ร่างสูงย้ายร่างกายของตัวเองขึ้นไปบนเตียงใหญ่ โน้มตัวลงโอบสัมผัสคนที่นอนหลับอยู่อย่างเผลอไผลก่อนจะล้มตัวนอนลงข้างๆ เสียงถอนหายใจดังขึ้นอีกระรอก
มาร์คกำลังสับสน
เขาเชื่อมาโดยตลอดว่าจินยองคือความรัก รักที่เขาให้ได้ทั้งหมดแม้กระทั่งชีวิตของเขาเอง หากวันใดต้องเลือกให้อยู่บนโลกนี้ต่อไปได้เพียงคนเดียว แน่นอนว่าเขาจะขอจากไปแล้วให้จินยองได้อยู่ต่ออย่างคนเห็นแก่ตัว
เพราะเขาไม่สามารถเห็นจินยองเจ็บปวดได้ เขาจึงจะทำ..จะทิ้งจินยองไว้ข้างหลังแล้วจากไป
หากแต่กับแบมแบมนั้นมันคือความสับสน คือความลังเลใจ คือความไม่แน่ใจ มาร์คครุ่นคิดตั้งแต่เมื่อคืนที่เขาหันกลับมาแล้วพบว่าบนเตียงกว้างข้างเขานั้นว่างเปล่า แบมแบมลงไปนอนกองอยู่ข้างล่าง
แม้ว่าอยากจะลุกขึ้นไปดึงรั้งให้ร่างบางขึ้นมานอนด้วยกัน แต่จิตใจกับค้านว่ามันสมควรแล้วที่แบมแบมจะเจียมตัว ยอมรับว่าเขาเองก็ชอบพอแบมแบม เรือนร่างที่ไม่อาจปฏิเสธว่าหลงใหล ตาคมชายตามองร่างบางขณะคิด ก่อนจะนึกย้อนกลับไปในวันนั้น...
งานวันเกิดปีที่19ของแบมแบม คืนนั้นเรามีโอกาสได้ทำความรู้จักกันผ่านพี่ชายของแบมแบม นั่นก็คือแจบอม งานวันเกิดที่ทำให้เขาลังเลใจ งานวันเกิดที่เจ้าของวันเกิดทำให้เขาคิดเข้าข้างตัวเองว่าแบมแบมเองก็ชอบเขาเช่นกัน
แต่ความลังเลใจนั้นก็ถูกตัดสินด้วยการที่เขาแอบไปได้ยินจินยองกับแจ็คสันคุยกัน วันนั้นจินยองบอกอะไรกับแจ็คสัน
เขายังจำได้ดี..จำได้ทุกคำพูด
และเพราะเช่นนั้นเขาถึงตัดสินใจเลือกจินยอง คงเพราะเขารู้ว่าแจบอมเองก็ชอบจินยองอยู่เหมือนกัน คงเพราะเห็นแก่ตัวที่ไม่อยากเห็นใครมีความสุขไปมากกว่าตัวเอง
มาร์คเพียงแค่คิดว่าจินยองอยู่กับตัวเองจะต้องมีความสุขกว่าอยู่กับแจบอมแน่ เลือกที่จะสารภาพโดยไม่ถามอีกคนว่าเขาอึดอัดหรือเปล่า หวังเพียงอย่างเดียวคือขอให้จินยองตอบตกลงรับรักเขา เขาได้เลือกแล้วว่าคนที่ยืนข้างเขาต้องเป็นจินยอง...จินยองเท่านั้น
4ปีในชีวิตมหาลัยที่เขาเจอจินยองก่อนแบมแบม ความรู้สึกดีๆถูกปันให้อีกฝ่ายทีละน้อย ให้เราเป็นแบบนี้ต่อไปอีกเนินนาน แต่เพราะได้ยินคำนั้น..คำพูดจากปากจินยองในคืนนั้น
มันทำให้เขาเลิกคิดที่จะรอคอยต่อไป ทำให้เขาทะเยอทะยานที่จะไขว้คว้าจินยองก่อนที่แจบอมจะรู้ใจตัวเอง เขามันก็แค่คนเห็นแก่ตัวคนนึง และตอนนี้ก็เช่นกัน
เหตุใดต้องโกรธแค้นขนาดนั้นหล่ะอี้เอิน ทั้งที่นายเองก็รู้สึกดีกับแบมแบมเหมือนกันหนิ เพราะแบมแบมทำให้นายขาดจินยองไปอย่างนั้นหรอ แบมแบมทำให้นายเสียคนที่นายเลือกไป
แล้วคนเราจะยึดติดกับคนที่ไม่รักเราไปเพื่ออะไรกันหล่ะมาร์ค
เราควรจะเริ่มต้นใหม่กับคนที่เขารักเราสิถึงจะถูก
เสียงถอนหายใจดังขึ้นอย่างบอกอารมณ์ของเจ้าของเสียง มาร์คกำลังสับสน เขายังหาเหตุผลไม่ได้ว่าเขาทำแบบนี้กับแบมแบมทำไม แต่ใช่สิ..แบมแบมทำให้จินยองทิ้งเขาไป ถ้าจินยองไม่รู้ว่าแบมแบมรักเขา
จินยองก็คงจะไม่หลีกทางให้ใช่ไหมหล่ะ?
