าหากันแน่นอย่างตามใจ เขามันมีหน้าที่ต้องอดทนอยู่แล้ว ในเมื่อก่อนหน้านี้เราก็เคยแก้ปัญหาด้วยวิธีนี้เวลาที่เราไม่เข้าใจกัน

จินยองก็แค่..ทนกับสิ่งที่เขาควรคุ้นชิน

"อ๊ะ..แจบอม..อื้อออ..เบา..แจบอมจินยอง..อื้มม..จะ..เจ็บ.."

กว่าจะเปล่งออกมาได้แต่ละคำมันช่างลำบากยากเย็น เมื่อแจบอมเริ่มเร่งจังหวะจับสะโพกมนของเขา เพื่อบังคับให้จินยองทำตามที่แจบอมต้องการ

"อื้ม..ซี๊ดด..อ่าา"

เสียงเข้มครางต่ำในลำคออย่างสุขสม แม้ว่าจินยองจะเจ็บแต่ก็ยังไม่ลืมที่จะทำให้เขาพอใจ มือหยาบจับประคองสะโพกมนเร่งจังหวะถี่รัวจนกระทั้งเขาถึงปลายทาง

"จะ..แจบอม..อื้ออออ"

เสียงเล็กเปล่งออกมาพร้อมกันกับความรู้สึกถึงสิ่งแปลกปลอมที่แทรกผ่านกายเขาเข้าไป แจบอมกระตุกเกร็งหลั่งน้ำรักเข้าไปในช่องทางสีหวาน ลืมตามองคนที่นั่งอยู่บนตัก จินยองเนื้อตัวสั่นเทาไปหมด ร่างเล็กกำลังพยายามทรงตัวไม่ให้ตัวเองล้มพับลงไป ศีรษะอ่อนล้าซบลงบนไหล่ขวาอย่างต้องการความแน่ใจ

เสียงเล็กเอ่ยถาม..คำถามที่ตัวเองสงสัย..

"แจบอมอ่า..แจบอมรักจินยอง..อ๊ะ..รักใช่ไหม? ฮึกก..เรารักกันใช่ไหม? ที่แจบอมทำไปก็แค่ทำโทษจินยองใช่ไหม?"

น้ำตาไหลรินออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ จินยองดูคล้ายคนสร่างเมาที่เริ่มมีสติครบถ้วน เสียงเล็กถามไปแบบนั้นอย่างต้องการความเชื่อมั่นต่อจากนี้ แต่คำตอบที่ได้กลับเป็นคำประชัดประชันที่จินยองกลัวเหลือเกินว่าสักวันมันจะกลายเป็นจริง

"แล้วถ้าฉันบอกว่าไม่หล่ะ? ถ้าฉันบอกว่าฉันไม่ได้รักนาย"

"............."

"ถ้าฉันพูดว่างานแต่งงานของเรา เป็นแค่ความรับผิดชอบของฉัน.."

"ฮึก..พอ..พอแล้ว..ฮือออ"

"ร้องไห้ไปก็เท่านั้นอิม จินยอง นายเลือกที่จะมีชีวิตแบบนี้เอง นายเลือกฉันเอง!"

"ฮึกกก...ฮืออออ"

"ร้องไห้หรอ? ร้องทำไม..กำลังคิดว่าตัวเองคิดผิดใช่ไหมที่เลือกฉั..น.."

เสียงเข้มขาดหายไปในตอนท้ายเพราะมือเล็กที่เลื่อนขึ้นมาโอบรอบคอ ตาคู่นั้นบวมช้ำจนน่ากลัว แต่เสียงเล็กกลับตอบกลับไปทั้งรอยยิ้มที่พยายามฝืนทนต่อสู้กับถ้อยคำเจ็บปวดที่แจบอมมอบให้ แขนเรียวดึงรั้งให้ร่างสูงกอดตอบตัวเอง

"ไม่หรอก...จินยองเลือกไม่ผิดหรอก..ฮึก..แจบอมดี ดีที่สุดแล้ว..ฮึก.."