หยุดหลอกตัวเองเถอะมาร์ค ถึงจินยองจะไม่รู้ว่าแบมแบมรักนาย สักวันจินยองก็จะต้องไปจากนายอยู่ดี เพราะสิ่งที่สำคัญที่สุดไม่ใช่เพราะเขารู้ว่าแบมแบมรักนาย แต่มันคือเขาไม่ได้รักนายต่างหาก..เขาไม่เคยรักนาย
ตาคมจ้องมองคนที่กำลังหลับใหล แบมแบมขยับพลิกตัวมาอีกฝั่ง กลายเป็นหันเข้าหามาร์คให้ร่างสูงแอบมองเรียวหน้านั้นได้อย่างถนัด
หากวันนั้นเขาเลือกที่จะทิ้งความรู้สึกดีๆที่มีต่อจินยอง...หากเขาเลือกแบมแบมแทน ตอนนี้ทุกคนก็คงจะมีความสุข คงไม่ต้องปั้นหน้าคุยกัน
ก้อนเนื้อหว่างอกซ้ายเต้นรัวเมื่อเขาเพ่งมองกลีบปากบาง เหมือนมันกำลังตอกย้ำว่าหัวใจของเขามันเต้นได้ทุกวันเพราะใคร หรือหัวใจที่หายไปของเขามันไม่เคยอยู่ที่จินยอง..หรือที่เขาให้จินยองพาแบมแบมมากินข้าวที่นี่ด้วยกัน มันจะเป็นเพียงข้ออ้าง ข้ออ้างที่เขาไม่ได้อยากเจอแค่จินยอง ข้ออ้างที่เขาอยากเจอแบมแบมทุกวัน
และเมื่อครู่เพียงแค่เห็นว่าน้องชายส่งสายตาเป็นห่วงเป็นใย เขาก็รู้สึกปวดหนึบที่ก้อนเนื้อสีแดงสด ทั้งที่ก่อนหน้านี้โจอี้กับแบมแบมมักเล่นถึงเนื้อถึงตัวด้วยกันอยู่เสมอเป็นปกติ แต่ตอนนั้นเขาไม่เห็นว่าจะทุกร้อนอะไร ลอบยิ้มให้ด้วยซ้ำเพราะความน่าเอ็นดู
หรือที่เขาเกิดหงุดหงิดขึ้นมา เป็นเพราะตอนนี้แบมแบมเป็นของเขาแล้ว และแน่นอนว่าใครก็ไม่มีสิทธิ์แตะต้องแบมแบมนอกจากเขา
นี่เขากำลังเห็นแก่ตัวอีกแล้วใช่ไหม..
มือหยาบไล่ไปตามหน้าผากมน เสยปัดปอยผมที่ปกปิดใบหน้าเนียน เผยให้เห็นคิ้วคันศรได้รูปกับดวงตาบวมช้ำที่ผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก ลากเรียวนิ้วผ่านจมูกโด่งปลายมนก่อนจะแตะสัมผัสที่เรียวปาก
ถูลูบไปมาให้รู้สึกถึงความแห้งของปากบาง เพียงครู่หนึ่งก่อนจะลากมือหยาบผ่านคางมนสอดลูบซอกคอที่ร้อนผ่าว จับสัมผัสรอยแดงอมม่วงที่เขาเป็นคนมอบให้
และมือเย็นเฉียบของเขาคงรบกวนร่างบาง เพราะเพียงแค่จับสัมผัสแบมแบมก็รู้สึกตัวสะดุ้งตื่น แบมแบมตื่นแล้วก็คงหมดเวลาของต้วน อี้เอินที่แสนอบอุ่น กลับไม่เป็นนายหัวที่จ้องแต่จะทำร้ายจิตใจ
แต่มาร์คกลับไม่ทำเช่นนั้น เขายังคงทาบทับมือหยาบของตัวเองวางไว้ที่ซอกคอเนียนเช่นเดิม แม้ว่าอีกฝ่ายจะกระพริบตาถี่ๆเพื่อจ้องมองว่าคนตรงหน้าคือใครกัน และเพียงรู้ว่าคนๆนั้นคือมาร์ค แบมแบมก็รีบใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่เขามีเปิดเลิกชายผ้านวมออกจากกาย
เพราะนั่นเป็นของๆมาร์ค
“ขอโทษครับ..คะ..คือแบม..คือผมเผลอหลับไป เดี๋ยวผมลงไปนอน..ที่พื้น”
เสียงเล็กเอื้อนเอ่ยแผ่วเบา พยายามยันตัวลุกขึ้นนั่งเพื่อที่จะได้ลงไปจากเตียงของมาร์ค สรรพนามที่ใช้แทนตัวเองช่างเจียมตัว ขาเรียวเหยียดลงข้างเตียงแต่แบมแบมกลับถูกบังคับให้นอนลงเช่นเดิม
มาร์คจับประคองลาดไหล่บางเอาไว้ให้แบมแบมทิ้งตัวลงบนเตียงกว้างเบาที่สุด มาร์คขอเป็น ต้วน อี้เอิน สักวัน เขาอยากจะพิสูจน์อะไรบางอย่าง
“ไม่สบายไม่ใช่หรอ? นอนบนเตียงด้วยกันเนี่ยแหละ”
คำพูดของมาร์คเรียกน้ำตาร่างบางให้เอ่อคลอ แบมแบมกำลังสับสนกับท่าทีที่เปลี่ยนไป
มาร์คเป็นห่วงแบมแบมใช่ไหม?
แต่..
“ขอพิสูจน์อะไรหน่อยสิ”
“ครับ?”
อยู่ๆมาร์คก็พูดขึ้นมาทั้งที่แบมแบมยังปฏิเสธอย่างเกรงใจ ทำให้ร่างบางอุทานออกมา มือหยาบไล่ไปตามส่วนต่างๆของร่างบางอย่างขอร้องให้แบมแบมช่วยปลดปล่อยความลังเลที่มันยังค้างคาใจเขา
“ช่วยพี่หน่อยนะแบม..พี่อยากรู้ว่ามันคืออะไร? อะไรกันแน่ที่กวนใจพี่อยู่.. จินยองหรือแบมกันแน่ที่ทำให้พี่นอนไม่หลับ”
คำพูดที่แสนลังเลใจพูดให้แบมแบมจับใจความได้เพียงประโยคสุดท้าย ก่อนที่ปากหยักจะครอบครองร่างบางอีกครั้ง แตะสัมผัสมุมปากที่คุ้นเคยนั้นแผ่วเบา ลองให้เราดีต่อกัน..ลองไม่บังคับ ลองไม่ทำร้ายแล้วปล่อยให้มันเป็นไป
ระหว่างเรามันคืออะไรกันแน่?
บทลงโทษของคนที่ทำให้จินยองทิ้งเขาไป..จำเป็นด้วยหรือที่จะต้องระบายอารมณ์ด้วยเซ็กส์
มีบทลงโทษตั้งมากมายที่เขาใช้กับลูกน้องที่กระทำผิด..