จินยองไม่โกรธแจบอม แม้แต่ครั้งเดียวก็ไม่เคย เขาเข้าใจและจะพยายามเข้าใจในทุกๆสิ่งที่แจบอมทำ แขนเรียวกระชับกอดคนรักให้แน่นที่สุดเท่าที่ความรู้สึกนึกคิดของเขาจะสามารถบังคับร่างกายให้ทำได้ น้ำตาไหลรินดั่งสายธาร จินยองกำลังปลอบใจตัวเองว่าแจบอมรักเขามาก รักเขาคนเดียวและจะไม่มีวันหมดรัก

"ไม่รู้ว่าสำหรับแจบอม..จินยองเป็นคนที่ใช่มั้ย..แต่ถ้าตอนนี้ยังไม่ใช่ ก็หวังว่าใช่..ได้สักวันนึง..ฮึกกก"

ร่างเล็กขยับถอดถอนร่างกายออกจากสามี เรียวหน้าที่เคยงดงามเปรอะเลอะไปด้วยคราบน้ำตา เนื้อตัวที่ยังไม่หายสั่นเทาแดงเป็นจ้ำจนไม่อาจมีอาภรใดปกปิดได้ทั้งหมด ซอกขาเปรอะเลอะคราบน้ำรักสีขาวขุ่นที่คงต้องปล่อยให้มันเลอะอยู่อย่างนั้นไปจนกว่าจะเช้า เพราะเวลานี้เพียงแค่นั่งก็ดูเหมือนว่าจะลำบากเกินไปสำหรับจินยอง มือเล็กปาดน้ำตาที่เปรอะเลอะใบหน้าลกๆ ก่อนจะดึงผ้าห่มที่ร่วงหล่นขึ้นมาห่มให้แจบอม

คงไม่ทันได้เห็น..

จินยองคงไม่ทันได้เงยมองว่าบนใบหน้าของแจบอมก็มีน้ำตาเอ่อคลอเบ้าจนแจบอมต้องถามใจตัวเองเหมือนกัน ว่าทั้งหมดที่เขาทำไปนั้นมันถูกต้องแล้วใช่ไหม

ร่างสูงล้มตัวลงนอน หันหน้าออกไปอีกทางอย่างจงใจหันหลังให้จินยอง แผ่นหลังกว้างนั้น ก่อนเคยหันหน้าเข้าหา โอบกอดและเข้าสู่ห้วงนิทราไปพร้อมๆกัน แต่วันนี้ไม่มีแล้ว น้ำตาพาลไหลออกมาอีกครั้ง ความเสียใจไม่อาจเก็บกลั้นไว้ได้ เราไม่เคยเป็นแบบนี้ แม้ว่าเขาจะยอมร่วมรักด้วยแล้วก็ตาม แจบอมคงยังไม่หายโกรธ เขามันไม่ดีเอง

มันดูคล้ายว่าเราห่าง..ห่างเหินกันเกินไป

แขนเรียวอาจเอื้อมกอดสามีจากด้านหลัง แจบอมไม่ต้องกอดตอบเขาก็ได้ ขอแค่ให้เขาได้รู้สึกถึงความอบอุ่นบ้าง ความอบอุ่นที่จินยองควรจะได้รับ..อย่าทำร้ายจิตใจกันนักเลย

อย่าทำให้เรา..ต้องด้านชาต่อกัน

"ฝันดีนะ..ฮึก..ที่รักของจินยอง"

เหมือนกำลังหลอกตัวเองว่าเราทั้งคู่มีความสุขดี...

เหมือนกำลังหลอกตัวเองว่าคืนเข้าหอเป็นคืนที่น่าจดจำ..

*******************************************************************

Writer Talk:

อ่านจบแล้วกลับไปเม้นในเด็กดี ละก็อย่าลืมติดแท็ก #มาร์คแบมแรงรัก ให้เค้าด้วยนะก๊ะ