แต่ทำไมกับแบมแบม..เขาถึงต้องวิธีนี้
หรือเพราะเขารู้จากปากของจินยองว่าแบมแบมรักเขา ก็เลยตีโพยตีพายไปได้เสียใหญ่โตว่าแบมแบมอยากเป็นเมียมาเฟีย ทั้งที่จริงหากเขาโกรธเกลียดใคร เพียงแค่เดินเฉียดเขาก็ไม่อยากทำ เพียงแค่มองหน้าเขาก็ไม่อยากมอง
แต่ทำไมกับแบมแบม...ทุกอย่างตรงกันข้ามกับความเกลียดชังที่เขาเคยแสดงออก
คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันอย่างโบว์สีชมพูที่ใช้พูดทับลงบนกล่องของขวัญ แบมแบมงงไปหมด อยู่ๆมาร์คก็เปลี่ยนไป และที่เรียกหยาบน้ำตาใสได้นั้นก็เห็นจะเป็นคำสรรพนามที่มาร์คใช้แทนตัวเองว่าพี่..เหมือนก่อนหน้าที่ระหว่างเราจะเปลี่ยนไป
ปากบางที่เม้มเข้าหากันเพราะความตกใจ ตอนนี้กลับเผยอให้อีกฝ่ายได้ลุกล้ำ มาร์คดึงผ้านวมผืนใหญ่ออกจากกายบางก่อนจะขยับเข้าแนบชิด ให้เขาได้สัมผัสเสียงหัวใจของแบมแบม ให้เขาได้ยินมันชัดเจนกว่าครั้งไหนๆ
เสียงครางต่ำดังออกมาอีกระรอกอย่างพึงพอใจที่ลิ้นเล็กตอบรับเขาอย่างไม่ผลักไสเหมือนครั้งที่ผ่านๆมา
หรือแบมแบมเองก็อยากจะจดจำมันไว้สักครั้ง..ครั้งหนึ่งที่มาร์คจะปฏิบัติต่อร่างกายนี้อย่างรักใคร่และหวงแหน
ลิ้นสากไล้เล็มไปตามช่องว่างที่หลงเหลือ จูบหนักซ้ำเข้าไปที่ปากบางทุกครั้งที่ถอดถอน ก่อนจะเห็นแก่ตัวช่วงชิงลุกล้ำเข้าไปใหม่ มันเนินนานจนแบมแบมไม่อาจรับรู้ ไม่มีสตินึกคิดพอว่ามาร์คทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร
แขนเรียวที่ไม่เคยรู้ประสีประสา ผลักไสมาร์คออกทุกครั้งที่ร่วมรัก แต่ครั้งนี้ร่างบางกลับโอบรั้งรอบคอคนพี่เอาไว้ ออกแรงกดท้ายทอยให้มาร์คลุกล้ำมากกว่านี้ คลอเคลียจนสาแก่ใจจนในที่สุดก็ผละออก
มือหยาบลูบข้างแก้มอีกฝ่ายอย่างเอ็นดูก่อนที่ยิ้มให้บางๆ คล้ายว่ามาร์คจะรู้แล้วว่าเขารู้สึกเช่นไร ผิดกับแบมแบมที่พาลทำหน้าไม่ถูก เขาไม่รู้จุดประสงค์ครั้งนี้ของมาร์ค รู้แต่ว่ามันมีความสุขมากเหลือเกินที่เขารู้สึกว่ามาร์คทำมันด้วยความจริงใจ
เสียงหอบหายใจรดรินจนกลืนกลายเป็นจังหวะเดียวกัน มาร์คยังคงจ้องมองแบมแบมไม่วางตายิ่งแบมแบมหันหนีสายตาของเขา ความรู้สึกมันก็ยิ่งชัดเจน
“อึก..นะ..นายหัว..อื้ออ..”
แบมแบมสะดุ้งรับเมื่อมาร์คซุกไซร้ที่ซอกคอ เผลอครางเสียงหน้าไม่อายออกมาให้อีกฝ่ายฉุกคิด เขาทำให้แบมแบมกลัวจนไม่กล้าที่จะเรียกชื่อเขาด้วยซ้ำ
ปากหยักกดจูบฝากรอยรักให้แบมแบมครางกระเซ้าก่อนที่หยุดขบเม้มที่ติ่งหูอนุญาตให้อีกฝ่ายเรียกตัวเองอย่างคุ้นเคยอีกครั้ง
“เรียกชื่อพี่สิแบม..พี่อยากได้ยินแบมเรียกชื่อพี่”
คำอนุญาตนั้นทำให้หัวใจพองโต ความอัดอั้นตัดใจทั้งหมดมันเหมือนถูกยกออกมาวางไว้ในที่ๆจะไม่เกะกะขวางทางมาร์ค ให้ร่างกายขับเคลื่อนไปพร้อมกับความต้องการ ริมฝีปากหยักจูบซับน้ำตาที่รินไหลให้อย่างแผ่วเบา ก่อนจะค่อยๆถอดเสื้อยืดตัวบางออกช้าๆ
เมื่อไม่มีการขืนใจก็เหมือนว่าสิ่งต่างๆรอบตัวจะหยุดเคลื่อนไหว มาร์คกำลังลุ่มหลงเรือนร่างบางที่เชื้อเชิญให้เขาสัมผัสอย่างไม่ผลักไส มือหยาบปัดให้เสื้อตัวบางร่วงหล่นลงพื้นพรมอย่างไม่สนใจจะมองว่ามันหล่นไปอยู่ในทิศทางไหน
ตาคมมองหน้าอีกฝ่ายพรางเม้มปากอย่างต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แบมแบมเองก็เหมือนจะรอคอยมันเช่นกัน แต่อยู่ๆมาร์คก็เปลี่ยนใจ ไม่มีบทสนทนาใดๆระหว่างเรา
และถึงแม้ว่าจะไม่สบาย แต่แบมแบมก็ยังทำหน้าที่ของตัวเองได้ดี..หน้าที่ของเขาคือทำให้มาร์คมีความสุข
ยอดอกสีหวานถูกอีกฝ่ายครอบครองจนไม่อาจเก็บกลั้นเสียงกระเซ้า มาร์คไล่วนปลายลิ้มหยอกเย้าในขณะที่ยอดอกอีกข้างก็ถูกครอบครองโดยเรียวนิ้วของเขา ปลุกกระตุ้นให้ร่างบางกระตุกเกร็งแอ่นกายรับสัมผัสอย่างไม่เก้อเขิน
“อ๊ะ..พี่มาร์ค...อื้มมมม..”
เสียงเล็กขาดหายเป็นช่วงสลับกับการหอบหายใจ แบมแบมกำลังพยายามฝืนตัวเองเพื่อเอาใจอีกฝ่าย เรียกชื่อมาร์คซ้ำๆให้มาร์คกดย้ำรอยรักสีแดงอมชมพู ปากหยักลากผ่านลงมาที่หน้าท้องแบนราบ พรมจูบทักทายสะดือจุ่นให้แบมแบมเสียววาบไปทั้งตัว
ก่อนที่มาร์คจะผละออกจากการปลุกเร้า ตาคมมองแบมแบมด้วยแววตาลึกซึ้งอย่างอยากที่จะครอบครอง มือหยาบล้วงเข้าไปในกางเกงวอร์มสัมผัสแกนนูนที่เริ่มมีอารมณ์ร่วมไปพร้อมๆกับเขา ก่อนจะลุกล้ำสอดเข้าไปในกางเกงชั้นใน ครอบครองแกนเล็กที่ร้อนกว่าทุกครั้งที่ผ่านๆมา
“อ๊ะ...อือออออออ...”
แบมแบมเชิดหน้ารับสัมผัสที่มาร์คมอบให้ เสียงครางร้องของคนน้องเป็นปกติอย่างทุกครั้งที่ผ่านมา แต่วันนี้มาร์คกลับรู้สึกว่าน้ำเสียงนั้นเย้ายวนปลุกเร้าเขาได้อย่างน่าประหลาด
“อื้มมม...พะ..พี่มาร์..ค..”
ไร้ฟันขบกัดริมฝีปากล่างของตัวเองอย่างสะกดกลั้น เมื่อมาร์คจงใจบีบคลึงส่วนปลายเน้นหนักๆให้เขากรีดร้องออกมา มาร์คเองก็พึ่งรู้ว่าเขาชอบฟังเสียงของแบมแบมมากกว่าเสียงของจินยองเสียอีก
เสียงที่ร้องเรียกเพราะต้องการเขา...
น่าฟังกว่าเสียงที่จ้องแต่จะผลักไสความรักของเขา...
“อ๊ะ...อืออ..อึก..พี่มาร์คอย่าครับ แบม..อึก....อื้มมม...”
และก่อนที่มาร์คจะหยุดขยับมือหยาบของเขา แบมแบมก็ถึงปลายทาง มือเรียวเอื้อมจับมือของมาร์คเอาไว้ก่อนจะกระตุกเกร็งปล่อยน้ำรักออกมาเปรอะเลอะมือหยาบและกางเกงชั้นใน
ท้ายทอยที่ยกขึ้นเหนือหมอนนุ่มทิ้งน้ำหนักลงอย่างเหนื่อยอ่อน เพียงแค่มาร์คปลุกเร้าแบมแบมก็แทบจะหายใจไม่ทัน ยิ้มจางๆถูกส่งไปให้คนพี่ที่กำลังมองมาที่เขา มือเรียวยกปาดเช็ดเหงื่อที่ใบหน้าตัวเองอย่างไร้เดียงสา ให้มาร์คอดไม่ได้ที่จะโน้มตัวลงไปช่วยกดจูบเพื่อบรรเทา
และตอนนี้มาร์คก็กำลังจะทำมันอีก...ทำให้ตัวเองมั่นใจมากกว่านี้
มือหยาบถอดกางเกงวอร์มหยิบติดกางเกงชั้นในรูดลงข้อเท้าเล็กเพียงคราเดียว ก่อนจะจัดการถอดเสื้อผ้าให้ตัวเองอย่างรีบร้อน การที่แบมแบมยอมให้เขาอย่างไม่ขัดขืน มันยิ่งทำให้เขาได้ใจคิดเข้าข้างตัวเอง
มาร์คโน้มตัวทาบทับแบมแบมอีกครั้งให้แผ่นอกของเราแนบชิด ให้แบมแบมรู้สึกถึงแกนกายใหญ่โตที่พร้อมจะปลดปล่อยหากแบมแบมจะยอม
“โจอี้รักแบม!”
“………….”
“อยู่ๆพี่ก็รู้สึกกลัวขึ้นมา.. ทุกครั้งที่ในสายตาของโจอี้สะท้อนภาพแบม พี่กลัวว่าแบมจะเลือกโจอี้ เหมือนที่จินยองเลือกแจบอม”
มาร์คพูดขึ้นในขณะที่หลังมือของเขาลูบไล่ไปตามข้างแก้มของอีกฝ่าย กลัวว่าของรักที่เคยซื่อสัตย์เพียงเขา จะทิ้งเขาไปสักวัน เมื่อมันเจอเจ้าของที่ดีกว่า
เพราะหากไม่มีแบมแบมที่รักเขาแล้ว..เขาจะเหลือใครกัน?
มาร์คกำลังเห็นแก่ตัว...มาร์คเป็นหมาหวงก่างใช่ไหม?
แบมแบมที่หอบหายใจที่ได้กอดตอบอย่างบอกว่าเขาจะซื่อสัตย์ ถึงมาร์คจะร้ายกับเขายังไง ท้ายที่สุดแล้วคนที่เขารักก็คือมาร์คอยู่ดี ยิ่งไอร้อนกอดประคองให้มาร์คไม่รู้สึกว่าตัวเองโดดเดี่ยว ปากหยักก็จูบซับซ้ำๆให้อีกฝ่ายเพื่อเป็นการขอบคุณ
“แบมเคยคิดที่จะหนีพี่ไหม? เคยคิดที่จะหนีพี่เหมือนจินยองหรือเปล่า?”
แบมแบมส่ายหน้าเป็นการปฏิเสธให้มาร์คนิ่งมองอย่างคาดหวัง
“แต่พี่ทำร้ายแบม?”
เสียงเล็กพูดขึ้นอย่างยืนยันว่ามาร์คจะเป็นเพียงรักเดียวของเขา และแบมแบมจะไม่มีวันหันหลังให้มาร์ค...ไม่ว่ามาร์คจะเห็นค่าแบมแบมหรือไม่ก็ตาม
“ทำไมแบมไม่คิดที่จะหนีรู้ไหมครับ?...ฮึก..เพราะแบมเห็นแก่ตัว เพราะแบมเองก็อยากจะเก็บพี่มาร์คไว้คนเดียวเหมือนกัน”
ก็จริงที่มาร์คไม่เคยห้ามปรามเขาจริงจังในเรื่องนี้ มาร์คไม่เคยสั่งให้แบมแบมตัดขาดจากโลกภายนอก ทุกครั้งที่มีความสัมพันธ์กันมาร์คมักจะทิ้งเขาไว้ในห้องเพียงคนเดียว เขาจะใช้โอกาสนี้โทรหาพี่ชายก็ย่อมได้
แต่แบมแบมไม่ทำ..ถ้าพี่บอมรู้ว่าพี่มาร์คทำแบบนี้กับแบม พี่บอมก็จะห้ามไม่ให้แบมมาที่นี่อีก คนที่จะอดทนไม่ไหว..ก็จะมีแต่เขา เขาจะไม่ได้เจอมาร์คอีกหากเขาบอกใครสักคน
เป็นเขาเองที่กักขังตัวเอง..ไม่ใช่เพราะคำสั่งของมาร์ค
“แบมเองก็อยากจะ..ฮึก..แทนที่พี่จินยองเหมือนกัน ถึงแบมจะต้องทนเจ็บปวด..แต่แค่พี่มาร์คยังมองเห็นแบมบ้าง ฮึก..ฮือออ..แค่นั้นก็ยังดี..อ๊ะ..อ่าาาา”
เสียงครางดังขึ้นเมื่อมาร์ครับฟังความใน กายแกร่งแทรกผ่านเข้าไปในช่องที่แสนคุ้นเคย แบมแบมผู้ยอมเจ็บปวดได้เพียงแค่เขาจะกรุณาเห็นค่าร่างบางบ้าง
มาร์คกดแช่ไว้อย่างนั้นสบตาประสานกับเจ้าของขอบตาบวมช้ำ แบมแบมกำลังยิ้มให้เขา...
“บางทีแบมอาจจะไม่ต้องแทนที่ใคร..เพราะที่ตรงนั้นมันไม่เคยมีใคร”
“อ๊ะ..พี่มาร์ค.อึก..ตรงนั้น..อื้มมมมม”
แบมแบมสั่นคลอนไปทั้งร่างเมื่อมาร์คกดโดนจุดกระสัน ร่างสูงโน้มตัวลงไปข้างหน้าเพื่อกดป้อนรสจูบแสนหวานให้กันอีกครั้ง แบมแบมตอบรับเขาไม่ได้ทั้งหมด เมื่อร่างบางต้องพยายามตอบรับลิ้นร้อนของเขาในขณะเดียวกันก็ต้องปล่อยออกเพื่อครางร้อง
“อืมมม..แบมอ่า”
มาร์คขยับกายเข้าออกอย่างเชิงช้า ย้อมใจให้แบมแบมปรับตัว ก่อนจะผละปากออกจากกัน ซอยถี่รัวเพิ่มพูนความต้องการของตัวเอง กดใส่ไม่ยั้งให้แบมแบมสะท้านรับ เม็ดเหงื่อที่ผลุดออกมาไหลย้อยไปตามโครงหน้าหวาน
แบมแบมจะทนให้ไหว..จนกว่ามาร์คจะพอใจ
“อ๊ะ...อึก...แบม..อื้มมมม..อย่าครับ...พี่มาร์คอย่า...ตรงนั้น...แบม...บะ..แบม...อึก..”
“แบมยังรักพี่อยู่ไหม?”
สะโพกมนบิดเร้าสวนใส่จังหวะกระแทกของอีกฝ่าย ให้มาร์คครางออกมาอย่างสุขสม ปลายขาเกี่ยวกายรั้งให้คนพี่ลุกล้ำมากกว่าเดิม มาร์คกดลงพรมจูบซับเม็ดเหงื่อที่หน้าผากมนก่อนจะกระตุกเกร็ง
“อ่าาาา..อื้มมม..แบมอ่า”
น้ำรักหลั่งเข้าไปในช่องทางอุ่นร้อนให้แบมแบมรู้สึกถึงสายธาร ร่างบางหลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อนหอบหายใจรวยระริน พรางมาร์คถอดถอนความเป็นชายแบมแบมก็สะดุ้งรับอีกครั้ง
ยัง...ยังไม่ได้ตอบคำถามมาร์คเลย
หรือมาร์คทำทั้งหมดเพื่อให้เขาตายใจ อดคิดไม่ได้ว่ามาร์คหยอดคำหวานเพื่อให้เขายอมจำนน หรือมันหมดหน้าที่ของเขาแล้ว ตาคมยังคงนิ่งเฉยนั่งมองแบมแบมที่ตอนนี้กำลังจะทำตัวห่างเหินอีกครั้ง
แต่ก่อนที่แบมแบมจะก้าวลงจากเตียง มาร์คก็ไม่ยอมปล่อยให้ร่างบางได้ทำอย่างใจคิด มือหยาบรั้งดึงข้อมือเล็กเข้าหาตัวก่อนจะควานหาผ้านวมผืนใหญ่ห่มคลุมร่างของพวกเข้าทั้งคู่เอาไว้
มาร์คบังคับให้แบมแบมซบลงบนอกของเขา ความอบอุ่นครั้งแรกที่แบมแบมได้สัมผัส มาร์คกอดกระชับร่างบางเอาไว้ก่อนจะเอ่ย
“ยังไม่ตอบพี่เลย..ถ้าพี่จะลืมเขา ถ้าพี่จะรักแบมได้สักวัน..แบมจะ...”
“แบมรักพี่มาร์ค..ไม่ว่าพี่มาร์คจะปฏิบัติกับแบมยังไง แบมก็ยังจะรักพี่มาร์ค”
“เฮ้อออ..ชื่นใจจัง พี่คิดว่าพี่จะเลวเกินกว่าที่แบมแบมจะรับได้แล้วเสียอีก พี่รู้คำตอบแล้วนะ!”
“คำตอบ..คำตอบของพี่มาร์คเป็นแบมได้ไหมครับ?”
“ตัวร้อนแบบนี้..อีกรอบคงไม่ไหว”
มาร์คหัวเราะเบาๆออกมาให้แบมแบมที่หลับตาฟังต้องอมยิ้ม ร่างสูงยังคงเฉไฉไม่ยอมบอก แต่ดูเหมือนว่ามันจะเป็นสัญญาที่ดีของแบมแบมใช่ไหม ที่อย่างน้อยมาร์คก็เริ่มแคร์แบมแบมบ้างแล้ว
แขนเรียวถือวิสาสะโอบกอดรอบเอวคนพี่ น้ำตามันพาลจะไหลออกมาอีกครา เมื่อคนที่เขาสัมผัสอยู่นี้มีตัวตน แบมแบมไม่ได้ฝันว่ากำลังโอบกอดมาร์คอยู่..นี่คือเรื่องจริง มาร์คกำลังจะทำให้เขาหลงจนโงหัวไม่ขึ้น กำลังจะทำให้อะไรๆยากขึ้นกว่าเดิมหากวันนี้มีอะไรเปลี่ยนไป
ไม่มีบทสนทนาระหว่างกัน แค่เพียงอ้อมกอดก็เพียงพอ..มันอบอุ่นกว่าคำพูดใดๆ แบมแบมอยากจะซึมซับช่วงเวลานี้เอาไว้ เขาไม่อยากให้มันผ่านไปเลย เพียงไม่นานเสียงหายใจเข้าออกของมาร์คก็สม่ำเสมอ มาร์คคงหลับได้ง่ายๆอย่างไม่ต้องรู้สึกอะไร
แต่แบมแบมสิ..หัวใจมันพองโตจนแม้แต่ความเหนื่อยยังทำอะไรเขาไม่ได้เลย ร่างบางกระชับกอดมาร์คเอาไว้แน่น กระพริบตาช้าลงก่อนจะปิด ภายในสมองยังคงนึกคิดถึงกิจกรรมเมื่อครู่
มาร์คพูดกับเขาดีเหลือเกิน
มาร์คจะรักเขาได้ใช่ไหม?
มาร์คใช้คำว่าให้เกียรติเพื่อบังหน้าในการที่เขาจะไม่ล่วงเกินจินยอง แท้ที่จริงเขาไม่เคยคิดที่จะร่วมรักกับจินยองเลยต่างหาก ก็แค่กันท่าชิงบอกรักก่อนแจบอมเท่านั้น แต่กับแบมแบม..เขากลับไม่รีรอ..ไม่รีรอที่จะปล่อยให้ครั้งแรกของแบมแบมหลุดลอยไปอยู่ที่ใคร
เหมือนว่าเสียงของใจของมาร์ค..แท้ที่จริงแล้วเรียกหาแบมแบม
..ไม่ใช่จินยอง
ช่วงวินาทีที่แบมแบมนึกคิดอยู่นั้น ก่อนที่สติของเขาจะดับวูบไปก็มีเสียงใครคนนึงดังขึ้น เสียงละเมอของมาร์คที่พร่ำเพ้อออกมาอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว ให้คนที่ได้ยินกระพริบตามองคนรักอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่ตัวเองได้ยิน
“แบม..พี่รักแบมนะ! คงไม่ใช่จินยอง..คงเป็นแบมจริงๆ”
*******************************************************************
Writer Talk:
อ่านจบแล้วกลับไปเม้นในเด็กดี ละก็อย่าลืมติดแท็ก #มาร์คแบมแรงรัก ให้เค้าด้วยนะก๊ะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น